Poetic Movements

Αναμεταξύ τηλεδιασκέψεων στο Zoom και groupwork στο Teams (κάποια από τις επόμενες μέρες θα αφιερώσω ένα ημερολόγιο σε αυτά), βρίσκω τον χρόνο να αναλογιστώ τα μέρη που άφησα βιαστικά πίσω...  Επιστρέφω νοητικά στο Dundee, και στέκομαι πάλι στο παράθυρο του τρίτου ορόφου της 26 Forest Park road αγναντεύοντας τα φώτα από τις σκαλωσιές στο λιμάνι. Αν και μετά το 2016-2017 δεν έμεινα ξανά στο κέντρο του Dundee, και παρόλο που εκείνη τη χρονιά τη χαρακτήρισαν αρρώστιες και απώλειες, θυμάμαι την πόλη με νοσταλγία. Κυρίως τα ξημερώματα της άνοιξης, όταν η μέρα μεγάλωνε και το φως ανέτειλε από τις 5πμ· και αργότερα το καλοκαίρι σταδιακά από τις 4πμ έως ότου να σταματήσει να δύει ολοκληρωτικά, και αντ' αυτού να σκαλώνει στις άκρες του ορίζοντα σα λυκόφως. Από εκείνα τα ξημερώματα, θυμάμαι να αντικρίζω από το παράθυρο  του τρίτου ορόφου της 26 Forest Park road - που βρισκόταν σχεδόν στους πρόποδες του λόφου του Αστεροσκοπείου (Mills Observatory στην φωτογραφία επάνω, 20.06.17) και σ

Η μουσική διαχέεται και ίπταται για ώρα λίγο πάνω από το τσιμέντο του δρόμου. Είναι η τρίτη φορά από τότε που γυρίσαμε που μία ταράτσα σε μια πολυκατοικία στο βάθος (όχι από την οπτική της φωτογραφίας, αλλά από την αντίθετη κατεύθυνση) μοιράζεται τη μουσική της με όλους. Το Σάββατο μετά το σούρουπο ξεκινούν με το Careless Whisper και αφήνω την μπαλκονόπορτα λίγο ακόμα ανοιχτή, παρά την ψύχρα που έχει αρχίσει να μπαίνει στο σπίτι. Σε μία παράλληλη διάσταση, αυτή είναι από τις στιγμές που σε κάποιο μέλλον αναπολείς...  Σε αυτή τη διάσταση, έχω αρχίσει να παρατηρώ και να μου κάνουν εντύπωση πράγματα που δεν περίμενα. Όπως οι παππούδες που πλέον κυκλοφορούν με φόρμες στη γειτονιά. Ή οι διαφορετικές γωνίες που φωτίζει ο ήλιος στο μπαλκόνι κατά τη διάρκεια της ημέρας. Μα κυρίως τα αεροπλάνα, άλλοτε αναπόσπαστο κομμάτι των ήχων της πόλης, πλέον σπανίως  ακούγονται να πετούν πάνω από τις πολυκατοικίες. Ίσως τελικά αυτή να είναι η παράλληλη διάσταση και η μουσική, αργά ή γρήγορα, θα μας

Αυτή την εβδομάδα σκέφτηκα αρκετές φορές τους φοιτητές / τις φοιτήτριές μου.  Διορθώνοντας εκθέσεις με soundtrack μουσικής τζαζ - μου έχουν πει πως είμαι αυστηρή και έτσι βάζω πλέον τζαζ όταν βαθμολογώ για να είμαι θετικά προδιατεθειμένη! - και προετοιμάζοντας τα ηλεκτρονικά σεμινάρια της ερχόμενης εβδομάδας,  τα πρόσωπά τους περνούσαν από μπροστά μου, άτακτα και εν πολλοίς απρόσμενα. Άρχισα να προσπαθώ να τα συγκρατήσω στη μνήμη μου όταν συνειδητοποίησα πως δεν πρόκειται να τα ξαναδώ - τουλάχιστον για αυτό το εξάμηνο και face to face. Για να είμαι ειλικρινής, προετοιμαστήκαμε πραγματικά και ίσως ανέλπιστα γρήγορα για τη μετάβαση στις ηλεκτρονικές πλατφόρμες. Το Πανεπιστήμιο αποφάσισε την αναστολή της φυσικής διδασκαλίας και την ηλεκτρονική μετάβαση στις 15 Μαρτίου, πράγμα που μας έδωσε μόλις δύο εβδομάδες - που ευτυχώς συνέπεσαν με το spring break - για να τα ολοκληρώσουμε όλα. Αναμφίβολα, όχι χωρίς να εμφανιστούν δυσκολίες.  Σκεπτόμενη τώρα τις θεματικές που μας μένουν

Την άνοιξη και να μην τη βρεις, σε βρίσκει αυτή, σκέφτομαι κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο της κουζίνας. Το δέντρο του κήπου ανθίζει (φωτογραφία) και τα κλαδιά του πλησιάζουν πιο βαριά όλο και πιο κοντά στο έδαφος• σα να προσπαθούν να επιτύχουν μία ένωση. Το μωβ ήταν πάντα το αγαπημένο μου χρώμα. Κι έτσι οι μουντές ημέρες, με τον μουντό καιρό και τις μουντές ασχολίες, αφήνουν στο πέρασμά τους μία χαρούμενη ενθύμηση, κάνοντάς σε να πιστεύεις πως ακόμα και σε αυτούς τους δύσβατους καιρούς υπάρχει μία οικειότητα• πως ακόμα κι από τις μέρες της απομόνωσης κάτι θα σου λείψει, κι ας μη μπορείς να εξηγήσεις ακόμα τι... 

Όσο παρακολουθώ τη βροχή από το μπαλκόνι, να γλύφει τα κάγκελα και να στάζει από τις τέντες, μένω με την εντύπωση πως τίποτα δεν έχει αλλάξει, πως όλα αυτά δεν έγιναν ποτέ. Η βροχή είναι αυτή που μας έκλεισε μέσα και μόλις ο ήλιος ξαναβγεί, πριν ακόμα στεγνώσει το τσιμέντο, θα επιστρέψουμε στους δρόμους...  Μόνο που όταν ο ήλιος βγαίνει ανά διαστήματα, η κίνηση κάτω από το μπαλκόνι δεν αλλάζει. Ο δρόμος στεγνώνει αργά και ο χρόνος ξεχνά να περάσει, όπως ακριβώς δεν περνούν πια περαστικοί.  Τότε, τη γιγαντωμένη αίσθηση του χρόνου και τη βαριά σιωπή γεμίζει μόνο η μουσική, οι γυμνοπαιδίες του Erik Satie για παράδειγμα. Ή το ραδιόφωνο, κάνοντας εκδρομή στις συχνότητές του.  Ανέκαθεν με διακατείχε μία αμφιθυμία ως προς την τηλεόραση, κι αυτές οι μέρες την έχουν επιδεινώσει. Αντ' αυτού, θέλω όσο ποτέ να χορέψω - και νομίζω το ίδιο εκφράζει και άλλους. Δείτε λοιπόν παρακάτω δύο υπέροχες ευκαιρίες: - Animal Kingdom: Dance at Home, online tutorials & participatory

Ή αλλιώς ανακαλύπτοντας την τηλε-εργασία. Διότι άλλο απομόνωση στο σπίτι κι άλλο κάθομαι στο σπίτι και διορθώνω γραπτά, στην πορεία πεινάω και μαγειρεύω, βάζω πλυντήριο, απλώνω τα ρούχα, φτιάχνω καφέ, χτυπάω το κεφάλι μου στον τοίχο μ' αυτά που διαβάζω στα γραπτά, οργανώνω τη τηλε-διδασκαλία της επόμενης εβδομάδας, κλπ. κλπ.  Σύμφωνα με μία άποψη, οι ανθρωπολόγοι είμαστε συνηθισμένοι στο να δουλεύουμε απ' όπου βρισκόμαστε. True - αλλά στο βαθμό που κρατάς σημειώσεις και γράφεις άρθρα, όχι όταν πρέπει να συντονίσεις τους φοιτητές σου απ' όλες τις άκρες της γης (αφού κι αυτοί έχουν γυρίσει σπίτια τους), ενώ ταυτόχρονα οι γείτονες έχουν σαλέψει με τον περιορισμό μετακίνησης και ακούνε στη διαπασών το Τσάι με Λεμόνι στο Μπαλκόνι (κι άντε μετά να κάνεις πολιτισμική ανάλυση του στίχου...). Τελοσπάντων, αναγνωρίζω τα θετικά του Arts & Humanities / Social Sciences, και για εσάς των απλών Sciences που σας λείπει το lab και τα φιαλίδιά σας... see the image above &

Η  σημερινή καταγραφή είναι αφιερωμένη στην αδερφή μου. Και στα μπαλκόνια.  Να ξέρετε πως αν έχετε μπαλκόνι(α) στο σπίτι σας, είστε εξαιρετικά τυχεροί. Διότι βγαίνει αυτός που κάνει την αυτο-απομόνωση [δεν μπορώ να καταλάβω γιατί στην Ελλάδα το συγχέουμε με την καραντίνα αυτό· η καραντίνα επιβάλλεται σε ύποπτο ή επιβεβαιωμένο κρούσμα, ενώ η αυτο-απομόνωση γίνεται προληπτικά, όπως πχ στην προκειμένη περίπτωση μετά από την επιστροφή από ταξίδι στο εξωτερικό] στο πάνω μπαλκόνι, βγαίνει και ο άλλος στο κάτω μπαλκόνι, απλώνουν την μπουγάδα τους (ή και όχι, δεν είναι προαπαιτούμενο αυτό), ανταλλάσσουν τα νέα τους, τραβούν τις φωτογραφίες τους (βλέπε δείγμα πάνω) και διασκεδάζουν και τη γειτονιά (που στο μεταξύ έχει στήσει αυτί για να να μάθει γιατί η Ελένη απομονώνεται και τα λέει με την Οκτωβρία από τα μπαλκόνια). Και έτσι είμαστε όλοι πιο χαρούμενοι και ανάλαφροι! Το άλλο θετικό που έχουν τα μπαλκόνια είναι πως υποκύπτουν στην άνοιξη. Σε προσκαλούν να τη δεις, να την αγγίξεις

Η πρώτη μέρα  είναι στον απόηχο του ταξιδιού και όλων των δυσκολιών του. Ακόμα στο μυαλό μου γυρίζουν οι ακυρωμένες πτήσεις, οι εικόνες του ερημωμένου Πανεπιστημίου, η εκκωφαντική σιγή του γραφείου... Στο στομάχι μου ακόμα το άγχος της επιλογής να πετάξουμε Ιρλανδία κι από εκεί Αθήνα και το τι θα συνεπαγόταν μία τυχόν ακυρωμένη πτήση σε αυτή την περίπτωση... Τα άδεια αεροδρόμια που αντικρίσαμε, η απογοήτευση και η αβεβαιότητα στα μάτια των υπαλλήλων όταν μας ενημέρωναν πως τα μαγαζιά εντός αεροδρομίου κλείνουν, οι κουβέντες εντός αεροπλάνου για το ποιοι έχουν εγκλωβιστεί και πού, με κάνουν να πιστεύω πως θα κάνουμε πολύ καιρό να ξαναδούμε την αεροπλοΐα όπως τη ξέραμε. Από την άλλη, εξερχόμενοι από τις αφίξεις του αερολιμένα Αθηνών πέσαμε πάνω σε συνεργεία με κάμερες και φωτογραφικές μηχανές που τραβούσαν χωρίς να ζητήσουν την άδεια κανενός, πράγμα που δε συνέβη ούτε στο Εδιμβούργο ούτε στο - σαφώς πιο πολυσύχναστο από την Αθήνα - Δουβλίνο. Απορώ ποιος τους έδωσε την άδεια για κ