Δυο νύχτες στην Αθήνα - ΜΕΡΟΣ Δ' (ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ)

[ΜΕΡΟΣ Α']

[ΜΕΡΟΣ Β']

[ΜΕΡΟΣ Γ']

Ι.

Περιμένοντας στην παραλαβή αποσκευών του αεροδρομίου, παρατήρησε την αφίσα για το φεστιβάλ νέων χορογράφων φτιαγμένη με μία φωτογραφία του Άρη από τις πρόβες που είχαν ήδη προηγηθεί. Μηχανικά τράβηξε το κινητό της και έβγαλε την αφίσα φωτογραφία. Οι αποσκευές άρχισαν να εμφανίζονται στον κυλιόμενο διάδρομο και σύντομα εντόπισε τη δική της. Στην Αθήνα έκανε ακόμα ζέστη, αν και είχαν φτάσει ήδη στα μέσα του Σεπτέμβρη. Μόλις το κινητό της έπιασε το δίκτυο τηλεφωνίας, έκανε την κλήση.

«Έλα, Άρη, έφτασα.»

ΙΙ.

«Είναι που αυτά που σε βαραίνουν σε γειώνουν κιόλας και πατάς γερά τα πόδια σου στη γη. Αυτό σε κάνει καλύτερο χορευτή και πιο εμπνευσμένο χορογράφο. Και στους δύο σου ρόλους, ο στόχος γίνεται κοινός: να πετάξεις», είπε ο Άρης σε μία από τις ερωτήσεις των δημοσιογράφων που ακολούθησαν την παρουσίασή του, το πρώτο βράδυ του φεστιβάλ.

«Τι ήταν αυτό που σας οδήγησε σε αυτή την προσέγγιση;»

«Μία φίλη», απάντησε απλά Άρης.

«Και τι να περιμένουμε στην πρεμιέρα της ολοκληρωμένης σας δουλειάς το χειμώνα;»

«Την ιστορία δύο νυχτών».

ΙΙΙ.

«Δύο ή χίλιες και δύο;», τον ρώτησε χαμογελώντας η Πέτρα μόλις έφτασε στο καμαρίνι του, όπου τον περίμενε να τελειώσει από τις συνεντεύξεις.

«Δεν θα ήθελα να κλέψω τον τίτλο του νέου σου βιβλίου», είπε εκείνος κι έκλεισε το μάτι.

Έβγαλε από την τσάντα της έναν ογκώδη πάκο τυπωμένα χαρτιά και του τον έδωσε. Στην πρώτη σελίδα αναγραφόταν με μεγάλα πλαγιαστά γράμματα ο τίτλος ΧΙΛΙΕΣ ΚΑΙ ΔΥΟ ΝΥΧΤΕΣ.

«Το τελικό χειρόγραφο. Το παρέλαβε πριν λίγο και ο εκδότης. Συναγωνιστείτε ποιος θα το τελειώσει πρώτος!»

«Εννοείται εγώ! Πώς θα ολοκληρώσω τη χορογραφία;»

«Τελικά πόσο σου βγαίνει σε χρόνο;»

«Σαράντα λεπτά, ίσως πάει σαράντα πέντε.»

«Η μουσική εντάξει;»

«Θα στην βάλω να την ακούσεις τις επόμενες μέρες. Πώς σου φαίνεται η Αθήνα;»

«Ζεστή! Κι οι πρόβες που μου έλεγες θα πρέπει να ήταν εξουθενωτικές με τέτοιες θερμοκρασίες.»

«Δεν εννοούσα αυτό…», επέμεινε ο Άρης και την κοίταξε με νόημα.

«Γνωστή», είπε και απλά χαμογέλασε. «Πλέον. Από το βράδυ που ανταλλάξαμε ρόλους συνειδητοποίησα πως δε μπορώ να γράφω πλέον για γνωστά μου πράγματα.»

«Πάλι καλά που δεν συνειδητοποίησες πως δεν μπορείς πλέον να γράφεις γενικώς!», είπε ο Άρης και γέλασε τόσο δυνατά που το κεφάλι του έκανε μία ελαφριά κλήση προς τα πίσω.

«Κι εσύ πως δεν μπορείς να χορεύεις!»

ΙV.

Ο Άρης τοποθέτησε το χειρόγραφο στον σάκο όπου βρίσκονταν και οι σημειώσεις που του είχε κάνει δύο μήνες πριν η Πέτρα ακούγοντας τη μουσική του. Κυρίως κόλλες με λέξεις δηλαδή∙ συναισθήματα, εικόνες, καταστάσεις. Από αυτά ο Άρης είχε ξεκινήσει να χτίζει τον συνδυασμό του για τη εισαγωγή του φεστιβάλ. Και εντέλει, ως ευχής έργο, είχε βγει κάτι πολύ παραπάνω. Οπότε η σύντομη μουσική, αν και παρέμεινε ίδια για το σύντομο κομμάτι του φεστιβάλ, δόθηκε σε έναν συνθέτη γνωστό της Πέτρας, ο οποίος και βάσισε πάνω της μία ενορχήστρωση κατά πολύ διαρκέστερη. Σαράντα με σαράντα πέντε λεπτά, όπως είχε πει ο Άρης. Εντέλει θα κοβόταν και θα ραβόταν ανάλογα με τις τελευταίες χορογραφικές λεπτομέρειες που έμενε στον Άρη να προσθέσει, ή και να αφαιρέσει. Δεν υπήρχε ζήτημα χρόνου, καθώς είχε επιλέξει να κρατήσει αυτή την παράσταση σόλο, και από την επόμενη δουλειά να αρχίσει να βάζει παραπάνω χορευτές μέσα. Το μόνο που έπρεπε να γίνει σχετικά σύντομα, αλλά αφού είχε ήδη ολοκληρωθεί όλη η σύνθεση, ήταν να παρακολουθήσει μία-δύο πρόβες ο φωτογράφος προκειμένου να φτιάξει την προωθητική αφίσα και ένα σύντομο trailer της παράστασης.

Όσο για την Πέτρα, έκανε ένα μία αρκετά διαφορετική διαδρομή. Έχοντας ακούσει τη μουσική του Άρη και έχοντας δει κομμάτια από τα χειρόγραφά της να προσαρτώνται σιγά σιγά σε μία χορογραφία που όλο και μεγάλωνε πέρα από τις προσδοκίες του δημιουργού της, αποφάσισε να σταματήσει τις προσπάθειές της να γράψει. Τουλάχιστον όπως έγγραφε πριν. Έκανε ένα αρκετά μεγάλο ταξίδι ενός μηνός, ξεκινώντας από την Τουρκία και φτάνοντας στο Γιοχάνεσμπουργκ, το οποίο και κατέγραψε. Το Χίλιες και Δύο Νύχτες ήταν το ταξιδιωτικό της αυτό ημερολόγιο, γεμάτο εντυπώσεις, σκέψεις φόβους κι ανασφάλειες. Αλλά και εμπνεύσεις και στοχασμούς, ανασκόπηση του παρελθόντος. Όπως είχε σχολιάσει ο εκδότης της διαβάζοντας το προσχέδιο , ήταν «η έξοδος μίας Πέτρας και το προοίμιο μίας άλλης». Ή, όπως σχολίασε κάποιες μέρες μετά ο Άρης για το τελικό κείμενο «αυλαία και νέο έργο στον θίασο»!

Στον πρόλογό της ανάφερε το εξής:

«Τι μπορεί να προσφέρει μία καλοκαιρινή Αθήνα γεμάτη σκουπίδια και δυσωδίες σε έναν καλλιτέχνη, ή και περισσότερους; Σίγουρα ξεβόλεμα. Απώλεια συγκέντρωσης. Έλλειψη έμπνευσης. Κι αν αυτά τα έχεις από πριν… τότε ένα τέλμα. Και αλλαγές. Πολλές αλλαγές. Κανείς δεν θα γράψει μία ιστορία εμπνευσμένος από τα σκουπίδια. Αλλά αυτή είναι μία ιστορία επιβεβλημένη από τα σκουπίδια και αφιερωμένη – ας μου επιτραπεί – σε αυτά. Γιατί σκουπίδια είναι τελικά και οι σκέψεις που δεν επεξεργαζόμαστε, οι γνωριμίες που δεν κάνουμε και τα όνειρα που δεν πιστεύουμε, μέχρι κάτι να μας αλλάξει τα μυαλά ή και να μας αναγκάσει. Το πρώτο μου μάθημα ήταν να αρχίσω να χορεύω. Το δεύτερο, να αγαπήσω και πάλι – ή ίσως για πρώτη φορά – το σώμα μου. Το τρίτο, να μοιραστώ αυτή την αγάπη. Τα υπόλοιπα (τα ταξίδια, οι παραστάσεις, τα ρίσκα, η δημιουργία και κυρίως η φιλία) ήρθαν μόνα τους. Αλλά τα άφησα να έρθουν. Όπως κάποιους μήνες πριν, άφησα την καλοκαιρινή δυσωδία να πλημμυρίσει την σκέψη μου και σήκωσα ένα αποτσίγαρο που είχε πέσει από το μπαλκόνι του πάνω ορόφου.»

Comments

Τι σχέση έχει ο Πάνακτος Βοιωτίας με τον Λουτρόπυργο Νέας Περάμου; Η κατάρρευση της οικειότητας

Καμία. Τα χωρίζουν 32 χιλιόμετρα, ένα όρος, ένα τεράστιο δάσος και τα “σύνορα” νομών Βοιωτίας και Αττικής. Απ’ όσους οδηγούς έχουν σταματήσει ανά τα χρόνια έξω από το εξοχικό μας στον Κάτω Λουτρόπυργο για να ζητήσουν οδηγίες, κανείς ποτέ δεν κατευθύνθηκε προς τον Πάνακτο, ή προς τα Δερβενοχώρια. Κι εμείς ποτέ δεν θεωρήσαμε ότι ο Πάνακτος ή τα Δερβενοχώρια είναι κοντά προκειμένου να πάρουμε το αυτοκίνητο και να πάμε βόλτα προς τα εκεί. Πώς γίνεται λοιπόν μία φωτιά που είχε ξεκινήσει στον Πάνακτο Βοιωτίας να βρίσκεται δύο μέρες μετά στον Άνω Λουτρόπυργο, και συγκεκριμένα δίπλα στην Ολυμπία Οδό; Και πως γίνεται άλλες δύο μέρες μετά από αυτό η φωτιά να έχει σχεδόν κάνει κύκλο περνώντας από τα Μέγαρα και να έχει επιστρέψει στην Οινόη; Βρισκόμαστε μπροστά στην κατάρρευση της οικειότητας, αντιμέτωποι με την αδυναμία πλέον να ορίσουμε τι μας είναι γνώριμο. Το γνώριμο γίνεται γρήγορα άγνωστο, ακόμα και άγονο. Οι αναμνήσεις δεν βρίσκουν τόπο να σταθούν · μετά από κάθε οριοθέτησή του

The desert island of Samothraki

Samothraki, a remote island in Northeastern Greece... 3 days without electricity as a result of the supply station in the mainland across having been damaged by the fires blazing across the East Macedonia &Thrace Region (now known to be the largest wildfire recorded on European soil in years). There used to be an independent electric station on the island which 20 years ago was closed down on the grounds of the island's population reducing. Since then, the electric supply on the island has deteriorated. Evidently, it is harder for people to remain or move to an island were electricity is not a given. See how the circle goes? 3 days with restricted access to telecommunications due to the local antennas being electrically powered. On the first day, large parts of the island had no access to water due to water pumps being electrically powered. On the first day, and while Samothraki had been for days on Amber alert for fire hazard, the sole ferry connecting the island with the m

Έγκλημα στο Κάμπινγκ

Α πρίλης 1988 – Σαμοθράκη Η άνοιξη στο κάμπινγκ έβγαζε πρωτόγονα συναισθήματα στους λ ιγοστούς ενοίκους του. Τα ξεραμένα φύλλα που είχαν συσσωρευτεί έμοιαζαν με λόφους, που οι σκιές τους στο σκοτάδι της νύχτας τους έκαναν απειλητικότερους. Αυτοί οι μικροί και από τον αέρα φερόμενοι λοφίσκοι ξεραΐλας έρχονταν σε πλήρη αντίθεση με τα πράσινα χορτάρια και τις μαργαρίτες που φύτρωναν άναρχα, σχεδόν οργασμικά, όπου έβρισκαν χώρο. Εάν άφηνες την φαντασία σου ελεύθερη, τότε εκείνη μπορούσε να σου παίξει τα πιο περίεργα παιχνίδια, ιδίως τις ώρες που γεφύρωναν τα μεσάνυχτα με το ξημέρωμα. Με τον καιρό ακόμα νεφελώδη και ενίοτε βροχερό, το κάμπινγκ της Σαμοθράκης δεν προσφερόταν για κατασκηνωτές Απρίλη μήνα. Για όσους είχαν τροχόσπιτα στον χώρο, τα πράγματα ήταν πιο εύκολα. Ωστόσο, λίγοι έμεναν για πάνω από μία εβδομάδα συνεχόμενα. Οι περισσότεροι προτιμούσαν να πηγαινοέρχονται Παρασκευοσαββατοκύριακα από την Αλεξανδρούπολη ή την Κομοτηνή ή και την Καβάλα. Είχε μόλις περάσει

Οιωνοί

Στα φύλλα των πλατάνων που χάνουν τη δύναμή τους και πέφτουν πρώιμα, στα φύλλα το φθινόπωρο που βιάζεται. Στα κύματα που αδιάκοπα χτυπούν το σώμα τους ενάντια σ’ αυτό της γης, στα κύματα οι μέρες που χάνονται. Στα μαλλιά μου που ασπρίζουν - και στα δικά σου – το χιόνι που θα πέσει, το χιόνι που θα λιώσει στην θάλασσα. Τα βράδια του καλοκαιριού αεροπλάνα διασχίζουν τον ουρανό μ’ ιλιγγιώδεις ταχύτητες κι εγώ τα καταλαβαίνω · καταλαβαίνω τον χρόνο που κυνηγούν τους αστερισμούς που έχουν να προσπεράσουν τα σύνορα που οφείλουν να διαγράψουν – τα καταλαβαίνω. Ο άντρας που στέκεται εδώ και ώρα στην ακροθαλασσιά έχει ξεχάσει να κινηθεί, και το βλέπω τώρα πως τα πέλματά του τα έχουν καταπιεί τα βότσαλα, οι αστράγαλοί του δεν ξεχωρίζουν στην σκοτεινή στεριά, και τώρα που το φως έχει επιτέλους χαθεί φαίνονται όλα πεντακάθαρα – το κάθε χιλιοστό που η θάλασσα τον τραβά μέσα της, το κάθε μικρό κύμα στ’ ανοιχτά που διογκώ

Time

Warm earth homecoming warm body a storm beyond the sea warm hands – your hands are warm at summer’s end. Your hands are warm amidst the ashfall your hands are real. Warm earth cold water – the goats descend . Sept. – Oct. 2023, Kipoi, Samothraki.

Έγκλημα στη Σαμοθράκη

Συγκλονιστικές είναι οι εξελίξεις σχετικά με το μέχρι στιγμής ανεξιχνίαστο έγκλημα στη Σαμοθράκη. Η σωρός του Μολδαβού επιχειρηματία βρέθηκε τελικά σε δύσβατο κομμάτι του βράχου Βρυχού, περιφερειακά του οικισμού της Χώρας. Η αστυνομία κάνει λόγο για δολοφονία, αλλά δεν έχει δώσει προς το παρόν λεπτομέρειες για τυχόν υπόπτους ή για τον τρόπο που αφαιρέθηκε η ζωή του θύματος! Ρίγος στην τοπική κοινωνία εν μέσω καλοκαιριού! Θα επιστρέψουμε κοντά σας μόλις έχουμε νεώτερα... Ο αστυνόμος Μακρής έκλεισε το ραδιόφωνο με αργές, σχεδόν θεατρικές κινήσεις. Όχι πως ήταν λάτρης του σανιδιού · μάλλον το αντίθετο. Τον επιβράδυνε περισσότερο η σκέψη της τελευταίας φράσης που άκουσε. Θα επιστρέψουμε κοντά σας μόλις έχουμε νεώτερα... Ήξερε τι σήμαινε αυτό. Το τηλέφωνο θα χτυπούσε σύντομα. Στην Αλεξανδρούπολη επικρατούσε πνιγηρή ζέστη. Ο απογευματινός παραλιακός περίπατος περισσότερο είχε αυξήσει παρά ανακουφίσει τη δυσφορία που ήδη ένιωθε. Βέβαια δεν ήταν μόνο ο καιρός. Στην πρα

Bosphorus

In their cracky voices the seagulls talked – they truly did talk – about things that parted continents and seas. The crowd moved in a mass dance a choreography of nothing momentarily interrupted by streetcars. And the waters howled underneath they howled like a heartbeat soon (any moment now) to cease. Souls passed me by; some lost some wandering and some mine. Jan. 2024, Istanbul.

April’s fools

I All our traumas sat around the table to dine courteously and with crooked smiles (too civilised for their own good). They exchanged words superfluous and untherapeutic. They drank until it was late and memory appeared to dissolve into nothingness. II Sometimes even after all this time, when the restaurant is empty and the music has stopped, I hear them trying to re-emerge from the surfaces that surpassed them the flowers that outlived them the lights that fooled them – intoxicated and vindicated by no one – into the shadows. I ask myself, sometimes, what will happen if they ever escape the shadows only to find that the dining table has since been replaced and most of their torturous attachments have ceased to be? What hidden and unresolved traumas will we have then? April 2024, Athens. Photograph: March 2024, Loutropyrgos.

Mountain stars (a collection of irregular haikus)

I Your dreams are lately red. In the defiant light of the sun we appear less clean. What if I hide underneath the surface of the sea? Love was supposed to be effortless at start. Same songs same rain all the things you are doing with others. Storms unleashed threads pending cuts; your dreams are red. II Night butterflies fill the room night flowers drop tears reflections of us populate the walls underneath the sky I inhale the stars. The sea will expand to the world’s end (I know now) mountains will for once retract is it possible is it thinkable to stand here still? May 2024, Samothraki.

Sharp objects

Incapacitated words as spoken hit fully unequipped against the hard surfaces of objects across the room. They roll each surface until they meet the floor, or are forced by their velocity to an abrupt, deep fall. Some – very few – cling on to sharp edge s where accidentally they made contact and attempt to stand breathless and silent expecting this to postpone their demise. But the edges are cutting so the words become torn apart as they hang helplessly above the ground and letter by letter they lose the fabric of their sense. Poor words, the poorest words ever spoken, result demolished on the floor their letters illogically spread across space, their meaning irreparably deranged. Athens, July 2023. Photograph: words colliding against each other; Dundee West End, Scotland, June 2022.

Poetic Movements

Search This Blog