Poetic Movements

Because I love Sussex Uni and its minds, let's start with ME TOO ANTHROPOLOGY , by MA student Elizabeth Beckmann on Culture and Capitalism (the blog created by the Department of Social Anthropology at Sussex - a great initiative to look up every now and then). Balancing between silence and exposure, Elizabeth is discussing the time needed to move from one state to another and what can be Anthropology's and anthropologists'contribution to that, both in the field and in person. Turning to climate change, a topic that started occupying me daily ever since my own field was deluged a month ago , I much appreciated  Waiting for the tide to turn: Kiribati's fight for survival , Guardian's picture essay by Mike Bowers. Higher sea levels, floods, deserted villages, damaged crops, political priorities and an ominous horizon: climate refuge .  Further, discussing the immediate aftermath of a very recent - deadly - example of climate change, Professor John Sweene

- passions can only be written about at their end - Warm nights drips of your drink resting on your lips I was biting mine. Warm bodies but separate I couldn’t tell the stars’ signs.   What journey was that away from the North brought me to you so fragile? Quiet talks I was peeking into your arms what and who they were holding someone but me. Warm nights I mostly recall your drink the temperature of my body fighting against unfamiliar conditions. Tabloid magazines the news documentaries; I never got to cite to you… “And it happens that tonight is a night picked from a hundred and one other possible nights, each spinning lost between the stars in the silence from the closing mouths of kisses and answers and the lover’s tongue to the morning that in the end is well known to always come.” * Waves by the sea salt and stardust each move of your fingers on me was a breeze from an ocean afar. You mentioned s

That was such an interesting week in terms of reading and publications (probably because I fell sick halfway through and got stuck home with my PC to keep me company!), so I decided to include in a short post all the articles I would recommend you to read.  IMAGINE A PUERTO RICO RECOVERY DESIGNED BY PUERTO RICANS , by Naomi Klein and Elizabeth Yeampierre on The Intercept. An insight into Puerto Ricans' historic chance to resist shock doctrine politics, aka privatisation of everything after a natural disaster has hit. Makes me think of my field... What connects rape in war, domestic violence and sexual harassment? Patriarchy , by Suzanne More on The Guardian. From Raqqa to Myanmar to the Balkans to the UK to the #MeToo campaign and the USA. Just read this one! From Macbeth to the Wicker Man: the dark heart of Scotland's witch hunting history , by Karin Goodwin on The Herald Scotland. Re-opening a different kind of (much underrated) crimes against women from the past. A n

[You will find the cat doxologies in English scrolling down  and in-between the pictures!] Οι γάτες της Χώρας είναι μυθικές μορφές που περπατούν ανάμεσά μας. Οι ικανότητές τους καλύπτουν ένα ευρύ φάσμα, από το διάβασμα της ανθρώπινης σκέψης έως την υπεροχή των φυσικών φαινομένων. Στέκουν αγέρωχες στις προκλήσεις και, μάλιστα, τους μειδιούν ειρωνικά. Αν αποδεχτείς την εν γένει ανωτερότητά τους και τη σεβαστείς, ίσως σου χαρίσουν ένα βλέμμα, μία κίνηση, μία αναγνώριση της πενιχρής - μπροστά στη δική τους - ύπαρξής σου τελοσπάντων!  Οι γάτες της Χώρας είναι φευγαλέα πλάσματα, εξίσου αμφισβήσιμα όπως ο έρωτας, το κάρμα, τα ζώδια κι οι συναστρίες, το Brexit, το Grexit, τα δημοψηφίσματα, η παγκόσμια ειρήνη, το ότι όταν σπάει ένα φανάρι στις ΗΠΑ ευθύνονται οι Ρώσοι και άλλα τέτοια φλέγοντα ζητήματα... Μπορεί να δεις μία εξ αυτών και να μην την ξαναπαντήσεις ακόμα κι αν τα χρόνια σου είναι όσ

Ουρανός στο τέλος του μετρώ τ’ αστέρια μέχρι να σε βρω στις ήσυχες νύχτες τ’ απογεύματα αφήνονται. Ψάχνουμε για ξένους δίχως όνομα πατρίδα κι ιστορία δίχως παρελθόν και προορισμό. Αλλού ο ήλιος δεσπόζει σαν τύραννος αλλεπάλληλες ουράνιες μέρες κι εδώ πατημασιές χαράζουν το σκοτάδι. Ήμουν ένα παιδί που σε πρωτοβρήκε κι ένας ενήλικας όταν ξεκίνησα να σε ψάχνω. Το φως χυμένο από μέσα σου μια αναβεβλημένη πραγματικότητα ήσουν εσύ ή η εικόνα σου; Μιλούν οι πέτρες τώρα για σένα που σε γέννησαν από τις σκιές των αστεριών. Σε κάθε ξένου τη ματιά ένας ακόμα εσύ άλλος και όμοιος μια και κανείς πια δε σε θυμάται. Φαγητό με κρασί καθώς νυχτώνει μια υπνηλή ικανοποίηση γεμίζει τα δωμάτια. Κίνηση στον ουρανό κι απόψε όνειρα και ειρμοί αταξινόμητοι δε βρίσκω τίποτα κανενός τη συνέχεια∙ και κανέναν. 20 Οκτωβρίου 2017, Σαμοθράκη.  -------------------------------------------

Ι. Μικρά φωτάκια σαν αγγεία κυλούν μες στη νύχτα. Ποιος ξέρει τι νόημα έχουν οι λέξεις. Ανέμελος ήλιος κοιμάται χαμηλά κάπου στο κάστρο. ΙΙ. Φταίνε οι μπόρες που γεμίζουν   τους ανθρώπους ανασφάλεια. Στον κόσμο στο τέλος του Μνήμες γελούν μονάχες. ΙΙΙ. Τρεις Μοίρες μαυροντυμένη όψη κλωστές ανάποδα κόβουν. Μου λες στον καθρέφτη κοιτάζοντας «Ακόμα ένα πλοίο που φεύγει». IV. Κλωτσάς ξημερώματα το φως να μη βγει να μην ξέρουμε κατά πού η ανατολή πέφτει. Σπουργίτι καθρεφτίζεται ακόμα κι ακόμα σε φεγγαροντυμένο τζάμι. Σιωπηλή κίνηση το πέταγμά σο υ από νερά.

 Δημαρχείο Σαμοθράκης, 12 Σεπτεμβρίου 2017. «[…] Σέ κρατώ καί σέ πάω καί σου φορώ Το λευκό νυφικό τής Οφηλίας, μ’ ακούς  Πού μ’ αφήνεις, πού πας και ποιος, μ’ ακούς  Σου κρατεί το χέρι πάνω απ’ τους κατακλυσμούς […]» -  Οδυσσέας Ελύτης, Το Μονόγραμμα, IV (1971) Κυριακή στην Σαμοθράκη και ως άλλες γάτες βγήκαμε να απορροφήσουμε τον ήλιο. Και ακόμα στεγνώνουμε: ρούχα, πράγματα, κτήρια… Σχεδόν τρεις εβδομάδες μετά την καταρρακτώδη βροχή της 25 ης Σεπτεμβρίου, και ο καιρός είναι μία γλυκιά άνοιξη. Αν γυρίσεις την πλάτη σου στα χώματα και τις λάσπες που ακόμα δεσπόζουν θριαμβευτικά στη Χώρα, ξεχνιέσαι… Η ζάλη που φέρει ο ήλιος είναι καλοδεχούμενη. Η ψυχή πάει να ανοίξει ξανά∙ μια δεύτερη άνοιξη. Την ίδια στιγμή ένας νέος τυφώνας διασχίζει τον Ατλαντικό προς ανατολάς. Κινούμενη με 165 χιλιόμετρα την ώρα και υποβαθμισμένη από τυφώνας κατηγορίας 3 σε 2 (στην ανώτερη κλίμακα του 5), η Οφηλία θα «χτυπήσει» από αύριο το πρωί τη Δημοκρατία της Ιρλανδίας, τη Βόρεια Ι

Υ πήρχε κάποτε μία χώρα όμορφη κι ευήμερη, την οποία διοικούσε ένα ζευγάρι όμορφο κι αγαπημένο, το οποίο είχε ένα μοναχογιό όμορφο κι ευγενικό. Ήρθε η ώρα και ο γιος έκλεισε τα δεκαοχτώ του χρόνια. Μεγάλη γιορτή στήθηκε στο παλάτι, όπου όλοι παρευρέθηκαν για να καμαρώσουν τον ενήλικο πλέον διάδοχο του θρόνου. Η μάντισσα του παλατιού, όμως, πιστή σύμβουλος και φίλη του ζευγαριού, τους επισκέφθηκε μία μέρα αργότερα. Αφού έδωσε την ευχή της, κοίταξε το αγόρι στα μάτια και του είπε: «Θα ταξιδέψεις στο τέλος της γης, μακριά από πολιτείες και χωριά. Όταν το άλογό σου κουραστεί κι εσύ πεινάσεις και διψάσεις, θα βρεις στο διάβα σου την Σάπια Συκιά. Θα φας από τα σύκα της και θ’ αναφωνήσεις με ευχαρίστηση “αυτά είναι τα πιο γλυκά σύκα του κόσμου!”. Έπειτα, θα ακούσεις νερό κελαριστό και θα βρεις την Σκουληκιάρα Βρύση. Θα πιεις από το νερό της και θ’ αναφωνήσεις με αγαλλίαση “αυτό είναι το πιο δροσερό νερό του κόσμου!’. Μετά θα συναντήσεις ένα χωράφι στρωμένο αγκάθια. Θα το περπατήσεις