Skip to main content

Δυο νύχτες στην Αθήνα - ΜΕΡΟΣ Δ' (ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ)


Ι.

Περιμένοντας στην παραλαβή αποσκευών του αεροδρομίου, παρατήρησε την αφίσα για το φεστιβάλ νέων χορογράφων φτιαγμένη με μία φωτογραφία του Άρη από τις πρόβες που είχαν ήδη προηγηθεί. Μηχανικά τράβηξε το κινητό της και έβγαλε την αφίσα φωτογραφία. Οι αποσκευές άρχισαν να εμφανίζονται στον κυλιόμενο διάδρομο και σύντομα εντόπισε τη δική της. Στην Αθήνα έκανε ακόμα ζέστη, αν και είχαν φτάσει ήδη στα μέσα του Σεπτέμβρη. Μόλις το κινητό της έπιασε το δίκτυο τηλεφωνίας, έκανε την κλήση.
«Έλα, Άρη, έφτασα.»

ΙΙ.

«Είναι που αυτά που σε βαραίνουν σε γειώνουν κιόλας και πατάς γερά τα πόδια σου στη γη. Αυτό σε κάνει καλύτερο χορευτή και πιο εμπνευσμένο χορογράφο. Και στους δύο σου ρόλους, ο στόχος γίνεται κοινός: να πετάξεις», είπε ο Άρης σε μία από τις ερωτήσεις των δημοσιογράφων που ακολούθησαν την παρουσίασή του, το πρώτο βράδυ του φεστιβάλ.

«Τι ήταν αυτό που σας οδήγησε σε αυτή την προσέγγιση;»

«Μία φίλη», απάντησε απλά  Άρης.

«Και τι να περιμένουμε στην πρεμιέρα της ολοκληρωμένης σας δουλειάς το χειμώνα;»

«Την ιστορία δύο νυχτών».

ΙΙΙ.

«Δύο ή χίλιες και δύο;», τον ρώτησε χαμογελώντας η Πέτρα μόλις έφτασε στο καμαρίνι του, όπου τον περίμενε να τελειώσει από τις συνεντεύξεις.

«Δεν θα ήθελα να κλέψω τον τίτλο του νέου σου βιβλίου», είπε εκείνος κι έκλεισε το μάτι.

Έβγαλε από την τσάντα της έναν ογκώδη πάκο τυπωμένα χαρτιά και του τον έδωσε. Στην πρώτη σελίδα αναγραφόταν με μεγάλα πλαγιαστά γράμματα ο τίτλος ΧΙΛΙΕΣ ΚΑΙ ΔΥΟ ΝΥΧΤΕΣ.

«Το τελικό χειρόγραφο. Το παρέλαβε πριν λίγο και ο εκδότης.  Συναγωνιστείτε ποιος θα το τελειώσει πρώτος!»

«Εννοείται εγώ! Πώς θα ολοκληρώσω τη χορογραφία;»

«Τελικά πόσο σου βγαίνει σε χρόνο;»

«Σαράντα λεπτά, ίσως πάει σαράντα πέντε.»

«Η μουσική εντάξει;»

«Θα στην βάλω να την ακούσεις τις επόμενες μέρες. Πώς σου φαίνεται η Αθήνα;»

«Ζεστή! Κι οι πρόβες που μου έλεγες θα πρέπει να ήταν εξουθενωτικές με τέτοιες θερμοκρασίες.»

«Δεν εννοούσα αυτό…», επέμεινε ο Άρης και την κοίταξε με νόημα.

«Γνωστή», είπε και απλά χαμογέλασε. «Πλέον. Από το βράδυ που ανταλλάξαμε ρόλους συνειδητοποίησα πως δε μπορώ να γράφω πλέον για γνωστά μου πράγματα.»

«Πάλι καλά που δεν συνειδητοποίησες πως δεν μπορείς πλέον να γράφεις γενικώς!», είπε ο Άρης και γέλασε τόσο δυνατά που το κεφάλι του έκανε μία ελαφριά κλήση προς τα πίσω.

«Κι εσύ πως δεν μπορείς να χορεύεις!»

ΙV.

Ο Άρης τοποθέτησε το χειρόγραφο στον σάκο όπου βρίσκονταν και οι σημειώσεις που του είχε κάνει δύο μήνες πριν η Πέτρα ακούγοντας τη μουσική του. Κυρίως κόλλες με λέξεις δηλαδή∙ συναισθήματα, εικόνες, καταστάσεις. Από αυτά ο Άρης είχε ξεκινήσει να χτίζει τον συνδυασμό του για τη εισαγωγή του φεστιβάλ. Και εντέλει, ως ευχής έργο, είχε βγει κάτι πολύ παραπάνω. Οπότε η σύντομη μουσική, αν και παρέμεινε ίδια για το σύντομο κομμάτι του φεστιβάλ, δόθηκε σε έναν συνθέτη γνωστό της Πέτρας, ο οποίος και βάσισε πάνω της μία ενορχήστρωση κατά πολύ διαρκέστερη. Σαράντα με σαράντα πέντε λεπτά, όπως είχε πει ο Άρης. Εντέλει θα κοβόταν και θα ραβόταν ανάλογα με τις τελευταίες χορογραφικές λεπτομέρειες που έμενε στον Άρη να προσθέσει, ή και να αφαιρέσει. Δεν υπήρχε ζήτημα χρόνου, καθώς είχε επιλέξει να κρατήσει αυτή την παράσταση σόλο, και από την επόμενη δουλειά να αρχίσει να βάζει παραπάνω χορευτές μέσα. Το μόνο που έπρεπε να γίνει σχετικά σύντομα, αλλά αφού είχε ήδη ολοκληρωθεί όλη η σύνθεση, ήταν να παρακολουθήσει μία-δύο πρόβες ο φωτογράφος προκειμένου να φτιάξει την προωθητική αφίσα και ένα σύντομο trailer της παράστασης.  

Όσο για την Πέτρα, έκανε ένα μία αρκετά διαφορετική διαδρομή. Έχοντας ακούσει τη μουσική του Άρη και έχοντας δει κομμάτια από τα χειρόγραφά της να προσαρτώνται σιγά σιγά σε μία χορογραφία που όλο και μεγάλωνε πέρα από τις προσδοκίες του δημιουργού της, αποφάσισε να σταματήσει τις προσπάθειές της να γράψει. Τουλάχιστον όπως έγγραφε πριν. Έκανε ένα αρκετά μεγάλο ταξίδι ενός μηνός, ξεκινώντας από την Τουρκία και φτάνοντας στο Γιοχάνεσμπουργκ, το οποίο και κατέγραψε. Το Χίλιες και Δύο Νύχτες ήταν το ταξιδιωτικό της αυτό ημερολόγιο, γεμάτο εντυπώσεις, σκέψεις φόβους κι ανασφάλειες. Αλλά και εμπνεύσεις και στοχασμούς, ανασκόπηση του παρελθόντος. Όπως είχε σχολιάσει ο εκδότης της διαβάζοντας το προσχέδιο , ήταν «η έξοδος μίας Πέτρας και το προοίμιο μίας άλλης». Ή, όπως σχολίασε κάποιες μέρες μετά ο Άρης για το τελικό κείμενο «αυλαία και νέο έργο στον θίασο»!

Στον πρόλογό της ανάφερε το εξής:
«Τι μπορεί να προσφέρει μία καλοκαιρινή Αθήνα γεμάτη σκουπίδια και δυσωδίες σε έναν καλλιτέχνη, ή και περισσότερους; Σίγουρα ξεβόλεμα. Απώλεια συγκέντρωσης. Έλλειψη έμπνευσης. Κι αν αυτά τα έχεις από πριν… τότε ένα τέλμα. Και αλλαγές. Πολλές αλλαγές. Κανείς δεν θα γράψει μία ιστορία εμπνευσμένος από τα σκουπίδια. Αλλά αυτή είναι μία ιστορία επιβεβλημένη από τα σκουπίδια και αφιερωμένη – ας μου επιτραπεί – σε αυτά. Γιατί σκουπίδια είναι τελικά και οι σκέψεις που δεν επεξεργαζόμαστε, οι γνωριμίες που δεν κάνουμε και τα όνειρα που δεν πιστεύουμε, μέχρι κάτι να μας αλλάξει τα μυαλά ή και να μας αναγκάσει. Το πρώτο μου μάθημα ήταν να αρχίσω να χορεύω. Το δεύτερο, να αγαπήσω και πάλι – ή ίσως για πρώτη φορά – το σώμα μου. Το τρίτο, να μοιραστώ αυτή την αγάπη. Τα υπόλοιπα (τα ταξίδια, οι παραστάσεις, τα ρίσκα, η δημιουργία και κυρίως η φιλία) ήρθαν μόνα τους. Αλλά τα άφησα να έρθουν. Όπως κάποιους μήνες πριν, άφησα την καλοκαιρινή δυσωδία να πλημμυρίσει την σκέψη μου και σήκωσα ένα αποτσίγαρο που είχε πέσει από το μπαλκόνι του πάνω ορόφου.»


Comments

Popular posts from this blog

Έγκλημα στη Σαμοθράκη

Συγκλονιστικές είναι οι εξελίξεις σχετικά με το μέχρι στιγμής ανεξιχνίαστο έγκλημα στη Σαμοθράκη. Η σωρός του Μολδαβού επιχειρηματία βρέθηκε τελικά σε δύσβατο κομμάτι του βράχου Βρυχού, περιφερειακά του οικισμού της Χώρας. Η αστυνομία κάνει λόγο για δολοφονία, αλλά δεν έχει δώσει προς το παρόν λεπτομέρειες για τυχόν υπόπτους ή για τον τρόπο που αφαιρέθηκε η ζωή του θύματος! Ρίγος στην τοπική κοινωνία εν μέσω καλοκαιριού! Θα επιστρέψουμε κοντά σας μόλις έχουμε νεώτερα... Ο αστυνόμος Μακρής έκλεισε το ραδιόφωνο με αργές, σχεδόν θεατρικές κινήσεις. Όχι πως ήταν λάτρης του σανιδιού · μάλλον το αντίθετο. Τον επιβράδυνε περισσότερο η σκέψη της τελευταίας φράσης που άκουσε. Θα επιστρέψουμε κοντά σας μόλις έχουμε νεώτερα... Ήξερε τι σήμαινε αυτό. Το τηλέφωνο θα χτυπούσε σύντομα. Στην Αλεξανδρούπολη επικρατούσε πνιγηρή ζέστη. Ο απογευματινός παραλιακός περίπατος περισσότερο είχε αυξήσει παρά ανακουφίσει τη δυσφορία που ήδη ένιωθε. Βέβαια δεν ήταν μόνο ο καιρός. Στην πρα...

Μετά τα μεσάνυχτα

Κι αν έρθει το φως αργότερα απ' το ξημέρωμα αν έρθει το φως και δεν είσαι εσύ μαζί του, τι φως σκοτεινό θα είναι αυτό; Γενάρης 2025, Αθήνα. Φωτογραφία: Σπιανάδα, Κέρκυρα, Δεκέμβρης 2024.

Solace

  The city swirls and swirls undoing itself, in all the ways possible. From this side, the sun warms the skin differently and as I walk deeper in the gardens I am not sure what year I find myself in, or if it matters. I borrow someone else's face as I am allowed and I am confidently another, or maybe many at once, while the square circles me and around me; the only thing that makes sense in the moment. The trees have stored the memory of you, their roots absorbing the pace of your walk, their leaves reflecting your, likewise, many faces. A woman who resembles me stares from the surface of a pond sprouting next to my feet; and she also looks like you, the many versions of you that are all me now. Tavistock square, London, 25 April 2025.

Safe place

What it feels like to watch the ferry sail from ashore an island remote urged to absorb and write about all; the smallness of the houses the vastness of the stars the firmness of the mountain and the thriving sun the  stove  warmth the cricket songs the raven flights the goat bells from within the heights; what it is like looking for the winter in the uncanny light of the dusk and wanting to stop, eat up the day, and again start. Once, I walked at night in the dark crossing the ancient forest and ever since I walk, the forest every night. Samothraki, November 2024.

Στοές

Μια σπάνια παχύρρευστη ησυχία κουτρουβαλά τα σκαλιά της παλιάς πόλης · σα μουσική που δεν ακούστηκε ποτέ. Μόλις τελειώσουν οι γιορτές και πήξει το σκοτάδι θα πέσουμε στη χειμερία μας νάρκη. Και θα βλέπω πάλι σκιές γνώριμες να ξεπροβάλλουν από υπόγειες διαδρομές, και να χάνονται πάλι μέσα τους. “ Δε φταίει ο χειμώνας. Φταίει ότι στο τέλος του έχουμε ήδη μεγαλώσει.”* Κέρκυρα, Γενάρης 2025. * Ευριπίδης Κλεόπας, Ατέρμονη θάλασσα (2020), εκδ. Μελάνι.

Iranian auras

  As the eastern sky fills with explosions and smoke I try to reach you, my dear friend, through interrupted phone lines and networks cut off, at times unsuccessfully. I try to mark your last known location on the map measure its distance from the latest bombings and conclude that you are far from this all, far enough for me to pretend I sleep at nights. The weather warms up fast and in my uneasy sleep I dream about planes crashing and bombs hiding underneath our feet. I wake up upset in the middle of the quietest night; Iran is 30 minutes ahead of Athens summer time, still no word from you. June 2025, Athens. Picture: Cloud formations above Ch ó ra, Samothraki; May 2025. 

Μικρό καλοκαίρι

Ι Η υγρασία της θάλασσας σκεπάζει τη στεριά αντικριστά και μπαίνει μέσα μου. (Βρέχει ανεπαρκώς.) ΙΙ Τα δρομολόγια των πλοίων φεύγουν  κανονικά μα δεν επιστρέφουν πια. ΙΙΙ Ο βραδινός ουρανός διαστέλλεται  το ίδιο και η κόρη του ματιού · κάθε νύχτα ο ορίζοντας τρώει λίγο ακόμα από τη στεριά και κάθε ξημέρωμα η θάλασσα μας έχει κυκλώσει λίγο περισσότερο. IV Βουλιάζουμε. Σεπτέμβριος 2024, Σαμοθράκη.

Where the world ends

I drag my senses, exhausted and washed up, to the furthermost shore as the horizon turns for the last time until the windy air tastes like salt and my mind is confused enough to let go. The waves return every time like a promise of what's yet to come, but don't make it close enough. Sometimes this place feels ready to collapse right into the sea - as if this is the only rational sequence of things. The chirps of the evening birds stand out in the deafening wind coming from where the mountain starts rising somewhere far behind; an observer of the scene. Surely, the birds will fly away and won't be devoured by the sea; unless they decide to change their songs. May 2025, Kipoi – Samothraki.

The desert island of Samothraki

 Samothraki, a remote island in Northeastern Greece... 3 days without electricity as a result of the supply station in the mainland across having been damaged by the fires blazing across the East Macedonia &Thrace Region  (now known to be the largest wildfire recorded on European soil in years). There used to be an independent electric station on the island which 20 years ago was closed down on the grounds of the island's population reducing. Since then, the electric supply on the island has deteriorated. Evidently, it is harder for people to remain or move to an island were electricity is not a given. See how the circle goes?  3 days with restricted access to telecommunications due to the local antennas being electrically powered. On the first day, large parts of the island had no access to water due to water pumps being electrically powered. On the first day, and while Samothraki had been for days on Amber alert for fire hazard, the sole ferry connecting t...

Composition

  I Irregular images go by quite naturally. II A pull deep inside the wave plunges before the shore. III A procession of doors shutting firmly behind me. IV A further pull the water mumbles far from the shore. V Gardens how in their beauty spread in front of me. VI Hooded crows paired in the skies time-travellers alike. VII Stairs beneath my feet rise in rambling buildings. VIII A single white feather by the wind carried across horizon deep. IX The train with all its nine coaches drags in tunnels stoically. X Sky creatures bizarrely by me undisturbed in the same sea. XI Words of use written or spoken lavishly, kindly. XII Thick shadows of the olive trees for a moment still unnaturally. XIII In a bookstore’s poetry section we speak for ten minutes then never again. XIV All the sounds finally surrender to the eyes’ silence. Summer 2024, London – Samothraki. Picture: Tavist...