Poetic Movements

Remembrance is a memory lane than can bring about both hope and despair. It’s a good night’s sleep from when you were a kid and an ultimatum you are given as an adult. It’s the beauty in the voices and the magic in the lights, the stability of the steps and the fluffy wings of birds, the moist noise of the city centre and the humid harmony of the countryside. Remembrance is everywhere; in every breathing cell of your body, in the way you untangle your hair, in the order of a coffee, in a short walk. Remembrance is the formality between life and death, a statement that none of them is to spare us, but a promise of survival we each make solely.   February 21 st 2016, Piraeus. 

Move me by the waves and I know I can breathe I can be despite the others. All of myself that I lost among the people I find securely in the finalised past; it holds no future for us but supports the present, supports the sun looking down on us. Maybe all of our worth is gone already yet its gravity is pulling us back back to its roots inside the heart; a heart we denied. For this moment my mind is yours. And clarity comes for the soul to rest to see through a day and seize it. For what it is. February 2016, Athens. Photograph: Ocean view from Brighton, UK, January 2014. 

Κάποιος είχε φέρει ανεμώνες στο σπίτι. Τις έβλεπα πρώτη φορά. Θυμάμαι μου είχε πει πως τις ανεμώνες πρέπει να τις μαζέψεις αμέσως μόλις βγουν, γιατί δεν κρατάνε πολύ. Ήταν τύχη που τις είχε βρει στο ανθοπωλείο – από ανθοπωλείο πρέπει να τις είχε πάρει, ναι. Ήταν και η εποχή τους. Κόκκινες, κίτρινες, μπλε, φούξια, μωβ – οι μωβ ήταν οι αγαπημένες μου – με τη μαύρη της κηλίδα η καθεμία στη μέση. Ένα ετερόκλητο πλήθος λουλουδιών, κι ας ήταν τα ίδια. Ακολουθώντας τα προφητικά λόγια του φορέα τους, μετά από λίγες μέρες μαράθηκαν. Απογοητεύτηκα τόσο πολύ. Κοντά στο σπίτι είχε πολλά πράγματα. Τα λιβάδια που τα χτυπά ο βοριάς δεν ήταν απ’ αυτά.                Λίγο καιρό μετά διάβασα μία ιστορία για τις ανεμώνες, για το πώς τις άνθιζε ο Αίολος φυσώντας για μία νύμφη που αγαπούσε. Ήταν σε αυτά τα παιδικά βιβλία με τις εικονογραφήσεις. Τότε που τα παιδικά βιβλία έμοιαζαν με κόσμους μεγαλύτερους από το δικό σου. Αλλά σπάνια τις ξαναβρήκα έκτοτε μέχρι σήμερα.             Σήμερα μπήκα στο ανθοπω

Small things that raise the bigger, a face in a picture, a scarf dropped on the floor. Little times you‘ve been walking to the shore, no shoes and no thoughts, your eyes seeing beyond. As you grow taller your breath grows deeper and you rise your body like a tree extending its branches, like a present reaching to the future. And you learn the dark but always seek the sun that touched you when you were born; a memory in the senses. You believe in something that can be no other but the dream of you conceived in flame. And you remember it each time small things disappear, cease to exist, their fate ended.  February 1 st 2016, Piraeus. In memory .