Poetic Movements

Τελευταία μέρα του χρόνου. Τελευταία βόλτα πριν το ταξίδι. Τελευταίο φιλί πριν την αποχώρηση. Τελευταίες σκέψεις. Τελευταία πακεταρίσματα. Και ξανά. Του χρόνου πάλι, και του χρόνου, και του χρόνου… Τελευταία ματιά στο δωμάτιο, που δεν θα υπάρξει ποτέ ξανά. Τελευταία ματιά στο σπίτι που δεν ξέρεις αν θα ξαναγυρίσεις. Αλλά και τελευταία ματιά στο σπίτι που γυρίζεις κάθε φορά. Τελευταία ματιά ψηλά από το αεροπλάνο και έξω από το τρένο. Τελευταίος καφές της χρονιάς. Τελευταίο γλυκό. Τελευταίες εκκρεμότητες. Ίδια αίσθηση∙ σπίτι. Οι επόμενοι δεν θα μάθουν ποτέ πώς ήταν να μένεις στο East Slope . Οι προηγούμενοι θα γυρνάμε ξανά στην ίδια αίσθηση∙ σπίτι. Τελευταίας στιγμής ετοιμασίες και η ίδια αίσθηση από την Αγγλία στην Αθήνα και από την Αθήνα στην Σκωτία∙ γι’ αυτό που έβαλες, κάνει παγωνιά. Πείσμα. Γέλια. Αθήνα. Φώτα πολιορκούν τους βολβούς των ματιών με το ίδιο όπλο∙ οικειότητα. Σακούλες σε χέρια φορτωμένες και σακούλες που χέρια βγάζουν από

Tonight’s sky between brightness and darkness divided a town’s lost aim to cross line by line eternity looking for when there’s nothing to dream of. Electric colours without stars without galaxies somewhere far and wishes standing by. Tonight’s sky obscured and motion deprived has nothing for kids to seek in distanced lands but recyclable and wasted soil in midlands. Ballerinas elusively mirrored in music boxes tales packed and travelling imagination to ashes. Skies of snow papercut years to come fairytales on stage. Christmas 2017, Athens. Photograph: 27 December 2017, Athens.

Through and inside burning eyes faded colours. Cold breeze soil or snow feet bare. A Pan’s labyrinth trees and stars olives alike. Stars to the land swinging winds and thyme. Electric suns landscapes crossed to seas deprived of salt. December 2017, Samothraki.

Γιατί δεν αντιμετωπίζουμε την κλιματική αλλαγή ως ανθρώπινη (και εκμεταλλεύσιμη) απόρροια;   Why people think that climate change isn’t man-made (and man-exploited)? [English follows] «Τα σύνορα υπάρχουν, και όταν θα τα υπερβούμε, θα είναι εξ ορισμού πολύ αργά – σαν τους ήρωες της αρχαίας τραγωδίας, που μαθαίνουν ότι βρίσκονται μέσα στην ύβριν, στην υπερβολή, μόνο αφού συντελεστεί η καταστροφή. Η σημερινή κοινωνία είναι θεμελιωδώς άφρων.» Κορνήλιος Καστοριάδης, Η οικολογία εναντίον των εμπόρων, 1992. Γη υπό κατάρρευση, Σαμοθράκη, 23 Νοεμβρίου 2017. Land collapsed, Samothraki, 23 November 2017. Σαμοθράκη, ξημερώματα 26 ης Σεπτεμβρίου 2017. Περιφερειακή ζώνη Ελευσίνας, ξημερώματα 15 ης Νοεμβρίου 2017. Δύο μεγάλες βροχές με διαφορετική έκβαση, αλλά με έναν κοινό παρονομαστή: τη φυσική καταστροφή. Ή, όπως το αποκάλεσαν πολλοί, τη θεομηνία . Στον απόηχο της φυσικής καταστροφής και στις δύο περιπτώσεις, ακούστηκαν πολλά: για μπαζωμέ

I know my place the numb jaw the cloudy nest of thoughts the skinny fingers weaving life the gaze voyaging dome and waves I find you there soul of breath an island floating unseen and quested light of a night white and a morning dim being aware of you surrounding the flux across time slowly I walk the clouds steps signs my heart to the sky. To grandma. 5 November 2017, Samothraki. Photographs: skies of Samothraki, 3 November 2017.