Δυο νύχτες στην Αθήνα

Δυο νύχτες στην Αθήνα - ΜΕΡΟΣ Α’

Ι.

Από την ανοιχτή μπαλκονόπορτα άκουγε κάποιον να σκαλίζει τον κάδο με τα σκουπίδια κάτω από το σπίτι. Γνώριμος ήχος. Δεν βγήκε να δει περισσότερα. Συνέχιζε να ακούει τη μελωδία που έπαιζε, χαμηλωμένη σα μουσικό χαλί της στιγμής και επαναλαμβανόμενη. Ήταν μια στιγμιαία έμπνευση να την συνθέσει και ηχογραφήσει τόσους μήνες πριν, η οποία έμενε χωρίς συνέχεια. Ο τόνος της, απαλός και με μοτίβο, γέμιζε το στιφό καλοκαιρινό δωμάτιο σαν άλλη ησυχία. Αν και χώρος στο δωμάτιο υπήρχε, κινήσεις το σώμα δεν έκανε. Η έμπνευση ήταν τώρα σα να κρεμόταν από το ταβάνι του σπιτιού, μα να μην τον ακουμπούσε. Κάθε που το κομμάτι ξανάρχιζε, έκλεινε τα μάτια, αλλά κι έτσι το ίδιο θέαμα αντίκρυζε∙ το γκρι λερωμένο ταβάνι. Σα τον γκρι αντί σκούρου μπλε ουρανό από έξω, ή σα το χρώμα των σκέψεών του. Αν είχαν, θα ήταν γκρι, να συμβολίζει τη στειρότητα. Χαμήλωσε τελείως τον ήχο και αντ’ αυτού άνοιξε την τηλεόραση. Κοιτούσε όμως τα ταλαιπωρημένα του γόνατα, τους αστραγάλους και τα κουντεπιέ…

Οι αδιάφοροι ήρωες ήταν ο φόβος και ο τρόμος της. Καλύτερα να γράψεις κάτι κακό παρά κάτι αδιάφορο, έτσι έλεγε πάντα στον εαυτό της. Και οι ήρωές της τελευταία δεν ήταν κακοί, δεν ήταν ατελείς, δεν ήταν καν αναποφάσιστοι. Ήταν αδιάφοροι. Κοιτούσε με ρυθμό μία την οθόνη του υπολογιστή και μία τα χειρόγραφά της. Τα κοιτούσε σα να ήλπιζε πως εντέλει θα ενέδιδαν και θα της μιλούσαν ή, ακόμα πιο αποτελεσματικά, θα γράφονταν από μόνα τους. Άκουσε κάποιον να σκαλίζει τα σκουπίδια στο κάδο από έξω. Άλλοτε θα έβγαινε να δει, να πάρει ένα ερέθισμα από το περιβάλλον, ή θα έπιανε αυτόν τον ήχο ως αρχή μίας ανεξέλεγκτης φαντασίας. Πλέον ήξερε πως τίποτα από τα δύο δεν θα συνέβαινε και ούτε προσπάθησε. Άρπαξε μία από τις χειρόγραφες σελίδες, πυκνογραμμένη και δυσανάγνωστη, τη δίπλωσε και άρχισε να κάνει στον εαυτό της αέρα. Η ζέστη δε βοηθούσε τη βαλτώδη κατάσταση που ένιωθε να την πνίγει. Όταν ο ήχος από το κάδο έπαψε, επανήλθε στα αυτιά της η μονότονη μελωδία από το πάνω διαμέρισμα. Κάτι μουρμούρισε, έβγαλε τα γυαλιά της και πήγε στο άλλο δωμάτιο.

ΙΙ.

Αν ο ήχος των σκουπιδιών και όσων επιβίωναν από αυτά περνούσε πλέον αδιάφορος για τον χορευτή και τη συγγραφέα, σίγουρα τις επόμενες μέρες τους αιχμαλώτισε η μυρωδιά τους. Όπως και ολόκληρη την πόλη. Η παρατεταμένη απεργία των οδοκαθαριστών και η ογκώδης συσσώρευση σκουπιδιών και ανακυκλώσιμων στις γωνίες κάθε τετραγώνου έγινε για μέρες το πρώτο θέμα προς συζήτηση, και για τους εν λόγω δύο η τέλεια αφορμή αποσυντονισμού. Ποιος μπορούσε να δουλέψει υπό τέτοιες συνθήκες; Κανείς. Ήταν εμφανές ότι η ίδια η πόλη σαμποτάριζε το έργο του καθενός με την έμπνευση τους να σαπίζει υπό τους 40 βαθμούς, όμοια με τα σκουπίδια. Η μουσική έπαψε και τα χειρόγραφα έμειναν στοιβαγμένα στην άκρη. Άλλες προτεραιότητες εμφανίστηκαν και σε όσους ενδιαφέρονταν και ρωτούσαν, η απάντηση ήταν: Καλά, ας μαζέψουν τα σκουπίδια πρώτα και βλέπουμε!

Τα σκουπίδια μαζεύτηκαν μετά από κάμποσες μέρες, κοντά στο χάραμα. Το πρωί όσοι βγήκαν έξω χαμογέλασαν ανακουφισμένοι και κίνησαν για τις δουλειές τους. Η συγγραφές, το πρωί, και ο χορευτής, το μεσημέρι, ωστόσο κοντοστάθηκαν στην είσοδο της πολυκατοικίας αβέβαιοι για τα επόμενά τους βήματα. Κοίταξαν, σε διαφορετικό χρόνο αλλά με ασύγκριτη ομοιότητα τον πολυσύχναστο δρόμο που ανοιγόταν μπροστά τους, έριξαν μία ματιά πίσω τους στις σκάλες που οδηγούσαν ξανά στα διαμερίσματά τους και τελικά παρασύρθηκαν από την κίνηση και τις φωνές του δρόμου.

[Μέρος Β']

Comments

Έγκλημα στη Σαμοθράκη

Συγκλονιστικές είναι οι εξελίξεις σχετικά με το μέχρι στιγμής ανεξιχνίαστο έγκλημα στη Σαμοθράκη. Η σωρός του Μολδαβού επιχειρηματία βρέθηκε τελικά σε δύσβατο κομμάτι του βράχου Βρυχού, περιφερειακά του οικισμού της Χώρας. Η αστυνομία κάνει λόγο για δολοφονία, αλλά δεν έχει δώσει προς το παρόν λεπτομέρειες για τυχόν υπόπτους ή για τον τρόπο που αφαιρέθηκε η ζωή του θύματος! Ρίγος στην τοπική κοινωνία εν μέσω καλοκαιριού! Θα επιστρέψουμε κοντά σας μόλις έχουμε νεώτερα... Ο αστυνόμος Μακρής έκλεισε το ραδιόφωνο με αργές, σχεδόν θεατρικές κινήσεις. Όχι πως ήταν λάτρης του σανιδιού · μάλλον το αντίθετο. Τον επιβράδυνε περισσότερο η σκέψη της τελευταίας φράσης που άκουσε. Θα επιστρέψουμε κοντά σας μόλις έχουμε νεώτερα... Ήξερε τι σήμαινε αυτό. Το τηλέφωνο θα χτυπούσε σύντομα. Στην Αλεξανδρούπολη επικρατούσε πνιγηρή ζέστη. Ο απογευματινός παραλιακός περίπατος περισσότερο είχε αυξήσει παρά ανακουφίσει τη δυσφορία που ήδη ένιωθε. Βέβαια δεν ήταν μόνο ο καιρός. Στην πρα...

Μετά τα μεσάνυχτα

Κι αν έρθει το φως αργότερα απ' το ξημέρωμα αν έρθει το φως και δεν είσαι εσύ μαζί του, τι φως σκοτεινό θα είναι αυτό; Γενάρης 2025, Αθήνα. Φωτογραφία: Σπιανάδα, Κέρκυρα, Δεκέμβρης 2024.

Safe place

What it feels like to watch the ferry sail from ashore an island remote urged to absorb and write about all; the smallness of the houses the vastness of the stars the firmness of the mountain and the thriving sun the stove warmth the cricket songs the raven flights the goat bells from within the heights; what it is like looking for the winter in the uncanny light of the dusk and wanting to stop, eat up the day, and again start. Once, I walked at night in the dark crossing the ancient forest and ever since I walk, the forest every night. Samothraki, November 2024.

Mountain stars (a collection of irregular haikus)

I Your dreams are lately red. In the defiant light of the sun we appear less clean. What if I hide underneath the surface of the sea? Love was supposed to be effortless at start. Same songs same rain all the things you are doing with others. Storms unleashed threads pending cuts; your dreams are red. II Night butterflies fill the room night flowers drop tears reflections of us populate the walls underneath the sky I inhale the stars. The sea will expand to the world’s end (I know now) mountains will for once retract is it possible is it thinkable to stand here still? May 2024, Samothraki.

Στοές

Μια σπάνια παχύρρευστη ησυχία κουτρουβαλά τα σκαλιά της παλιάς πόλης · σα μουσική που δεν ακούστηκε ποτέ. Μόλις τελειώσουν οι γιορτές και πήξει το σκοτάδι θα πέσουμε στη χειμερία μας νάρκη. Και θα βλέπω πάλι σκιές γνώριμες να ξεπροβάλλουν από υπόγειες διαδρομές, και να χάνονται πάλι μέσα τους. “ Δε φταίει ο χειμώνας. Φταίει ότι στο τέλος του έχουμε ήδη μεγαλώσει.”* Κέρκυρα, Γενάρης 2025. * Ευριπίδης Κλεόπας, Ατέρμονη θάλασσα (2020), εκδ. Μελάνι.

Μικρό καλοκαίρι

Ι Η υγρασία της θάλασσας σκεπάζει τη στεριά αντικριστά και μπαίνει μέσα μου. (Βρέχει ανεπαρκώς.) ΙΙ Τα δρομολόγια των πλοίων φεύγουν κανονικά μα δεν επιστρέφουν πια. ΙΙΙ Ο βραδινός ουρανός διαστέλλεται το ίδιο και η κόρη του ματιού · κάθε νύχτα ο ορίζοντας τρώει λίγο ακόμα από τη στεριά και κάθε ξημέρωμα η θάλασσα μας έχει κυκλώσει λίγο περισσότερο. IV Βουλιάζουμε. Σεπτέμβριος 2024, Σαμοθράκη.

Composition

I Irregular images go by quite naturally. II A pull deep inside the wave plunges before the shore. III A procession of doors shutting firmly behind me. IV A further pull the water mumbles far from the shore. V Gardens how in their beauty spread in front of me. VI Hooded crows paired in the skies time-travellers alike. VII Stairs beneath my feet rise in rambling buildings. VIII A single white feather by the wind carried across horizon deep. IX The train with all its nine coaches drags in tunnels stoically. X Sky creatures bizarrely by me undisturbed in the same sea. XI Words of use written or spoken lavishly, kindly. XII Thick shadows of the olive trees for a moment still unnaturally. XIII In a bookstore’s poetry section we speak for ten minutes then never again. XIV All the sounds finally surrender to the eyes’ silence. Summer 2024, London – Samothraki. Picture: Tavist...

From Katrina to Samothraki: Another Deluge.

The Chóra of Samothraki two years ago, on Tuesday 20 October 2015. It was two years ago that I was arriving in Samothraki, no longer a tourist but in preparation for my PhD fieldwork application. It was the same days as this year’s floods that I, ambitious and with a questioning spirit, was stepping foot on the island, just two years ago. Two years following those first days everything is so different. Pictures depict a landscape all the sudden alienated, a stranger. Questions bear no longer their fruitful character, but instead awake nightmares. Words do not flow; and experience is a repetitious limbo stuck in mind. Walking amongst the debris and mud last week, in the aftermath of the pouring rain and squall, I could not raise my hands, hold the camera steadily and take pictures. Who would like to remember this anyway? Who would possibly like to store and return to such pictures in time? Four years ago, while taking a semester of my BA course in Social Anthropo...

Τι σχέση έχει ο Πάνακτος Βοιωτίας με τον Λουτρόπυργο Νέας Περάμου; Η κατάρρευση της οικειότητας

Καμία. Τα χωρίζουν 32 χιλιόμετρα, ένα όρος, ένα τεράστιο δάσος και τα “σύνορα” νομών Βοιωτίας και Αττικής. Απ’ όσους οδηγούς έχουν σταματήσει ανά τα χρόνια έξω από το εξοχικό μας στον Κάτω Λουτρόπυργο για να ζητήσουν οδηγίες, κανείς ποτέ δεν κατευθύνθηκε προς τον Πάνακτο, ή προς τα Δερβενοχώρια. Κι εμείς ποτέ δεν θεωρήσαμε ότι ο Πάνακτος ή τα Δερβενοχώρια είναι κοντά προκειμένου να πάρουμε το αυτοκίνητο και να πάμε βόλτα προς τα εκεί. Πώς γίνεται λοιπόν μία φωτιά που είχε ξεκινήσει στον Πάνακτο Βοιωτίας να βρίσκεται δύο μέρες μετά στον Άνω Λουτρόπυργο, και συγκεκριμένα δίπλα στην Ολυμπία Οδό; Και πως γίνεται άλλες δύο μέρες μετά από αυτό η φωτιά να έχει σχεδόν κάνει κύκλο περνώντας από τα Μέγαρα και να έχει επιστρέψει στην Οινόη; Βρισκόμαστε μπροστά στην κατάρρευση της οικειότητας, αντιμέτωποι με την αδυναμία πλέον να ορίσουμε τι μας είναι γνώριμο. Το γνώριμο γίνεται γρήγορα άγνωστο, ακόμα και άγονο. Οι αναμνήσεις δεν βρίσκουν τόπο να σταθούν · μετά από κάθε οριοθέτησή...

Greens and mud: embodiment and trauma.

Picked up greens, 31 October 2017. One of the legendary ethnographic descriptions I had read at my undergraduate time in Anthropology was – and will forever be – Nadia C. Seremetakis’ description of picking up greens from the field during her research period in Mani (Greece). I am recalling it from memory, being now in my own field and having my copy back home in Athens. She went out to the field and started cutting greens herself. A villager passed by and asked whether her mother (or grandmother, cannot recall this properly) had shown her how to do it. Momentarily she waved and answer yes. Then, she halted and thought that, as a matter of fact, she had never picked up greens before. How did she know which ones to pick and which ones not, and how? It is a fortunate coincidence not to have my copy of The Senses Still (1996 ) with me. Had I brought it to Samothraki, it would have probably been ‘adorned’ with muddy water when the deluge took place , just like my o...

Poetic Movements

Search This Blog