Poetic Movements

A choice is to walk by a lake to miss a friend but not say a word to pull yourself away; to alter a reality, secure enough no one will manage to notice through the obvious. A choice is to talk things pointless to mean nothing anymore to go. Choice to walk, walk away by another lake to hold someone else’s hand, because you matter more to another. Rising the sun on your shoulders for a day-long, saving the light; a choice is to ignore the light-holder.    December 2015, Piraeus . Photo: Dec. 12th, 2013, St. James Park, London, UK. 

Τα κεριά που καίνε πόσο μ’ ενοχλούν που απλά καίνε τον χρόνο σε ένα φιτίλι που τίποτα ποτέ δεν προσέφεραν θέαμα για το θέαμα για το τίποτα και για σένα           στην απελπισία σου το βράδυ να παραβιάζεις όνειρα για να πεις μια λέξη, που το πρωί θα ξεχαστεί όνειρο απατηλό εφιάλτες να ‘χεις να γυρνάς · μα εγώ γιατί να τους βλέπω; 10 Δεκεμβρίου 2015, Πειραιάς.

Moving obsessively until an ache catches up with pace, moving and making my heart not pleased.                 But let me go, let me stop and start, no thoughts, no outlines, against everything rational / An ache. But let me move and I’ll breathe in time, I’ll believe in time, I’ll make time, a top spinning inside my palm / An ache. There’s nothing to explain or say, words devoured, pieces of a past; I was accidentally talking to waves / An ache. What’s worse than a movement forged? Nothing, really. I’m that; I’m all it takes solid / An ache. I’m the light then, lighter than mere existence, everything and everywhere / An ache. I’m the air, just the air to breathe, in and out bodies, hearts – an ache. I’m pain concealed, matured red wine, withholding a taste of bitter experience, of someone sending messengers inconceivabl...

In the night’s dark I am counting hours; in its loop I am endlessly saying goodbye learning new words; no matter how earlier you are every time late; and I am still there wondering how to cross a sea how to live the ocean; nobody’s Other. December 2 nd ,   2015, Piraeus.

“... [you are] the survival of someone else’s memory.” Wojtek Ziemilski, Small Narration . I thought that I have to. I have to save your own faded memory, your manuscripts. I have to write them, rewrite them. I have to save my memory of them. I have to save this part of yours that lives inside me; me; evolve it. I believe that I have to. I have to tell the people, the friends all that is, was. I have to explain them how you must have been feeling. I have to be understanding; they don’t know, they cannot, and I am still wondering inadequately what you may have been thinking. I have to consider what you would like me to do.    I know that I have to. I have to bridge this narrow vastness, the thoughts and the memories. I have to put my thoughts in sequence, rediscover them. I have to make something with these; you would like me to. I have to say, write, accept all that was is no longer, but a memory; your memory in me. Me... the ...

A catch of the eye in the dark the urban view downwards the hill breathing another air you carry with you almost holy and sacred gasping life, promisingly. What if I met you for the first time inside a watery world dancing inseparably? Rarely something goes under your skin and stays.   November 27 th , 2015,  Athens.  

Να σηκώνεις ένα δέντρο που ‘πεσε στον αέρα, να μεγαλώνεις ενώ μικραίνει η μέρα, ν’ αναγνωρίζεις στα πλάσματα του ουρανού όσους πέταξαν μακριά, ν’ αναπνέεις την πρώτη αχτίδα του ηλίου και να του στέλνεις τα βάρη σου να τα κάνει φως της γης, να στέκεσαι με κατανόηση  απέναντι στις εποχές που αλλάζουν κατά βούληση αλλά ποτέ δίπλα τους, σ’ απορροφούν σα φύλλο.     Και όταν το σκοτάδι παίρνει μορφή μπροστά σου να το κοιτάς στα μάτια ήσυχα ν’ αναρωτιέσαι πόσο το αντέχεις πόσο όχι, πόσο μοιάζετε πόσο διαφέρετε, πόσο είναι ο Διάολος ο ίδιος πόσο μία παραίσθηση.  Να ξυπνάς τα ξημερώματα και να ‘χεις ήδη αργήσει.   Ν’ αγγίζεις το σώμα σου και να ‘ναι διαπερατό. Κι η καταστροφή να ‘ναι η Τέχνη σου. 23 Νοεμβρίου 2015, Πειραιάς.

  Approach. See. Expect. Touch. Follow. Climb. Trust. Taste. Play. Insist. Understand. Personalise. Ease. Return. Photos: September - November 2015, island of Samothraki, Greece.

Τριανταφυλλάκια ξεραμένα στην έξαψή τους · ξυπνώ όπως πάντα, όπου πάντα μα ξάφνου ξέρω να σου εξιστορήσω το πιο άπραγο ταξίδι · με πήγαιναν οι ρόδες , οι ράγες με ανέπνεαν οι άνθρωποι τους μιλούσα μα δεν έλεγα τίποτα. Να μιλάς με ιστορίες και παραμύθια για την πραγματικότητα · δίνει άλλη διάσταση στον πόνο κάνει τον άλλο παιδί να σε ακούει πιστεύοντας σε ένα τέλος ανώδυνο. Να μιλάς γλυκά σα να λες για τελευταία φορά σε κάποιον την αγάπη σου · ομορφαίνει τις πιο άσχημες ώρες και γαληνεύει τις πιο ταλανισμένες ψυχές σηκώνει τα πιο κουρασμένα σώματα για μια βόλτα στον κήπο ή έστω για μια ματιά μέχρι το παράθυρο. Στην Χώρα του Ποτέ μαζεύτηκαν τα σύννεφα κι έβρεξε για όσο οι άνθρωποι δάκρυσαν. Κι ύστερα ο Ήλιος στάθηκε φύλακας του κόσμου κι η Σελήνη έγινε η νέα του γη. Κανείς όμως δε μπορούσε να συνηθίσει τη ζωή μακριά από τη Χώρα που αναγκάστηκε ν’ αφήσει · το πιο σκληρό ταξίδι.  Περνούσαν οι μέρες στο βασίλειο, μα οι νεκροί δε ‘δίναν ...

Ένας παλιός περίπατος σε μία παλιά Τρούμπα… Οδός Νοταρά, Bar Europa.   Εφαρμόζω πάνω από τον φακό το κόκκινο φίλτρο. Έτσι τώρα ο φακός μου είναι κόκκινος. «Η περιοχή της Τρούμπας οριζόταν από το τετράγωνο των οδών Ηρώων Πολυτεχνείου, Ακτής Μιαούλη, Φιλελλήνων και Χαριλάου Τρικούπη.» Θα εμπιστευτώ τον Παναγιώτη σε αυτό, χρόνια αστυνομικός της Νομαρχίας Πειραιά, ξέρει πολύ καλά τα γεγονότα που είχαν διαδραματιστεί εκείνη την περίοδο. «Τα κακόφημα στέκια ήταν συγκεντρωμένα στις οδούς Φίλωνος, Κολοκοτρώνη και Νοταρά, οι οποίες βρίσκονταν μέσα στο τετράγωνο αυτό. Στην Αθήνα την εποχή εκείνη γνωστή για τους οίκους ανοχής ήταν η οδός Ακομινάτου και στον Κορυδαλλό το Γηροκομείο – το οποίο αργότερα γκρεμίστηκε και χτίστηκαν οι φυλακές – για τις συχνές επισκέψεις γυναικών από καμπαρέ και οίκους ανοχής.»             Φτάνοντας στο τετράγωνο της Τρούμπας αναζητώ, σαν παιδί θα τολμούσα να πω, απομεινάρια του άλλοτε δακτυλοδει...