Poetic Movements

You say that you can stand the night, its shadows and moons. But the night arrives twice; a heart for what has gone, a heart for what is coming; and this night you can’t put on bed. Another soul made of silk, haunted by a summer’s heat, drowning in shallow waters and surviving the deep. You want to be gone,  but it’s already late. Love and beauty arrive when you have no vision of them; then you find your hair tangled with night flowers a heart warmer than a summer night in the city and a soul blinded willingly.    In the depth of this warm night a second self pulling away, away from all the memories, all the breaths, away from this malfunctioning body; this is all you are. A step too close to this night as it has never been; you ’ve never been so desperately drawn by life. But the night is ending and hands are the only thing enclosing a soul bound to leaving.    A soul silk and salty when it’s late down the

Φεύγεις πάνω που η απουσία λήγει, φεύγεις χωρίς να περιμένεις, χωρίς αντίο• μα όσους αγαπάμε δεν τους κρατάμε πάντα μέσα μας; (λένε).  Φεύγεις και σε φέρω σε πλοία και λεωφόρους, δεύτερη ύπαρξη μες στο καταχείμωνο, ένα βάρος το στομάχι μου να κλείνει, γιατί για να σε συνεχίσω φοβάμαι πως δεν είμαι αρκετή. Στην ησυχία μας αφήνω να ακούσουμε και πάλι τα βήματά σου μες στο σπίτι, μα παρεμβαίνει το κράξιμο ενός γλάρου κατράμι νεογέννητο που τον ουρανό σε λίγο θα θερίσει. Και κανένας θάνατος δε φαίνεται να σταματά τη ζωή, τον τρελό της κατήφορο στα έγκατα της γης ή και στον πάτο της θάλασσας, και ξανά ψηλά, ξανά αναπνέοντας, προσπαθώ λέξεις πρωτάκουστες να καταλάβω. Ψάχνοντας μια φωνή ή έναν ήχο σου κοίτα που έχω διαβεί μισό καλοκαίρι κι όσο πιο μακριά τόσο πιο μέσα μου σε σφίγγω, όσο πιο άγνωστη η χώρα τόσο πιο δίπλα μου εσύ• σα να ξυπνάς τα χαράματα να σβήσεις το φως που για το βράδυ ξεγελούσε το σκοτάδι.  Κάτω απ' τον ανελέητο ήλιο όμως δεν κρύβεται πια