Την εικόνα του κλειστού Πανεπιστημίου (St Andrews πάνω, 19.03.20) αντικατέστησαν το Zoom, το Teams και το Skype. Η μία τηλεδιάσκεψη διαδέχεται την άλλη· διδασκαλία, σεμινάρια, συναντήσεις, ακόμα και ώρες γραφείου πλέον εξυπηρετούνται μέσω της ίδιας οθόνης.
Αυτή την εβδομάδα, μετά από προσαρμογές στην ώρα συνάντησης, η οθόνη μου έφτασε ως το UK και την Ευρώπη, κι από εκεί στις ΗΠΑ και τον Καναδά, κι ακόμα πιο μακριά, στην Κίνα. Η οθόνη μου "εισβάλλει" στα σπίτια των συνομιλητών μου, όπως "εισβάλλουν" και στο δικό μου οι δικές τους. Στο φόντο άλλοτε βλέπεις τοίχους με κάδρα, άλλοτε βιβλιοθήκες, άλλοτε πάκους σημειώσεων ως το ταβάνι και άλλοτε... το προσκέφαλο ενός κρεβατιού! Δεδομένου του χρόνου εξοικείωσης που απαιτείται για την κάθε πλατφόρμα, αλλά και των πιο αργών ρυθμών που αναζητούμε όλοι όταν είμαστε σπίτι μας, γνωρίζουμε ο ένας την πιο χαλαρή πλευρά του άλλου.
Και αυτό είναι το θετικό της κατάστασης. Στην άλλη άκρη της οθόνης σε περιμένουν χαμογελαστά πρόσωπα και οι όποιες τηλεδιασκέψεις έχουν πλέον άλλο χαρακτήρα· όχι υποχρεωτικό, αλλά επιδιωκόμενο. Ανυπομονείς για να δεις τους ίδιους τους συνεργάτες σου ή τους φοιτητές σου, όπου κι αν βρίσκονται στον κόσμο, να δεις αν είναι καλά, να τους ρωτήσεις τι κάνουν, και η δουλειά έρχεται μόνο σε δεύτερο επίπεδο.
Και κάπως έτσι σκέφτομαι πως όλη αυτή η ψηφιοποίηση που ξαφνικά εισβάλλει στους προσωπικούς μας χώρους στην εποχή της απομόνωσης, ίσως να έχει να προσφέρει κάτι περισσότερο σε εμάς απ' ό,τι στην οικονομία (την οποία από όλες τις πλευρές ακούς πως πρέπει να συνεχίσεις να υποστηρίζεις με τηλε-εργασία αν μπορείς): ανθρώπινη επικοινωνία, κατανόηση και υποστήριξη.
Comments
Post a Comment