Poetic Movements

[English follows]   On Tuesday 26 September, the torrent of  Kamára  was rushing  through within the village of  Chóra.  Δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψουν αυτό που συνέβη στη Σαμοθράκη. Ακόμα και η σκέψη είναι σα να έχει μπουκώσει από τα μπάζα και τη λάσπη. Κι ωστόσο, ξεχωρίζει αυτό: η φύση που μας έδωσε ένα γερό μάθημα για τις απερισκεψίες μας, ταυτόχρονα μας λυπήθηκε. Είμαστε όλοι ζωντανοί και γεροί. Άθικτοι από τις πλημμύρες και τον χείμαρρο που πέρασε μέσα από τα σπίτια μας. Σοκαρισμένοι, ίσως τρεμάμενοι ακόμα, αλλά στα πόδια μας. Τι θα ακολουθήσει; Και τι πρέπει να κάνουμε; Δε μπορώ να γράψω γι’ αυτά ακόμα. Είμαι ανακουφισμένη που το ρέμα δε χύνεται πλέον μέσα στη Χώρα και που δεν θα ακούμε πια αυτό τον ήχο. Σε κάποιους από εμάς θα πάρει καιρό να συνηθίσουμε και πάλι τον ήχο του τρεχάμενου νερού και της βροχής. Θα πάρει πολύ ΠΟΛΥ χρόνο να ξαναχτιστεί η Χώρα, μα πιστεύω πως θα ξαναχτιστεί. Θα είναι σίγουρα μία άλλη, όχι η ίδια που γνωρίζαμε και αγαπούσαμε. Ίσ

Passive remnants dried fruit and perches the distinctive noise and perfume of night flower fresh cherry tomatoes across the floor. It was a Sunday. I was swimming in the sky a motionless gravity sustained. Floating words are still surviving all this life and all its death echoes heard during early evening sleeps. It is a Sunday it seems. Your echo sounds magnificent and afterwards outstandingly is forgotten. Passive remnants   the touch of repetitions like earth and sky or fire and water. Let us dance now to the sound of your voice before this dream is woken. Your voice inhabiting every other patch of the mind’s sky alike a thousand little pieces of a something scattered and lifted by the clouds… It is a Sunday as it should be the paintings of dead nature the readings of some pleasure indolent strolls and keeping diaries -  I am dancing with the winds your

You ‘ve seen the beauty across this burnt land and you ‘ve sailed elsewhere so many times you ‘ve flied and swam your arms to ache. If you are here and tomorrow you won’t be if that’s a dust carried by a life as lashed out by an earth its colour fades to white in time and beneath your eyes. Longest nights have come and gone you are them yet distanced a single smile to hold. If I could be the earth if I could be her heart her womb the centre of her matter then I would be. I would also be the air and the mist and the volcano’s breath the drunk soil the fire awaiting for a chance. I would be waiting for a chance to blow my winds along your path to master their touch so gentle for the safest journey. But as I see a crow eyeing the land with perfect moves I know who I am the nature I behold and even so my darkest caws. The land is black its peoples call it ‘burnt’ and just