Poetic Movements

Part I The New Year would always arrive as an early sunshine, still in the middle of the night. Arrogant, but promising you could hear her steps in advance. That night it was not an object of the universe I saw burning through the sky, it was a part of me separated burned to dust, hopefully to disappear in awe. Of all the wishes, I had none; but faith and arrogance, just like the year coming. But in the middle of the night I remember you confidently whispering to me “we are born to be great”, as if you could see through our future. And perhaps you could. Part II In the quite of the night – windy night for the past couple of days – I recall my ashes since – granules of a new me; thousands of them – travelling with the wind along endless sunshines and endless sunsets a restless journey of the self reluctant to stop, even at the most heaven-alike earth. In those quite nights I remember the rocking of the train or the bus or even the plan

Το πέλαγος, όπως χάνεται μέσα μου · όλα είναι εγώ · μα εγώ δεν είμαι τίποτα · ίσως ένα όνειρο άπιαστο στην πραγματοποίησή του . Το πέλαγος πάντα κοιμάται και ξυπνά μπροστά μου · αγκαλιάζει  καράβια · μα εμένα μ’ αρνείται · βυθός άφατος. Το πέλαγος ποτέ δεν το κατάλαβα · μα εκείνο φαίνεται να με ξέρει · σα να είμαι το άλλο του μισό · από νερό γλυκό. 28 Σεπτεμβρίου 2015,                                                                                                                             Σαμοθράκη.

κρατούσε συνήθως αρχείο από τους ανθρώπους που γνώριζε. από εκείνον είχε συγκρατήσει μία εικόνα: άλλαξε πλευρό και την είδε να αντικατοπτρίζεται στον καθρέφτη χαμογέλασε στην θέα της έκλεισε τα μάτια και ησύχασε αποκοιμήθηκε μέσα σε ελάχιστα λεπτά εκείνη συνέχισε να χτενίζεται. από τότε, κάθε φορά που χτενίζει τα μαλλιά της, τον σκέφτεται. (διαχρονικό )  

I am falling backwards, nowhere, but stay; this is quite a story.                  That girl, writing other people’s stories, sitting at this moment – seemingly forever – on this bench,   the coffee shop half full, the heart half empty, is ignorant but the future; its every detail that, also momentarily, appears and disappears. I am falling inside her thoughts and I am her again, only less. She is writing “Time may spare us and never get back”, but I am her proof, time is invincible. It’s actually the same story that‘s circling us since time, read my mind to skip its narration; some things better remain untold, without a proof of existence.    She can almost see the future now through my eyes, until she closes hers, unwilling to know more, uncertain of its credibility. Maybe if she stays here, she thinks, nothing but her own will follows. But she is made of movement, her breath dependent on that. She stands up; unconsciousl

Α. Στις λευκές μου μνήμες συναντάς μια φιγούρα με κόκκινη καπαρντίνα που σε κοιτά αδιάκριτα και με πάθος κάτω απ’ την κόκκινη κουκούλα της. Σου λέει τι σημαίνει να χιονίζει ένα μεσημέρι στη βιβλιοθήκη ∙ λευκές νιφάδες στην ποίηση του Εμπειρίκου και στα όνειρα του Φρόυντ. Πετάς μια καρέκλα έξω απ’ το τζάμι ∙ το χιόνι πολλοί εμίσησαν την ποίηση κανείς. Κόκκινα χνούδια απ’ το παλτό στα κοφτερά γυαλιά. Τι σημαίνει να χιονίζει ένα μεσημέρι μέσα στη βιβλιοθήκη ∙ η μόνη σου παρουσία στο σκοτάδι να κάνεις τη θλίψη μου λευκή. Το φως έρχεται πάντα στο τέλος, όταν έχεις κλείσει τα μάτια, αποζητώντας σκοτάδι. Κι όμως, σε τυφλώνει σαν ένα Πάσχα ντυμένο στα λευκά. Β. Ζάλη. Αύριο, κάθε αύριο, μια προσπάθεια αποπροσανατολισμού. Ένα δάσος στην έκταση της βιβλιοθήκης – κάηκε. Κρατάω το πρόσωπό μου ανέκφραστο και η φωτιά περνάει από μέσα μου να κάψει τόσο όμορφα ό,τι αισθάνθηκα ποτέ κι απ’ τις στάχτες του να το αναγεννήσει ∙ σαν όνειρο πο

Σπάει τα φτερά του και είναι ελεύθερο. Χωρίς το βάρος τ’ ουρανού τόσο κοντά του χωρίς την απαίτηση της πτήσης. Μέσα στη ζωή μου ό,τι είδα θάλασσα και ηλιοκαμένες πέτρες πνιγμένες μέρες στον αφρό. Εμείς, που δεν θυμόμασταν την ανάγκη να είσαι άνθρωπος, μέρες ατέλειωτες έχουμε περάσει. Τώρα κοιτάζοντας ψηλά – από συνήθεια – ο συννεφιασμένος ουρανός κι ένα όρος σχισμένο, λες και το καταράστηκε ο Θεός. Κι έμαθα να μην φοβάμαι – από συνήθεια – τις ώρες που ο ήλιος με καίει σαν καταδότης ή και που επικρατεί σιγή. Γαλήνη ∙ έρμαιο του καιρού με βλέφαρα κλειστά ∙ γαλήνη.

It was raining our first day in England. It was also raining our first day here. I could nowhere find a way to avoid this; the sudden rain erasing our every further step in the woods. And reminding us of the moist smell of a distant not existing home. Far away and completely unknown. There has never been a more torturing home than this, demanding constantly our presence but ignoring its own. There has never been such an ability to hunt down every place every liminality I choose on purpose, to finally fail to overcome. There has never been another you. August 2014 Konitsa, Greece