Poetic Movements

Μέσα απ' το σκοτάδι ξυπνά ο ήχος της θάλασσας, ο ήχος που μου στέρησε η απώλειά σου. Ο απογευματινός περίπατος στην ζέση του καλοκαιριού είναι πλέον δυσβάσταχτος για τα κόκαλα για τη μέση για τα πόδια και, κυρίως, για τα μάτια μου. Ο Αργοσαρωνικός ίπταται μακριά σου και μακριά μου, κι όμως φέρνει πού και πού γυμνά μηνύματα μη σφραγισμένα σε μπουκάλια, χωρίς το βραδινό μουρμουρητό της θάλασσας ή το απαλό λίκνισμα των ονείρων, μηνύματα χωρίς υλική υπόσταση που ύστερα χάνονται στη θάλασσα όπως ήρθαν δίχως λογική και δίχως προετοιμασία. Θα σου 'γραφα ιστορίες από τις νήσους της Σκωτίας αγγίζοντας σχεδόν τον μεγαλοπρεπή τους ήλιο, κι από την θλίψη της αυτοεξορίας στις ανεμοδαρμένες και βροχοχτυπημένες κορφές, όπου ποτέ δε μ' επισκέφτηκες, αν ήξερα πως θα τις διάβαζες. Μα τις σκέψεις μου δεν θα τις έδινα διόλου έτσι απλόχερα στη θάλασσα που, τόσο φειδωλή στις προσφορές της,

Mornings escape the reality of the mind as if yesterday was never and today starts the world. Mornings have sourced a queer happiness beyond emotions and through the matters. The island sleeps awaken by the flows of water imagining its being reversely. There is a door in the Mediterranean crafted by travelers unknown taking the seas to the desserts. Samothraki, 24 June 2018. Photograph: cloud shapes above Samothraki, 4 June 2018.

Tom Powell , 'Canons', Hydra, oil on wood. We are whispering words bright as the stars and as the latter fall decades have gone by. We are strolling alleys to stairs and all is secretive & primary each step is a year. Oh, what it really means to grow! To be & become a selection of memories & experiences some left neglected, disapproved. What it really means to age alike houses, trees to expand your existence & its weathering across soils & seas. It’s still early at night early in life no remarkable wounds have occurred no strong beliefs have solidified, and we are strolling places hand in hand shoulder to shoulder. Canons’ sounds will pierce through the darkness of the night the remoteness of the is-land and as if stars are falling we will be soon making wishes from here to where the sea will take our adulthood.                                                          

"Γλυκιά αδράνεια κι ακόμα πιο γλυκιά πλήξη". Αθηναϊκή εξοχή, καλοκαίρι 2017. Η Αθήνα είναι η πόλη που αγαπάμε να μισούμε το καλοκαίρι, για όλους τους γνωστούς λόγους. Είναι η πόλη που σου επιτρέπει να επικαλείσαι πάντα κάτι που γίνεται και συνεπώς δεν σου επιτρέπει να κάνεις κάτι άλλο. Είναι η πόλη των 40° C+ το καλοκαιρινά μεσημέρια και των ουρανών με τα ολίγα ορατά αστέρια για να βολτάρουμε τα (πάντα ζεστά) καλοκαιρινά βράδια. Είναι η πόλη από την οποία θες να αποδράσεις, αλλά δεν μπορείς να αποδράσεις. Γιατί είναι η πόλη που ξαφνικά σου λείπει, τα καλοκαίρια που σε βρίσκουν μακριά της, σε άλλες χώρες, σε νησιά, σε άλλες καταστάσεις, και η πόλη στην οποία δεν επιστρέφεις για κανένα λόγο. Είναι ο τρόπος που μεγάλωσες, οι άνθρωποι που γνώρισες κι ενδεχομένως άφησες πίσω, οι εξεταστικές που ευχόσουν να μην είχες στον κατακαλόκαιρο, τα πλοία στο λιμάνι του Πειραιά που μονίμως έφευγαν και σε άφηναν πίσω, τα πρώτα σου όνειρα.

  Airplanes were crossing the evening sky similar to delayed falling stars. Wounds had now been healed and across the sea horizon a boat was hovering. I took my turn and dived into the reddish sea. Voices and laughs lost their sound for the moment and in coming upwards I gazed at no sun. Stars were adorning the night sky. A half moon was shyly hovering at the edge. Clouds unexpectedly dived in the sea one for each of us. Tiny people waved from afar but we had forgotten about the shore. Dim star lights and a hollow glow from the moon displaced the night and its solace. June 2018, Samothraki. Photograph: 1st June 2018, kids playing at the seaside, Samothraki.