Η μουσική διαχέεται και ίπταται για ώρα λίγο πάνω από το τσιμέντο του δρόμου. Είναι η τρίτη φορά από τότε που γυρίσαμε που μία ταράτσα σε μια πολυκατοικία στο βάθος (όχι από την οπτική της φωτογραφίας, αλλά από την αντίθετη κατεύθυνση) μοιράζεται τη μουσική της με όλους. Το Σάββατο μετά το σούρουπο ξεκινούν με το Careless Whisper και αφήνω την μπαλκονόπορτα λίγο ακόμα ανοιχτή, παρά την ψύχρα που έχει αρχίσει να μπαίνει στο σπίτι. Σε μία παράλληλη διάσταση, αυτή είναι από τις στιγμές που σε κάποιο μέλλον αναπολείς...
Σε αυτή τη διάσταση, έχω αρχίσει να παρατηρώ και να μου κάνουν εντύπωση πράγματα που δεν περίμενα. Όπως οι παππούδες που πλέον κυκλοφορούν με φόρμες στη γειτονιά. Ή οι διαφορετικές γωνίες που φωτίζει ο ήλιος στο μπαλκόνι κατά τη διάρκεια της ημέρας. Μα κυρίως τα αεροπλάνα, άλλοτε αναπόσπαστο κομμάτι των ήχων της πόλης, πλέον σπανίως ακούγονται να πετούν πάνω από τις πολυκατοικίες. Ίσως τελικά αυτή να είναι η παράλληλη διάσταση και η μουσική, αργά ή γρήγορα, θα μας επαναφέρει σε αυτή που γνωρίζαμε.
Comments
Post a Comment