Poetic Movements

[Scroll down for English] Πάντα (θα) θυμάμαι την παρομοίωση της Virginia Woolf στον Κεκλιμένο Πύργο (1940), όσο κι αν η ίδια την απορρίπτει μετέπειτα στο κείμενό της: “ [...] ο συγγραφέας είναι ένα ουράνιο στοιχειό που γλιστρά στον ουρανό, γδέρνει τη γη και χάνεται” (σς. 160). Χ άν εται όπως και οι σκέψεις του, αν δεν χαραχτούν σε ένα χαρτί, ή αν δεν χτυπήσουν τα πλήκτρα ενός υπολογιστή. Α πό τον συγγραφέα εντέλει μένει μόνο η σκέψη, τυπωμένη ή αιωρούμενη, και στέκεται στον ορίζοντα του χρόνου ως έχει, άλλοτε σαν σκοτεινή τρύπα κι άλλοτε σαν ήλιος. Και συγγραφέας είναι όποιος και όποια μάθει τις σκέψεις του να γραπώνονται από ένα κομμάτι χαρτί, να ανοίγονται στους άλλους, να συζητούν και να κατανοούν. Ο συγγραφέας μαθαίνει πρώτα να αφουγκράζεται και μετά να γράφει · να γράφει και μετά να σκέφτεται· να σκέφτεται και μετά να διορθώνει· και να ξαναγράφει, να ξαναγράφει... Ο συγγραφέας δεν ξέρει τον εαυτό του. Ξέρει τη γραφή του, και μέσα από αυτή μαθαίνει

 “ The poet is a dweller in two worlds, one dying, the other struggling to be born.” (Virginia Woolf, The Leaning Tower, 1940, p.173) ___________________________________________ Her eyes fall in eternal gaze. Sundays are wind-alike drying thoughts from the body. The poet stands dazed and amazed. Nothing has changed much but the years. Flowers are offered Mrs. Dalloway, but the dinner is yet to be served. Interventions excuses to write. Black cats scratching their nails against the clock of time. Gardens to awe to dream. Words words; and “parties to cover the silence”*. Silence; wars and expectations foreign lands and desires. Sussex is not subjected to our dreams anymore light and darkness dance on top its fields. The world leans to the future perpetually as dinner is served “ too early for lamps; and too early for stars”**. T he poet stares. January 2018, Samo

27 Ιανουαρίου 2018, Εργοστάσιο Σαμοθράκης. Σε ξένη γη το σώμα βρέθηκε καινούργια χρώματα, αρώματα θάλασσα αλλιώτικη, άγρια μα και όμορφη. Άλλοτε ζέστη στην καρδιά κι άλλοτε κρύο, παγωνιά. Η ξένη είναι φιλική ... μα ξένη. Ελευθερία ή μοναξιά; Ποιος ξέρει τι είναι η ξενιτιά; Έρχεσαι, πας, στριφογυρνάς πέφτεις ... μα σου θυμίζει η γη ξένη δεν είναι για κανέναν μας. (Χρύσα Μαρή)   ----------------- Πικρό τσάι στον ήλιο σαν άνεμοι οι ώρες χάνονται πάνω απ’ τους ανθρώπους φλόγες κι αλάτι με πάγο κάτι ψιθυρίζεις πριν αποκοιμηθείς. Σε περίμενα σαν παιδί που λαχταρά στον κήπο να τρέξει. (Ελένη Κότσιρα)

Let me fall in a white maze & let me be completely unaware of its roots. It snows every time you mountains to seas stretch your arms reaching to the future. No words & no conception, only snow & coffee gone cold. 14 January 2018, Samothraki. Photograph: Chora of Samothraki, 14.01.2018.