Poetic Movements

Όταν οι μουσικές  πια σώπασαν μου είπες πως δεν είχε  μείνει τίποτα άλλο  στον κόσμο αυτό από το ξημέρωμα. 21 Ιουλίου 2019, Σαμοθράκη. Φωτογραφία: Εργοστάσιο Σαμοθράκης, 28 Ιουλίου 2019.

Κάτω απ’ τα κλειστά βλέφαρα μέσα απ’ τα όνειρα βλέπεις ξεκάθαρα όσα κινούνται ένα προς ένα μαζί το ένα με το άλλο ενάντια το ένα προς το άλλο όσα στέκουν στον αγώνα τους σε πείσμα όσων σου είπαν κι όσων νομίζεις. Γυρίζεις πλευρά και η μία λεκάνη ακουμπά στην άλλη η ομορφιά της απλότητας · η γαλήνη του τυχαίου αγγίγματος · συνεχίζεις να κοιμάσαι. Πάλλονται οι φλέβες πετούν την ανάσα στον κόσμο άλλοτε ρυθμικά κι άλλοτε πιο βίαια · σφίγγουν οι μύες μόνο για να αφεθούν πιο έντονα μετά για να σε ρίξουν πιο σίγουρα πιο σταθερά στο έδαφος · πλέκονται τα έντερα πλοκάμια κανονικά προς κάθε σου κυκλική κατεύθυνση προς τη σιγουριά της λεκάνης · ξανακινήσε εμβρυακή στάση η ασφάλεια της κοιλότητας τα κόκαλα που την σφαλίζουν στο κελί τους ρέ(π)εις και παραμιλάς · ο κάθε μικρός τραυματισμός το κάθε σοβαρό ατύχημα σε κρατούν και σε χτίζουν σε πάνε σε φέρουν δυνατότερο ωριμότερο πληρέστερο στην κά

… for a while there’s only time and flesh to pass before the rising sun. Looking through the half-cave the moon      was shining already like a sun. It was barely past midnight      and your words were caught in silence. Hot water rose from the depths of the earth      like a short-lived Apocalypse. None of us moved. And it happens that tonight is a night picked from a hundred and one other possible nights, I thought that these hands would      not breath through the air again; until earth slightly shivered and paradoxically      the cave gave life to butterflies; which instantly flew high and far      above the heated waters their dark wings blurring the moonlight. each spinning lost between the stars in the silence… I told you that the morning      is well known to always come and you looked back to where the cave seemed to end to where darkness was absolute impenetrable even by the overarching moon.

And then you have these nights quiet & chilly in the midst of summer fulfilling you the most. 15 July 2019, Samothraki. Photograph: window view from Trapeza cafe-bistro, Chóra, Samothraki; 5 July 2019.

Θυμάμαι τα δελτία καιρού ως παιδί (δεκαετία ‘90 – αρχές 2000), να παίζουν μετά τις ειδήσεις, σύντομα και κάπως αδιάφορα. Καμιά φορά τα βλέπαμε για να επιλέξουμε τα ρούχα της επόμενης ημέρας, αν και συχνότερα αλλάζαμε κανάλι χωρίς να τα δούμε καθόλου. Αυτή η εποχή έχει παρέλθει οριστικά μαζί με την παιδικότητα, λες και επρόκειτο περισσότερο για την παιδικότητα του κόσμου ολόκληρου. Και τώρα όλοι παρακολουθούν τις – όλο και τακτικότερες – ενημερώσεις του καιρού με μεγαλύτερη προσήλωση απ’ ό,τι τα πολιτικά δρώμενα του δελτίου των οχτώ (που πάει κι αυτό, έχει πλέον μετακομίσει σε διάφορες άλλες ώρες). Θυμάμαι ακόμα τις φθινοπωρινές πλημμύρες της Αθήνας, συνεπείς κάθε χρόνο στα ραντεβού τους και τακτικές στις ζημιές που προκαλούσαν. Σπανίως ή και ουδέποτε μας έπιαναν off guard ( ελληνιστί, στον ύπνο). Τώρα είναι αλλιώς. Τώρα δε πλημμυρίζουν μόνο υπόγεια και ισόγεια, αλλά καταρρέουν βουνά και μαζί τους παρασύρουν ολόκληρα σπίτια. Αυτή είναι η Αθήνα· κι ας υποφέρ

Κάποιες φορές όταν βλέπω τη βροχή να χτυπά μ' αστραπές και να φωτίζει στεριές αντικρυστές• σκέφτομαι πως κάτω από τα υπόστεγα δε στεκόμαστε για να μη βραχούμε• αλλά για να αποφύγουμε κάποιο παρελθόν. 10 Ιουλίου 2019, Σαμοθράκη. Φωτογραφία: κεραυνός χτυπά έναντι της Σαμοθράκης (Βαράδες), πιθανώς την Αλεξανδρούπολη• απόγευμα 10ης Ιουλίου 2019.

Βαγία Οι νύχτες μυρίζουν πάντα ψάρι παγωτό στο κυπελάκι και κρυμμένους θησαυρούς δυσεύρετους από τα μεσημέρια. Οι νύχτες έχουν νανούρισμα φωνές σοβαρές κάποιες φορές ανάλαφρες κάποιες όχι να μιλούν για θέματα έτσι κι αλλιώς δυσνόητα να αδειάζουν εντέλει ρευστές σε όνειρα όχι περισσότερο κατανοητά. Αφαία Απόσταση κοντινή αλλά και καύτρα στις πατούσες στα μάτια · η καύτρα του καύσωνα. Μεγαλώνοντας μεγαλώνουν κι οι αποστάσεις μεγαλώνει η αίσθηση της κόπωσης σοβαρεύει η φωνή. Το παγωτό πια δεν είναι σε κυπελάκι και τα θέματα της συζήτησης διόλου δυσνόητα · προς λύπη κι απογοήτευση. Αίγινα Η πόλη της Αίγινας στολίζεται πλέον νυχθημερόν αλλά έχει έτσι απολέσει την παλιά της οικειότητα · ή χάθηκε κι αυτή στην απόσταση που μπήκε ανάμεσα στις θάλασσες χωρίς ευθύνη δικής της δική μας ή και κανενός. Μια άλλη πόλη κάποια βράδια ακόμα κι απόψε ξαναζεί μες στις φωτογραφίε