Poetic Movements

I don’t know why the scent of berries and exotic fruits reminds me of you; you never used them in your cooking. I can’t tell why the hands feel quieter and peaceful remembering of you while washing, tidying , beautifying, tendering. I had never asked myself what it means to be a woman as woman meant just you. I never considered woman  not equalling writer as I learnt t o write from you. And I never conceived a world in which there wouldn’t be a woman you. 20 Dec. 2018, Samothraki. Photographs: full moon rising above Ch ó ra, Samothraki, 22.12.18.  

Hidden layers underneath the snow still flows the sea and from within the sea you will come a demon winged in white. Ash falls on snow grey snow ashtrays filled with unspelled words. The tongue sings licks the meanings of words as if they are flesh as if the flesh is licked by each particle of snow of gust of rain of the heated rays of sun also carrying dust enforcing in on the body The Body looking for other bodies bodies to be dancing with to On. Underneath the snow lays a summer melted pretences minds and miles gone. And summer penetrates tastes the carelessness of dos and don’ts the backs and forths the diving bodies salty surfaces The Eyes the eyes looking for other eyes across the frozen distance. Samothraki, December 2018.

Σκηνή πόλης Σιδέρωνε μετά τα μεσάνυχτα χωρίς λόγο. Η κουρτίνα αφημένη ανοιχτή · ίσως και ξεχασμένη. Και τσακωνόταν με την κόρη της. Κάτι για το ντύσιμο, ή την αυριανή έξοδο... Ουρανός με αιθαλομίχλη. Οι γείτονες από τις τριγύρω πολυκατοικίες, μέσω του κοινού τους ακαλύπτου χώρου, μπορούσαν να τις ακούσουν. Θα μπορούσαν να τις ακούν και παράλληλα να αγναντεύουν τον μουντό, γκριζαρισμένο ουρανό, ως ένα είδος εναλλακτικού σινεμά. Αλλά, ακόμα και αν στους φιλοπερίεργους αρέσουν οι καυγάδες, σε κανέναν δεν αρέσουν οι γκριζαρισμένοι ουρανοί · ενδεχομένως σε αντιδιαστολή με τα γκριζαρισμένα μαλλιά. “ Ώριμοι άντρες και μαλακίες!” ακούστηκε μία φωνή από κάποιο άλλο διαμέρισμα, και όπως στιγμιαία έκανε τη δήλωσή της έτσι στιγμιαία έσβησε κιόλας. Χωρίς μπακγκράουντ. Ο μοναδικός παρατηρητής που μέχρι εκείνη την ώρα στεκόταν σε κάποιο από τα μπαλκόνια που πλαισίωναν τον ακάλυπτο, που τον τραβούσε ο μουντό ουρανός αλλά τον απωθούσαν

By the night you know and you remember, we' ve been here before; though alternatively. We' ve crossed these lines, the very same ones, and somehow we made it, we found each other beyond them. By the day and its looks heads wave thinking "abstractions, though, abstractions"...

Εμείς που από 15 γίναμε 25 που στις πρώτες πορείες χυθήκαμε χωρίς να γνωρίζουμε την σημασία - βαρύγδουπη κι αυτή - της πορείας που στην Αθήνα συνδυάσαμε αγάπη και θυμό. Εμείς που προλάβαμε στα 25 να αναθεωρούμε ήδη τη ζωή και που στα 15 θεωρήσαμε απίθανο το μήνυμα στο κινητό να λέει αλήθεια πως κάποιος σαν εμάς κειτόταν νεκρός δολοφονημένος άοπλος κι αθώος στης πόλης την καρδιά. Εμείς στην τόση αθωότητα που επιμένει να θεωρεί απίθανα τόσα ακόμα που συμβαίνουν και που αναθεωρεί ξανά και ξανά · εμείς προλάβαμε να μεγαλώσουμε. Κι η ποίηση μέρες γίνεται αγκάθι που μες στα χρόνια αυξάνει κι αυτό το μπόι το βάρος και τις απαιτήσεις του. Και πού να την χωρέσεις τόση αθωότητα όταν γράφεις ποιήματα για να σταθείς σε τέρατα απέναντι; Φωτογραφία: αρχείο της ΕΡΤ.

To snow is to enjoy laziness; to stay in, read the books, brew your coffee, play with the DSLR and mark your footsteps by the porch. And laziness is a key ingredient of creativity. Creativity comes at this moment of laziness, when you wander off to fantasies, just like snowflakes dance their way in the storming air!

We are drowning in darkness, but you say life flourishes even away from the light. I cannot find my way to serenity.

Το λίκνισμα του πλοίου νανουρίζει σώμα περπάτημα και βλέφαρα. / The ship's wobbling besleeps body pace eyebrows. Στην πορεία η Σαμοθράκη υψώνεται μπροστά μας κάστρο θαλάσσιο. / Along the way Samothraki rises in front of us a castle of the sea. Ο βυθός χωνεύει όνειρα βλέψεις βγάζοντάς μας απαλλαγμένους ρεαλιστές στα βράχια του · νησιώτες . / The depth takes in dreams aspirations taking us out discharged realists on its rocks; islanders. Στο τελευταίο φως του δειλινού αναμασώνται σύννεφα κύματα και γίνονται βοριάς καθάριος. / Under the last light of the eventide clouds waves ponder on to become the strongest norther. Παράλληλα της Παλαιάπολης θεοί δαίμονες σιγομουρμουρίζουν τώρα και από πάντα τον ρουν όλων μας και καθενός ξεχωριστά. / Siding Palaiapolis demon gods whisper now and since ever the path of us all and of separately each. Θεοί δαίμονες

Raindrops; and I fear consequences. A bag full of stars; but does it rain in paradise? Raindrops; your clothes full of dust. Raindrops of meaning bare; what is a home? 19 November 2018, Athens.

Αλάτι στα μαλλιά και λίγη θάλασσα · χέρια κύματα δροσοσταλίδες της αυγής · πού με πας; πώς πάω μακριά σου;                        τρέχει ο ορίζοντας. Νοέμβριος 2018, Σαμοθράκη – Αθήνα.

Have you ever noticed in Eastern European Time when it's no longer summer time and we are deprived of the sun that following the deep dark less darker dark less dark deep light blue opaque blue light blue there is a white shade a white cloth stretched across the sky and hanging above the mountains, before the azure comes and brings the sun one more day for even lesser minutes? Have you noticed the smokey looks of the eyes in the elusiveness of early mornings? Samothraki, November 2018. Photograph: landscape before winter comes; Samothraki, 8 October 2018. 

I. Warmth. Unknown warmth. As if birth has never occurred. Bodies like branches. I move & move, but never too much far away. Silent song primal tastes. The fog & the wolf the hug & the blood. The night falls as a dress over a naked body a dead body an unborn body. Breath across the starless darkness. II. Deep fog. A figure obscurely reaches out to apples springing from the womb of the earth. Who are these people? And what is their purpose? Showing up grasping at the solidified extension of the fields & hills. It’s November 3 rd . III. What is a home? Should it have you? Entail you? Remind of you? Is T his an imperative condition? Where is my home? And why should we - any “we” – expect a sky opening, when the sky constantly comes & comes & comes but never really reaches any place… IV. I can build up the world