Poetic Movements

  Στις 20 Μαρτίου του 2020 βρισκόμουν στην Ιρλανδία · όχι για να θαυμάσω τα όμορφα φυσικά της τοπία (δυστυχώς), αλλά προκειμένου να αλλάξω εκεί πτήση και να πετάξω για Ελλάδα. Θυμάμαι ακόμα πόσο ανάλαφρη ένιωσα καθώς το αεροπλάνο απογειωνόταν. Ο στρεσογόνος παράγοντας τότε ήταν συγκεκριμένος και οι λύσεις που μπορούσαν να δωθούν στοχευμένες: οι πτήσεις ακυρώνονταν η μία μετά την άλλη λόγω της ε περχόμενης πανδημίας (που τότε ακόμα τη λέγαμε επιδημία – αθώα χρόνια) και η μόνη αντιμετώπιση της ακυρωμένης σου πτήσης ήταν να βρεις και να κλ εί σεις εκείνη την άλλη πτήση που φαινόταν πιο απίθανο να ακυρωθεί (ή άλλ ες πτήσ εις , σε περίπτωση που οι απευθείας είχαν εξαλειφθεί). Έτσι από την Σκωτία βρέθηκα για λίγο στο Δουβλίνο και από εκεί πέταξα για Αθήνα. Βρισκόμενη ανάμεσα στα σύννεφα στην πτήση προς Ελλάδα, είπα στον εαυτό μου πως πρέπει να επιστρέψω κάποια στιγμή στην Σκωτία για να σβήσω τις δυσάρεστες εικόνες των τελευταίων ημερών , αλλά και να ε πισκεφτώ κανονικά την Ιρλανδία (δηλα

Μες στο τριήμερο σε κοινή θέα αποσχίστηκε η ψυχή μας,  με μοναδικούς μάρτυρες τις πεταλούδες του πάρκου να χάνονται τώρα στους θάμνους γρήγορα και ανεπαίσθητα  όπως χάνονται οι αναμνήσεις•  σχεδόν άυλες σχεδόν υπέροχες και σχεδόν αξιοζήλευτες, οι πεταλούδες πέταξαν σε ένα άλλο τριήμερο σε κάποιο άλλο πάρκο  και εδώ παρέμεινε μόνο μια σκέψη.   Μάρτιος 2021, Αθήνα.  Φωτογραφία: άνοιξη, 15.03.21.