Poetic Movements

There is a square standing a square on earth and a square on sky, each holding roots branches & tails. Earth sea earth again, and a great sky above us. I show you the shapes the bright shapes across the sky for you to see what I can’t verbalise. We were bred to look at the sky nurtured by its illusions and starry hallucinations, without any appreciation of the reality and its immanence. Unless seduced by earth the head keeps twisting each cloud a story each story a universe. 26 Oct. 2018 plane square, Ch ó ra, Samothraki. Photograph: earth and sky, reversed; Kipoi, Samothraki, 13 Jul. 2018.

I wanted to become a barista when I was younger. For real! The type who makes coffee so elegantly, like art; who is fast enough but also seems not to be bothered with time; who strikes the best foam milk temperature for cappuccino and then pours it in the cup making all crazy, crafty shapes; who looks stylish wearing the barista apron; and who serves you such a good coffee that your day on takes a liquid, balanced, aerial flow and eventually this person becomes your ‘fix my day’ person. But, to be honest, I am a better at sipping than making coffee. So, at some point, I had to let go of this fantasy of mine. Yet, I never stopped admiring and (shoosh! secret secret!) envying these divinely perfect baristas . However, this is not a post about the coffee artists (yes, I mean the baristas ). This is just a short – well, perhaps longer than short – intro to explain my attentiveness to the subject. It’s an ordinary autumn evening in Samothr

Balconies empty clouds heavy lights lesser a wind mesmeriser. Chopped wood and roses cut. Fire in the vase. And the view is seen through hoods' ends; winter comes. 13 Oct 2018, Trapeza, Samothraki.

Goats are of the smartest animals; they must be. Think that in the driest land, they can find food and they can drink water from the sea. And smart as they are, they don't trust easily. At first, they emerge from shadows and trees, or use the light to hide their characteristics... And gaining their trust is a ritual of inestimable joy to the anthropological eyes, as it makes you think of movements, signals and meanings (I am guiltily hiding the word 'symbols' here!). I had a professor at the first year of my undergrad studies in Anthropology, who said that Anthropology is to know what it means to wink in each culture. Perhaps in the overpupolated and uncompromising society of Samothracian goats, the wink of the head of the 'delegation' means approval. Or, I have taken it completely wrong. Either way, see a depiction of the ritual below!  Nonetheless, after the 'wink', goats started showing up and e

του Π.Μ. Πίνουμε κρασί μόνο για να κάνουμε τα χρώματα γύρω μας εντονότερα. Ζαλισμένοι από την λάμψη που μας τυραννά. Μεθυσμένοι από τη στιγμή. Ποθούμε όνειρα άλλων μα υπηρετούμε τον εαυτό μας χωρίς δεύτερη σκέψη. Η στάχτη γύρω μας το άρωμα που μας μεθά τα βράδια και μας οδηγεί σε δρόμους αλλότριους, εξαίρετα φωτισμένους από την λάμψη της επιφανειακότητας. Οι στιγμές για να τις αποθανατίζουμε· όχι για να τις απορροφούμε. Σύντροφοι για το σεξ και από συνήθεια, η κεκτημένη ταχύτητα κλείνει οποιοδήποτε συναίσθημα μέσα μας. Μελάνι για τους εκδότες και τους τοίχους μας μα το ωραίο φυλακισμένο σε μουσεία ή ιδιωτικές συλλογές. Ο πίνακας σε αυτόν που πληρώνει. Το βιβλίο διακόσμηση για άδειες-γεμάτες βιβλιοθήκες. Η κάμερα σε όποιον πουλάει καλύτερα και το μικρόφωνο στον πιο εύκολα αξιομνημόνευτο στίχο. Μα το μελάνι; Το μελάνι το έχουν Αυτοί. Αυτοί που θρηνούν πάνω από πλάκες τις τσουχτερές μέρες του χειμώνα, αυτοί που βλέπουν το αίμ

του Π.Μ. 05/08/2018 Ο αέρας μπλέκει τα μαλλιά μου και τα οδηγεί στα μάτια μου. Το στιβαρό ξύλινο τραπέζι άψογα στηρίζει τα δύο υψωμένα πόδια μου. Το αχνό φως μιας μοναδικής λάμπας οριακά επαρκεί για να διαβάζω. Ο ήχος του κύματος σαν άλλο εκκρεμές συγχρονίζει την διάθεσή μου και το σκοτάδι που ενώνει την θάλασσα με την απέναντι στεριά συνθλίβει τις ελπίδες μου. Η κενή καρέκλα δίπλα μου υπενθύμιση ενός άλλου παρελθόντος, ίσως και μέλλοντος που πνίγηκε στην ανήσυχη θάλασσα. Προσωπεία περίτεχνα δομημένα ώστε να κρύψουν τον πόνο. Αέρας γεμάτος από δάκρυα που φοβόμαστε να χύσουμε. Το κύμα καλύπτει τις κραυγές που φοβόμαστε να αρθρώσουμε. Το μαύρο της θάλασσας κουκουλώνει τον φωτεινό ορίζοντα που φοβόμαστε να διακρίνουμε. Η ζωή χωρίς εσένα βυθισμένη στην ανείπωτη ματαιότητα του κύματος· μας έλκει ο βυθός μόνο για να αφεθούμε ορμητικότερα στην επιφάνεια. 08/08/2018 Λόγια του παρελθόντος και όμως αντηχούν στο μέλλο