Poetic Movements

Στοές: τα πόδια σου γυμνά να πατούν χορεύοντας το παλιακό μωσαϊκό, τα ταλαιπωρημένα πλακάκια που μοιάζουν να αναπνέουν. Οι στοές που χάνονται στους παράδρομους της πόλης όμοιες με εκείνες τις φλέβες που ελάχιστα διακρίνεις κάτω από το δέρμα. Στο ίδιο μέρος κάθε βράδυ άλλοι άνθρωποι να προσφέρουν τις ίδιες χοές – σε κανέναν και για τίποτα, προκειμένου μόνο να συντηρούν τις αναμνήσεις τους. Τι έχει απομείνει μόνο δικό μου σ' αυτή την πόλη; "Φύγε", απαντάς στην σκέψη μου αναπάντεχα. Και συνεχίζεις σαν παιδί να ζωγραφίζεις με τα πόδια σου τα πλακάκια της στοάς. Νομίζω πως δεν σε θυμάμαι, μα άξαφνα το παιδί εμπρός μου είμαι εγώ. Δυνατά βήματα αντηχούν και ταξιδεύουν από τη μία άκρη της στοάς στην άλλη, σα να ήταν αυτός εξαρχής ο λόγος κατασκευής της. (Το μωσαϊκό με μία δεύτερη ματιά δε μοιάζει πια τόσο παλιό.) Το παιδί τρέχει χάνεται (μεγαλώνει) ˙ κι άλλα παιδιά άλλα πόδια παίρνουν τη θέση το