Poetic Movements

More than you, my body craved the sun.

They laid - one on top of the other one beside the other like bodies in synchronised dance - under the warming sun, their porous skin ecstatically opened up to its arrays. I touched the first hesitantly its shadow momentarily cast upon my extended arm - half expecting my palm to burn half for the orange to melt inside it instead - raised and held it steadily unmoved rounded by my fingers and further exposed to the sun resembling a well-designed light. Observing it - my eyes drawn to the promise of its infinite circles - I still recall on the days of careless youth the apples rolling on the floor in anarchy and disarray. How apples came to bear oranges though I never realised. April 2020, Athens. Photograph: The Oranges; 25,04.20.

Ironically what I miss the most is the early sunrise the constant presence of the light across the horizon the Scottish land’s continuous restlessness. Breathtaking that’s what it was to stare at an always present sun; and exhausting too. Thousand miles far I still feel the tiredness of my eyes as they devoured a never-ending awakening. 17 April 2020, Athens. Photograph: shadows & window view; 12 March 2017, Dundee.

Disaster stand for a moment! don’t overflow the towns just yet don’t burn down the years waiting for us ahead; see me facing you before you are gone see me as you kn ew me all along. Disaster what is your name these days? what do people call you as you take away what they thought it stays? – Flood or plague? Pain or hurricane? Blight or blaze? – Disaster I’ve met your waves and sounds I’ve traced them on my skin I recognise the rain in your clouds those that you hide as a sin. Disaster I’ve been scared and alone watching you pass the first time but look how I’ve grown since you’ve taken parts of mine. Disaster face me now as I am you; or more like you are the dice I once threw. 14 April 2020, Athens. Photograph: approaching storm; 10 July 2019, Samothraki.

I. Στις ταράτσες ψηλά ατίθασες στους καιρούς οι δεκαοχτούρες ερωτοτροπούν. II. Η βιντεοκλήση σπάει τα κλειστά σύνορα. III. Στις μικρές κοινωνίες ποτέ δε φαντάστηκα τόση εμπάθεια. IV. Κοιμάσαι περισσότερο · πατημασιές πάνω στα σύννεφα. V. Αύριο θα είναι μία άλλη μέρα; VI. Στο filofax καθημερινά διαγράφονται events. VII. Τις νύχτες το φεγγάρι επισκιάζει τις κραυγές των ασθενοφόρων. VIII. Κάθε μέρα είναι  μία  ακόμα εξουθενωμένη Κυριακή. IX. Η αγάπη μου για σένα γέμισε τις άδειες πλατείες. Απρίλιος 2020, Αθήνα σε lockdown. Φωτογραφία: αστικές σκιές υπό το φεγγάρι · Κορυδαλλός, 10.04.20.

Η μετα-ταξιδιωτική μας αυτο-απομόνωση έληξε το βράδυ της Παρασκευής, χωρίς ιδιαίτερες αλλαγές. Η επιστροφή μας στις 20 Μαρτίου είχε συμπέσει με τα μέτρα απαγόρευσης κυκλοφορίας, και είχα ελπίσει πως ίσως το τέλος της δικής μας απομόνωσης να σημάνει και την άρση των περιορισμών. Ποτέ ωστόσο δεν το πίστεψα. Η βροχή σκέπασε το Σαββατοκύριακο σαν το φάντασμα του κομμουνισμού που επλανάτο κάποτε πάνω από την Ευρώπη (τώρα πλανάται το φάντασμα του κορονοϊού)  και έτσι δεν κάναμε τίποτα απ' όσα ενθουσιώδη είχαμε σχεδιάσει · να περπατήσουμε στους δρόμους της γκρίζας πόλης που τώρα αντί για πλαστικά ποτήρια καφέ και συσκευασίες τους μολύνουν μάσκες και γάντια μίας χρήσης, ή να μπούμε στο σύγχρονο τρενάκι του τρόμου που φέρει το όνομα "σούπερ μάρκετ". Σκύλο δεν έχουμε για να τον βγάλουμε βόλτα, ενώ η γάτα μας, αν ήταν μαζί μας, δεν θα έδειχνε ιδιαίτερη συγκίνηση έτσι κι αλλιώς.  Και έτσι οι 14 μέρες θα γίνουν άλλες 14, και ίσως και άλλες και άλλες...  Αυτό που έμα

Την εικόνα του κλειστού Πανεπιστημίου (St Andrews πάνω, 19.03.20) αντικατέστησαν το Zoom, το Teams και το Skype. Η μία τηλεδιάσκεψη διαδέχεται την άλλη· διδασκαλία, σεμινάρια, συναντήσεις, ακόμα και ώρες γραφείου πλέον εξυπηρετούνται μέσω της ίδιας οθόνης.  Αυτή την εβδομάδα, μετά από προσαρμογές στην ώρα συνάντησης, η οθόνη μου έφτασε ως το UK και την Ευρώπη, κι από εκεί στις ΗΠΑ και τον Καναδά, κι ακόμα πιο μακριά, στην Κίνα. Η οθόνη μου "εισβάλλει" στα σπίτια των συνομιλητών μου, όπως "εισβάλλουν" και στο δικό μου οι δικές τους. Στο φόντο άλλοτε βλέπεις τοίχους με κάδρα, άλλοτε βιβλιοθήκες, άλλοτε πάκους σημειώσεων ως το ταβάνι και άλλοτε... το προσκέφαλο ενός κρεβατιού!  Δεδομένου του χρόνου εξοικείωσης που απαιτείται για την κάθε πλατφόρμα, αλλά και των πιο αργών ρυθμών που αναζητούμε όλοι όταν είμαστε σπίτι μας, γνωρίζουμε ο ένας την πιο χαλαρή πλευρά του άλλου.  Και αυτό είναι το θετικό της κατάστασης. Στην άλλη άκρη της οθόνης σε περιμένουν χαμογ

Είναι αλήθεια πως υπάρχουν περισσότερο και λιγότερο αποδοτικές μέρες σε κάθε επάγγελμα, και ο καθένας αναπτύσσει τους δικούς του τρόπους για να αντιμετωπίζει τις λιγότερο αποδοτικές. Ενίοτε, αυτός ο τρόπος είναι η απλά η παραδοχή για την ανάγκη να επιβραδύνεις τους ρυθμούς σου που και που. Τι γίνεται όμως όταν δουλεύεις από το σπίτι - μέχρι εδώ είμαι σίγουρη πως οι freelancers το έχουν λύσει αυτό προ πολλού και πως κυκλοφορούν σχετικές συμβουλές στο διαδίκτυο - ΚΑΙ αδυνατείς να βγεις από το σπίτι για να αλλάξεις παραστάσεις, έστω για λίγο; Βάση της εμπειρίας μου τις τελευταίες ημέρες συμβαίνουν, μεταξύ άλλων, τα παρακάτω:  - υπάρχουν ημέρες πολύ υψηλής απόδοσης και ημέρες πολύ χαμηλής (ή και καθόλου) απόδοσης γιατί ταυτόχρονα χιλιάδες άλλα πράγματα μπορεί να συμβαίνουν σε ένα σπίτι και η μέχρι πρότινος συνήθης επιλογή του "πάω να γράψω στο καφέ" δεν υπάρχει πια· - εκνευρίζεσαι με το παραμικρό που επιμηκύνει τις ώρες δουλειάς σου, όπως για παράδειγμα καθυστέρηση