Poetic Movements

I. Το χέρι σου διστακτικό μέσα απ' το φως στις σκοτεινές μέρες εκτείνεται· μέσα απ' τον θόρυβο σαν άμμο που σηκώνεται στην έρημο μια θύελλα όμοια η μορφή σου· κάθε ώρα περνά σα μικρή ιστορία κάθε καταστροφή σαν ένας μικρός πόλεμος. II. Στη νυχτερινή απογραφή λέξεις εκλείπουν μα εμείς μιλήσαμε εκατοντάδες νύχτες· εκατοντάδες νύχτες σε έψαχνα και μόλις χάθηκε ο έναστρος ουρανός σα σύννεφο πύκνωσαν οι αναμνήσεις. III. Στην ατμόσφαιρα διάχυτη μία αύρα εαρινή πάλι απόψε· δεν έχουν έρθει καν Χριστούγεννα μα προσώρας ο επόμενος χρόνος μοιάζει υποσχόμενος. IV. Μη φεύγεις τώρα· θα ξημερώσει σύντομα και στο φως θα φανούμε διαφορετικοί πιο μικροί πιο τραχείς πιο αληθινοί και πιο ευάλωτοι. V. Στο φως θα σε αναγνωρίσω ξανά μαζί με τον χρόνο που λιγοστεύει και μας κρύβεται. Νοέμβριος 2021, Αθήνα. Φωτογραφία: 13.11.2021, Πλάκα.

Walking under the heavy liquid sky we unpredictably looked up and it was already late enough, because life had blossomed leaning towards us just now full of fruits and juices material and substantial and harder than ever to escape. 24 Oct. 2021, Athens.

  Ζυγίζοντας τις εποχές τα βήματα χάνονται μες στη βοή της βροχής που πέφτει ανυπόμονα και που η γη τη ζητάει διψασμένα. Σύντομες μέρες περνούν από μπροστά μας πια · μέρες που κανείς δεν κοπιάζει καν να πλησιάσει και που βουλιάζουν στο χθες πιο γρήγορα απ΄ ότι αναδύθηκαν στο σήμερα. Και ξαφνικά, ένας ήλιος που τυφλώνει κρύβοντας κάθε μικρή μας ατέλεια και κάθε μεγάλο μας λάθος. Ως τη δύση και ως την επόμενη φράση. Σεπτέμβριος – Οκτώβριος 2021, Αθήνα. Φωτογραφία: Κήποι, Σαμοθράκη · Σεπτέμβριος 2021.

  Κλείνουν τα σπίτια όπως οι ώρες· ένα ένα λεπτό το λεπτό. Η θάλασσα κυλά στα σκοτεινά μια βελούδινη κουβέρτα στα πόδια μας. Ανάμεσα απ’ τα πλατάνια ξεχύθηκε ο ουράνιος θόλος έναστρος κι αχαρτογράφητος. Αλλά τα μάτια σου που είχαν φωτιστεί στο ηλιοβασίλεμα έλαμπαν απ’ τ’ άστρα περισσότερο· περισσότερο κι απ’ τη φωτιά που λόχευε ένα όνειρο στη θάλασσα. 11-12 Σεπτέμβρη 2021, Σαμοθράκη. Φωτογραφία: 26 Αυγούστου 2021, Σαμοθράκη.

Plane leafs fell like stars crossing the summer night sky; effortlessly. The wind was mellow, but grew stronger as time passed and seawaves occasionally touched our toes. There were white bedsheets flying in the air, yet staying immobile; an alternate sea of stability. We reached for the crisp air our tongues thirsty our senses seeking completion; one arm extended to the North another holding on to the night-blooming jasmine the body torn apart and reconjured by the exceeding imagery. As the night progressed and devoured the mind's capacity I thought I saw people having climbed on the castle's edge; silhouettes in secret waving goodbye to a season's end. Late August – early September 2021, Samothraki. Photograph: Th é rma, Samothraki; 21 Aug. 2021.

Ι. Ξυπνάω εδώ κάθε φορά νωρίτερα. ΙΙ. Οι μέρες & οι νύχτες ένας κύκλος με διάμετρο όνειρα που σβήνουν πριν το ξημέρωμα. ΙΙΙ. Στη σκιά του ήλιου αντικατοπτρίζονται τα λόγια του νερού · ώσπου οι ροές του ποταμού αλλάξουν και πάλι βούληση. IV. Αγγίζω τη σκέψη σου τ’ απομεσήμερο όταν το αλάτι αποκτά ευωδιά βασιλικού. V. Απ’ το σούρουπο πάντα ξεπροβάλλει το διαφεύγον αύριο. VI. Στη νοητή συνέχεια της στεριάς νοητά στεκόμαστε. Αύγουστος 2021, Σαμοθράκη.

  Because nights bloomed disproportionately words springing from words colours from silence sea from dust. – Fireworks light up an already bright night sky – A song overlasts now by word of mouth of nocturnal species; as nocturnal we have become. June 2021, Athens.

Κουταλιά της θάλασσας πικρό αλάτι στα βαθιά μαλλιά πλεγμένα λύονται. Άμορφη σκιά της πέτρας και της άμμου στα μάτια μπροστά γεννιέται και ευθύς χάνεται. Χανόμαστε μαζί της στα λυτά μαλλιά της Μέδουσας. Ιούλιος 2021, Ερμιονίδα.

Shallow are the depths of the sea swallows are circling again above its surface; what are the words that matter and the phrases that fly beyond? The journey attached to this remains yet unknown; as unknown you masterfully remain to me. By the moment it’s getting late  – late for chances and too late for changes. The wind blows now viciously freed as if tomorrow we will wake up facing a new reality; but my hands cannot reach out to yours anymore and I can barely look straight into your eyes. What if we followed the reddish path of the moon on the sea underneath our feet? And what if we don’t – June-July 2021, Athens. Photograph: moon across the dock; June 2021, Athens.  

  A rain as quiet and subtle as it can be the cigar’s smoke now fading in the mellow atmosphere another sip or another bite in-between simple words; this evening makes my thought ease. Within the next hour, the wind will wave gently the rain will intensify momentarily and we will be almost transferred through the night and beyond. 30 May 2021, Piraeus. Photograph: Freattýda, Piraeus; 30/05/21.

Taste in the atmosphere across all highway lanes is captured in the first sense of a dizzying warmth and watching twice before you cross the road now. Mountain peaks circle the eyes but my thought has already dived in the sea or the river or inside an afternoon even warmer than this one. The senses have developed different signposts for each other thing and I've been spending my time lately tracking down disagreements; without resolutions. Today the sun smelled like curry and there was so much joy like that time when it was close to Easter and at the heart of Spring and the only reminder of those was the day becoming longer and the coffee was not getting cold so quickly anymore, neither were your hands. We sat by the river bridge eating fries dipped in curry sauce fighting seagulls staring at the land across.    April 2021, Athens. Photograph: stream of Ouse, Rodmell, East Sussex; June 2017.

  The train bounces unsteadily on the tracks as the sun pierces through the windows and reaches my eyes; a light almost pristine. It’s warmer now – warmer and quieter – except for the continuous sounds of battle between the ground and what carries us. And I feel secure engulfed by the mass of something bigger one with it myself becoming obsolete. I look down at my hands rough and dry, reddish against the bright light acknowledging the day is not far. Swallows will show at the porch of the front door bearing the strangest correlation again; the recurring future. The train drags itself heavy, somewhat carelessly suspending time and expectations. In the time remaining before the swallows arrive, one more moment before reddish also becomes the sky, the landscape seems all too familiar and the lines of the horizon fall hard against the tracks. The birds will soon arrive. April 2021, Athens. Phot

Ας κοιμηθούμε πάλι με τα μάτια στον ήλιο προτού χαθούν τα χρώματα και προτού χαθείς εσύ. Τις Κυριακές ανεμίζουν τα ρούχα κρεμασμένα ανάμεσα στη φυλλωσιά νωπά σαν πίνακας που δεν ζωγράφισες ποτέ. Τις Κυριακές που κανείς δεν τις θυμάται για όσα πραγματικά ήταν αλλά για όσα θα μπορούσαν να γίνουν έρχεσαι μία σκιά φωτεινή μα και δυσπρόσιτη και οι κουρτίνες στο σπίτι χαμογελούν αλλάζοντας μορφή και σχήματα. Και να πώς αποκοιμιέμαι στο μπαλκόνι αναπνέοντας μία δέσμη φωτός προτού χαθείς και η μέρα σβήσει. 04 Απριλίου 2021, Αθήνα. Φωτογραφία: 03.04.21, Κορυδαλλός.

  Στις 20 Μαρτίου του 2020 βρισκόμουν στην Ιρλανδία · όχι για να θαυμάσω τα όμορφα φυσικά της τοπία (δυστυχώς), αλλά προκειμένου να αλλάξω εκεί πτήση και να πετάξω για Ελλάδα. Θυμάμαι ακόμα πόσο ανάλαφρη ένιωσα καθώς το αεροπλάνο απογειωνόταν. Ο στρεσογόνος παράγοντας τότε ήταν συγκεκριμένος και οι λύσεις που μπορούσαν να δωθούν στοχευμένες: οι πτήσεις ακυρώνονταν η μία μετά την άλλη λόγω της ε περχόμενης πανδημίας (που τότε ακόμα τη λέγαμε επιδημία – αθώα χρόνια) και η μόνη αντιμετώπιση της ακυρωμένης σου πτήσης ήταν να βρεις και να κλ εί σεις εκείνη την άλλη πτήση που φαινόταν πιο απίθανο να ακυρωθεί (ή άλλ ες πτήσ εις , σε περίπτωση που οι απευθείας είχαν εξαλειφθεί). Έτσι από την Σκωτία βρέθηκα για λίγο στο Δουβλίνο και από εκεί πέταξα για Αθήνα. Βρισκόμενη ανάμεσα στα σύννεφα στην πτήση προς Ελλάδα, είπα στον εαυτό μου πως πρέπει να επιστρέψω κάποια στιγμή στην Σκωτία για να σβήσω τις δυσάρεστες εικόνες των τελευταίων ημερών , αλλά και να ε πισκεφτώ κανονικά την Ιρλανδία (δηλα

Μες στο τριήμερο σε κοινή θέα αποσχίστηκε η ψυχή μας,  με μοναδικούς μάρτυρες τις πεταλούδες του πάρκου να χάνονται τώρα στους θάμνους γρήγορα και ανεπαίσθητα  όπως χάνονται οι αναμνήσεις•  σχεδόν άυλες σχεδόν υπέροχες και σχεδόν αξιοζήλευτες, οι πεταλούδες πέταξαν σε ένα άλλο τριήμερο σε κάποιο άλλο πάρκο  και εδώ παρέμεινε μόνο μια σκέψη.   Μάρτιος 2021, Αθήνα.  Φωτογραφία: άνοιξη, 15.03.21.