Poetic Movements

Port of Piraeus, Gate E3, playground time, 13 March 2016. Wednesday, 27 th July 2016, 09:00 am. As we were driving inside the port, we saw at the horizon three coaches parking close to the last remaining refugees’ tents, under the bridge, close to the formerly evacuated Gate of E1. We had all been informed that the port would soon be completely evacuated, but we had been given no exact date. As we walked to the food distribution point to prepare the breakfast, one of the coaches’ drivers asked whether they should come closer for the people to start embarking. We had no answer. But something whispered in my ear, this would be our last ever meal. Port of Piraeus, Gate E1, lunch distribution, 3 May 2016. Photo courtesy of Pierre Haddad.                               Port of Piraeus, close to the bridge, breakfast distribution for the remaining refugees of the camp, 22 July 2016 (one of our last ever distributions). Two days ago, on Monday, as the last week of

9 ζωές αν είχα κλεμμένες τα ίδια λάθη θα ‘κανα γιατί μ’ ανέθρεψαν και μ’ έφτασαν εδώ με τους σωστούς ανθρώπους. 9 ζωές αν είχα και πάλι θ’ αναζητούσα την αθανασία για να κοιτώ τα μάτια σου για πάντα. 9 ζωές αν πρόφταινα να τρέχω να καλύπτω κάθε απόσταση και το μακριά να χάνεται. 9 ζωές αν πρόφταινα να έσβηνα κάθε σκοτάδι για να έλαμπες εσύ και εγώ στην κάθε μας συνάντηση. 9 ζωές αν είχα και πάλι στην αρχή θα αρνιόμουν πως πάνω στην φυγή μπορείς να ερωτευτείς. 9 ζωές αν είχα γατίσιες θα σου ζητούσα ξανά και ξανά το ίδιο: να με περιμένεις. 29 Αυγ. 2016, Πειραιάς.

Dry salt; burning my skin. Dry land ahead of me; but my mind sees only you. A body half asleep, awaiting for you, travelling miles unconsciously. I remember all my losses, metaphorical and literal, when I am close to you. And my dreams grow fierce and independent when I am close to you, because they involve you. By name, I know the face of despair, but in you I see only light. The war that united us by separating souls from their bodies, is raging. And you confess to me that motherland is a wish now made impossible. People have been always calling me Eleni, but the disaster of the war I only recently apprehended. As the moon is rising flammable over abandoned lives, I recognise what I have in my heart. And in our essence met a divine light is waking, the promise of eternity. August 2016, Athens.

Μου λείπει το άρωμά σου, τα βράδυα στον ύπνο του κόσμου νυχτολούλουδα και γιασεμιά μαζί. Λείπει από το χρόνο το ταξίδι στη στεριά, γιατί η στεριά συνεχώς αλλάζει. Μόνο η θάλασσα το βράδυ μένει αιωνίως απαράλλαχτη στον ήχο της. Κι εσύ συνεχίζεις κάπου να υπάρχεις σε ένα καλοκαίρι μακρινό σα νησίδα. Λείπει η υπόσταση μα όχι η παρουσία, και σε αλλαγμένους τόπους είσαι η μνήμη των ανθρώπων. Περνούν τα καλοκαίρια σα διαδρομή στη γενναιότητα, τη δική σου. Και κάποια βράδυα μία σπάνια αγκαλιά φωτίζει τη ζωή και φανερώνει στιγμιαία την υπόσταση.  15 Αυγ. 2016 Αίγινα.