Poetic Movements

Finding the Gods - Palaiápoli. Worshiping the Nature -  entry to the Gri á waterfalls. Ascending and descending -  the  Gri á   waterfalls. Climbing; together -  the  Gri á   waterfalls. Camping free -  the  Gri á   waterfalls. Becoming "natural" -  the  Gri á   waterfalls. Going higher -  the  Gri á   waterfalls. Discovering - Plati á seaside at noon. Balancing -  Platiá seaside at dusk. Darkness falls - Platiá campsite. Inspiring -  Thérma square. Improvising dance -  Thérma square. Improvising music -  Thérma square. Local festival; choreographed dance -  Chóra. Photographs: summers of 2012 & 2013, island of Samothraki, Greece. 

How you pass over time, you sleep the mornings and escape the nights. To be a flower that survives time beyond the settings of the sun, its ups and downs. Beautiful in eternity, yet separated from life; to be a flower out of breath. To be a flower forgiven, forgotten, forbidden; ordinary. The gardens of a palace, a vase, your care; to be what your fingers tended more than flesh.  January 2016, Athens.

Άνοιξε όλα τα παντζούρια του σπιτιού και τράβηξε τις κουρτίνες. Λένε πως τα σπίτια άμα μπει το φως του ήλιου μέσα ζεσταίνονται. Τούτο ‘δω πάντως ήταν ακόμα κρύο. Άφησε το κείμενο που έγγραφε για πολλοστή φορά χωρίς διορθώσεις, χωρίς συνέχεια. Μερικές φορές τα γράμματα φάνταζαν τεράστια στην οθόνη, ακατάλληλα για τις σκέψεις των ανθρώπων, άκομψα. Άλλες πάλι, οι σκέψεις των ανθρώπων έμοιαζαν άξιες της μοίρας τους. Αν και πίστευε πως δεν υπήρχε καμία μοίρα. Το τραπεζάκι της γωνίας, όπως στηριζόταν μόνο σε ένα πόδι, έγερνε προς τη μία μεριά. Απόρησε πως στέκονταν ακόμα επάνω όλα αυτά τα πράγματα. Το βρήκε χαριτωμένο και σύντομα το ξέχασε. Το τζάκι ήταν βρώμικο κι αναρωτήθηκε μήπως πρέπει να το καθαρίσει. Μα, τι σημασία έχει ένα τζάκι; Καμιά! Προχώρησε στο βαριά επιπλωμένο σπίτι, με μόνη ένδειξη ζωντάνιας τα λουλούδια στα βάζα. Τα πήρε στο νεροχύτη για να τους αλλάξει το νερό κι όπως το νερό από τα βάζα χυνόταν κιτρινισμένο, μία μακάβρια συνειδητοποίηση έμοιαζε να τα γεμίζει. Ένας άνθρω

Απόψε κάνεις το μεγαλύτερό σου ταξίδι το ίδιο με κάθε φορά, σπίτι δεν απέκτησες ποτέ. Απόψε και δεν βρέχει όπως άλλοτε, απόψε κι ένας άνθρωπος λιγότερος για σένα θα ανησυχεί. Απόψε, πότε αύριο και ποτέ ξανά. Απόψε μ’ ένα ποτάμι φουσκωμένο δίπλα μας, εσύ με ρωτάς πώς φτάσαμε εδώ. Σου λέω πως δεν ξέρω δεν κατάλαβα δε με νοιάζει και να φύγουμε, ίσως βρέξει τελικά. Απόψε δίχως άλλες ιστορίες για σένα δίχως προσμονή, το ποτάμι φουσκώνει και μου λες θα ξεχειμωνιάσεις εδώ, εδώ που μ’ έμαθες. Απόψε, γιατί αύριο θα λέμε πως δεν θυμόμαστε τίποτα. 31 Δεκ. 2015, Αθήνα.