Poetic Movements

I don’t know why the scent of berries and exotic fruits reminds me of you; you never used them in your cooking. I can’t tell why the hands feel quieter and peaceful remembering of you while washing, tidying , beautifying, tendering. I had never asked myself what it means to be a woman as woman meant just you. I never considered woman  not equalling writer as I learnt t o write from you. And I never conceived a world in which there wouldn’t be a woman you. 20 Dec. 2018, Samothraki. Photographs: full moon rising above Ch ó ra, Samothraki, 22.12.18.  

Hidden layers underneath the snow still flows the sea and from within the sea you will come a demon winged in white. Ash falls on snow grey snow ashtrays filled with unspelled words. The tongue sings licks the meanings of words as if they are flesh as if the flesh is licked by each particle of snow of gust of rain of the heated rays of sun also carrying dust enforcing in on the body The Body looking for other bodies bodies to be dancing with to On. Underneath the snow lays a summer melted pretences minds and miles gone. And summer penetrates tastes the carelessness of dos and don’ts the backs and forths the diving bodies salty surfaces The Eyes the eyes looking for other eyes across the frozen distance. Samothraki, December 2018.

Σκηνή πόλης Σιδέρωνε μετά τα μεσάνυχτα χωρίς λόγο. Η κουρτίνα αφημένη ανοιχτή · ίσως και ξεχασμένη. Και τσακωνόταν με την κόρη της. Κάτι για το ντύσιμο, ή την αυριανή έξοδο... Ουρανός με αιθαλομίχλη. Οι γείτονες από τις τριγύρω πολυκατοικίες, μέσω του κοινού τους ακαλύπτου χώρου, μπορούσαν να τις ακούσουν. Θα μπορούσαν να τις ακούν και παράλληλα να αγναντεύουν τον μουντό, γκριζαρισμένο ουρανό, ως ένα είδος εναλλακτικού σινεμά. Αλλά, ακόμα και αν στους φιλοπερίεργους αρέσουν οι καυγάδες, σε κανέναν δεν αρέσουν οι γκριζαρισμένοι ουρανοί · ενδεχομένως σε αντιδιαστολή με τα γκριζαρισμένα μαλλιά. “ Ώριμοι άντρες και μαλακίες!” ακούστηκε μία φωνή από κάποιο άλλο διαμέρισμα, και όπως στιγμιαία έκανε τη δήλωσή της έτσι στιγμιαία έσβησε κιόλας. Χωρίς μπακγκράουντ. Ο μοναδικός παρατηρητής που μέχρι εκείνη την ώρα στεκόταν σε κάποιο από τα μπαλκόνια που πλαισίωναν τον ακάλυπτο, που τον τραβούσε ο μουντό ουρανός αλλά τον απωθούσαν

By the night you know and you remember, we' ve been here before; though alternatively. We' ve crossed these lines, the very same ones, and somehow we made it, we found each other beyond them. By the day and its looks heads wave thinking "abstractions, though, abstractions"...

Εμείς που από 15 γίναμε 25 που στις πρώτες πορείες χυθήκαμε χωρίς να γνωρίζουμε την σημασία - βαρύγδουπη κι αυτή - της πορείας που στην Αθήνα συνδυάσαμε αγάπη και θυμό. Εμείς που προλάβαμε στα 25 να αναθεωρούμε ήδη τη ζωή και που στα 15 θεωρήσαμε απίθανο το μήνυμα στο κινητό να λέει αλήθεια πως κάποιος σαν εμάς κειτόταν νεκρός δολοφονημένος άοπλος κι αθώος στης πόλης την καρδιά. Εμείς στην τόση αθωότητα που επιμένει να θεωρεί απίθανα τόσα ακόμα που συμβαίνουν και που αναθεωρεί ξανά και ξανά · εμείς προλάβαμε να μεγαλώσουμε. Κι η ποίηση μέρες γίνεται αγκάθι που μες στα χρόνια αυξάνει κι αυτό το μπόι το βάρος και τις απαιτήσεις του. Και πού να την χωρέσεις τόση αθωότητα όταν γράφεις ποιήματα για να σταθείς σε τέρατα απέναντι; Φωτογραφία: αρχείο της ΕΡΤ.