Poetic Movements

Το χιόνι σκεπάζει τα περίχωρα και στην πόλη μουσικές γιορτινές σφηνώνονται ανάμεσα σε περαστικούς, που περπατούν βιαστικοί, φορτωμένοι σακούλες και κουτιά. Λαμπάκια γεμίζουν το οπτικό πεδίο, ως εκεί που μπορεί να φτάσει κάθε μάτι, αν και ελλείψει χρωματικής αρμονίας φαίνονται ακαλαίσθητα. Δεν θα χιονίσει εδώ, και στο πεζοδρόμιο ένας ώμος δίχως χέρι προβάλει γυμνός. Απέναντι, χωμένο σε μία κουβέρτα ένα παιδί τρέμει δίπλα στους γονείς του. Κέρματα που περίσσεψαν από ρέστα κουδουνίζουν σε κ υπελλάκια , τα οποία αν βιάζεσαι μπορεί και να μην παρατηρήσεις. Στα παιδιά αρέσει το χιόνι, όταν μπορούν να νιώσουν την παγωμένη παρουσία του για λίγο, ντυμένα με ζεστά ρούχα, και επιστρέφοντας μετά σε ζεστά σπίτια. Στα παιδιά αρέσουν τα χριστουγεννιάτικα δώρα που μιμούνται το χιόνι και που παίζουν μουσική, όπως και η ζεστή σοκολάτα με σαντιγί και marshmallows όταν συνοδεύουν τους γονείς τους στα γιορτινά ψώνια και χαζεύουν τα λαμπάκια στους δρόμους . Στα παιδιά κ υρίως αρέσει να έχου

Στο πρωινό φως               που διαχέεται στο δωμάτιο από τη μία και μόνη ακτίνα πέφτοντας διαγώνια, τα σωματίδια της σκόνης κινούνται κυκλικά δημιουργώντας καμπύλες στο χώρο               που τους δίνεται άνευ όρων φωτεινά σαν χιλιάδες μικροσκοπικά αστέρια               που ανάβουν και σβήνουν σε ένα σύμπαν άυλο χορεύουν στη γυμνοπαιδία σα να υπάρχουν για τη μουσική ή σα να ακούστηκε η μουσική γι’ αυτά. Στο πρωινό φως παρακολουθώ νωχελικά τα σωματίδια ν’ απλώνονται στο χώρο και προς στιγμήν αισθάνομαι ένα μ’ αυτά. 25 Νοεμβρίου 2019, Πειραιάς. Φωτογραφία: ανατέλλον φως του πρωινού · 30 Νοεμβρίου 2019, Πειραιάς.

Few days ago I joined a yoga nidra class a friend had suggested. Lying on the floor, eyes closed, listening to the instructor’s guidance and r eaching deeper and deeper into consciousness, the body is supposed to fall in an asleep state. I have practised yoga nidra few times before, but this time my body didn’t exactly respond as previously . Instead, motionless on the floor, I started feeling my thumbs locking, my knees aching and my ankles heavier than all the luggage I have carried thus far across places. I was meditating, but at the same time I was also fully aware of my body’s tensions; sort of a dual awareness. I realised that it wasn’t just me reconnecting with my consciousness down there. M y body was also seizing the chance to reconnect with me, finally grasping my attention to show me all the things I had to take care of but was for long ignoring. Awaken afterwards, I was inevitably conscious of all the aching muscles in my body and immensely grateful. I brea

Afterwords undersurfaced talked through hard-breathed bubbles; whose water is this that I am moving under tonight again? Limbs light lighter than my very soul if I suppose to have a soul or some piece of it still dry still hanging from some steady surface. I’ll fight with the bitterness slipping underneath my tongue the bitterness resembling coffee aftertaste when overdosed in the morning cup the bitterness that in reality is a first taste of death. November 2019, Athens.

We were swimming next to the hot springs, but the sea was cold. The starry sky above us seemed ready to crack in the middle, throwing all possible parts of the galaxy right in the sea. I thought that there was definitely something wrong with this picture. But you did not seem to notice, so I just dived in again. The depths of the sea were warmer. Once I got back on the surface I saw you laying on the water as if it were your bed, staring at the heavens – as if there were heavens. And then, taking me by surprise, the skies collapsed; starry bits falling in the sea lighting up the dark waters, thick black patches of matter following behind only to take the light off, starting over and over again. We ran to the shore and clenched onto the sharp rocks, but it was too late. Now I had to tell you about all this. A dark patch fell from the sky right in my guts and devoured me. The edged rocks scratched my skin and only then you turned and asked: “ Why didn’t you say

Food tastes like sunshine pre-Easter before Christmas chilly air crushing down into a decorative fire. The buzz of bees early on Sundays spring in winter time smaller bodies and a sneaky cat hiding underneath the table. Fish & lobsters bouncing “ don’t go”. Disarranged acoustics steps on the floor & the piano keyboard at the background on some Sunday it rains a summer storm and we are having lunch at the balcony. 13 October 2019, Piraeus. Photograph: drifting apart; Samothraki, 10 October 2019, 7.00 am.

Ran out of time again drank a bottle of wine direct looked for leftover dreams to find none and instead of human good deads I recovered a storm. In the shadeless sky how pointless it seems when you try to make me sleep. September 2019, Samothraki. Photograph: Vigla, Chóra, Samothraki; 30 September 2019.

Μικρά φεγγάρια στους τέσσερις τοίχους κι αποκαμωμένες στάλες γραπώνονται στις πέτρες μες στον χειμώνα που έρχεται από μακριά. Στα μέρη τα μικρά φθινόπωρο δεν υπάρχει μονάχα καλοκαίρι και χειμώνας που εναλλάσσουν τις θέσεις τους στα παράθυρα πότε κλειστά και πότε ανοιχτά πότε σκοτεινά και πότε λουσμένα στο φως από έναν ήλιο που τάχα προκύπτει και τάχα χάνεται στην πρώιμη δύση στις ενδείξεις τις ψηφιακές που κολλούν ενώ άλλοτε τα ρολόγια έτρεχαν μπροστά από τη ζωή. Νύχτες απλωμένες στα τέσσερα σημεία του ίδιου μέρους νύχτες που κυλούν σα διάφανες ανάμεσα σε κουβέντες ποτήρια χαμηλά και ματιές έξω απ’ τα τζάμια. Σεπτέμβριος 2019, Σαμοθράκη. Φωτογραφία: φιγούρες – αντανακλάσεις στης Αλέκας · Χώρα, Σαμοθράκη, 21 Σεπτεμβρίου 2019.

Time flew away as he said that it would as he knew that it would as he watched her figure fade at the end of the line. But time was no more than yet another illusion a last dance never danced a wave goodbye coming from the eyes a final night standing still at its passing between stars and hands never approached. So we talked about things and stuff and time passed in silence. September 2019, Samothraki. Photograph: reflections of sunset; 10 August 2019, Samothraki.

The sun will burn my eyes very last the sun now burns the tree in its sleep the sun has grown a hellfire. It’s midnight when the leaves rotten midnight when the ancient plane shrivels. The brownish leaf has landed a reminder handed of the beings we become. A climate changed to ashes and then blown to the moon. 22 August 2019, Samothraki. Photograph: Lefkos Pyrgos, Samothraki; 30 August 2019.

ο ήχος του μεσημεριού παράλογος ο ήλιος που γεμίζει τις σκιές να φαίνονται στη ζωή χορτασμένες οι άκρες στου κύκλου τα μάτια το δέρμα σου                               νοτισμένο και δροσερό ˙ Παχιά Άμμος – Σαμοθράκη, 7 Σεπτεμβρίου 2019.

Θα κοιμηθώ μες στη θάλασσα και μόλις ξυπνήσω θα σου πω πως το κορίτσι χάθηκε. Στα πέλματα από κάτω τα βότσαλα σκληρά κι η μέρα στο απομεσήμερο. Σαμοθράκη, Σεπτέμβριος 2019. Φωτογραφία: Κήποι, Σαμοθράκη, 2 Σεπτεμβρίου 2019.

Συγκλονιστικές είναι οι εξελίξεις σχετικά με το μέχρι στιγμής ανεξιχνίαστο έγκλημα στη Σαμοθράκη. Η σωρός του Μολδαβού επιχειρηματία βρέθηκε τελικά σε δύσβατο κομμάτι του βράχου Βρυχού, περιφερειακά του οικισμού της Χώρας. Η αστυνομία κάνει λόγο για δολοφονία, αλλά δεν έχει δώσει προς το παρόν λεπτομέρειες για τυχόν υπόπτους ή για τον τρόπο που αφαιρέθηκε η ζωή του θύματος! Ρίγος στην τοπική κοινωνία εν μέσω καλοκαιριού! Θα επιστρέψουμε κοντά σας μόλις έχουμε νεώτερα... Ο αστυνόμος Μακρής έκλεισε το ραδιόφωνο με αργές, σχεδόν θεατρικές κινήσεις. Όχι πως ήταν λάτρης του σανιδιού · μάλλον το αντίθετο. Τον επιβράδυνε περισσότερο η σκέψη της τελευταίας φράσης που άκουσε. Θα επιστρέψουμε κοντά σας μόλις έχουμε νεώτερα... Ήξερε τι σήμαινε αυτό. Το τηλέφωνο θα χτυπούσε σύντομα. Στην Αλεξανδρούπολη επικρατούσε πνιγηρή ζέστη. Ο απογευματινός παραλιακός περίπατος περισσότερο είχε αυξήσει παρά ανακουφίσει τη δυσφορία που ήδη ένιωθε. Βέβαια δεν ήταν μόνο ο καιρός. Στην πρα