Ανεμώνες

Κάποιος είχε φέρει ανεμώνες στο σπίτι. Τις έβλεπα πρώτη φορά. Θυμάμαι μου είχε πει πως τις ανεμώνες πρέπει να τις μαζέψεις αμέσως μόλις βγουν, γιατί δεν κρατάνε πολύ. Ήταν τύχη που τις είχε βρει στο ανθοπωλείο – από ανθοπωλείο πρέπει να τις είχε πάρει, ναι. Ήταν και η εποχή τους. Κόκκινες, κίτρινες, μπλε, φούξια, μωβ – οι μωβ ήταν οι αγαπημένες μου – με τη μαύρη της κηλίδα η καθεμία στη μέση. Ένα ετερόκλητο πλήθος λουλουδιών, κι ας ήταν τα ίδια. Ακολουθώντας τα προφητικά λόγια του φορέα τους, μετά από λίγες μέρες μαράθηκαν. Απογοητεύτηκα τόσο πολύ. Κοντά στο σπίτι είχε πολλά πράγματα. Τα λιβάδια που τα χτυπά ο βοριάς δεν ήταν απ’ αυτά.

Λίγο καιρό μετά διάβασα μία ιστορία για τις ανεμώνες, για το πώς τις άνθιζε ο Αίολος φυσώντας για μία νύμφη που αγαπούσε. Ήταν σε αυτά τα παιδικά βιβλία με τις εικονογραφήσεις. Τότε που τα παιδικά βιβλία έμοιαζαν με κόσμους μεγαλύτερους από το δικό σου. Αλλά σπάνια τις ξαναβρήκα έκτοτε μέχρι σήμερα.

Σήμερα μπήκα στο ανθοπωλείο και ήξερα πως έψαχνα για τουλίπες – τις είχε. Θα ήταν αδύνατο να βρω ανεμώνες αν και χειμώνας, υπεράνω προσδοκιών, προσευχών και λοιπών δοξασιών. Οι τουλίπες έχουν μία διαφορετική ομορφιά, σχεδόν μαγική, που σε καλεί να δεις μέσα τους. Οι τουλίπες είναι για να πεις μια ιστορία· οι ανεμώνες για να την ξεχάσεις.

Έκαιγε ο ήλιος για Γενάρη μήνα. Σα να προσπαθούσε να δηλώσει μία παρουσία και να μην αφήσει κανέναν να αμφιβάλει γι’ αυτή. Αν και σε βουνό, ο αέρας ήταν λιγοστός. Μετά από λίγο εγκαταλείψαμε και φύγαμε.

Έτσι εγκαταλείπω κι εγώ κάθε προσπάθεια να πω την ιστορία· έχω μπροστά μου τουλίπες μα συνεχίζω να σκέφτομαι τις ανεμώνες. Όσο φευγαλέες κι ατίθασες είναι άλλο τόσο η μνήμη τις μιμείται. Περνά φευγαλέα από διαφορετικά απογεύματα και τα ενώνει σε ένα, σε μία ανάμνηση. Και πώς να περιγράψεις μετά ποιος έφερε τα λουλούδια, ποιος το γλυκό, πότε, ποια μουσική έπαιζε, αν ήταν δώρο κάποιου ή δική μας η κασέτα… Και πώς να περιγράψεις δυο χέρια που κρατήθηκαν; Εγώ τα βλέπω να κρατιούνται ακόμα.

Αλλά ναι, ήταν εκείνο το απόγευμα – ένα άλλο δηλαδή – που διάβαζα τρομαχτικές ιστορίες – τότε έτσι μου φαίνονταν – μπροστά στο τζάκι κι όλο και κάποιον θα διέκοπτα για να ρωτήσω, να σχολιάσω. Οι «μεγάλοι» πάντα μιλούσαν για πράγματα που δεν καταλάβαινα, αλλά είχε μία τέτοια αίσθηση οικειότητας αυτό που η ασάφεια μεταμορφωνόταν σε ασφάλεια. Κάτι έφαγα, νύσταξα… ίσως κοιμήθηκα μαζί με το βιβλίο.

Κι ένα άλλο απόγευμα, προς βράδυ, που είχαμε επισκέψεις και συζητούσαν στην τραπεζαρία, εγώ έπαιζα με το κουκλόσπιτο στον άλλο όροφο – πόσο είχα βαρεθεί. Και πόσο είχα ενοχληθεί που δεν είχα την ασφάλεια της ασάφειας εκείνο το βράδυ. Ίσως όμως αν τους άκουγα το συγκεκριμένο βράδυ, όσο άγνωστες κι αν ήταν οι λέξεις, τα νοήματά τους να ήταν σαφέστατα. Πώς να περιγράψεις μία συζήτηση που δεν άκουσες, αλλά τη θυμάσαι;

Σκόρπιες μνήμες στο μυαλό, ανεμώνες που τις ξερίζωσε ο άνεμος και χορεύουν άσκοπα. Ο πρώτος – και τελευταίος – ντοματοχυμός, μεγάλα κτήρια, ενθουσιώδεις συναντήσεις, σακούλες βαριές με πράγματα, καφέδες με σαντιγί, άνθρωποι να κάνουν jogging στη μέση του δρόμου, κίνηση… τα μάτια μου έκλειναν μέχρι να τελειώσει ο δρόμος.

«Εγώ δεν θέλω να φύγεις!» - «Θα γυρίσω γρήγορα.» Τις Πέμπτες δε κοιμόμουν ως τα ξημερώματα, ν’ ακούσω το γκαράζ, τα κλειδιά στην πόρτα, τον ήχο των παπουτσιών, χαρούμενες φωνές. Ή να ξυπνήσω στιγμιαία. Από την πρώτη φορά που πήγα θέατρο μέχρι να μάθω να ξεχωρίζω τους ανθρώπους από το περπάτημά τους…

Ένα μεσημέρι φέραμε το μικροσκόπιο στο σπίτι και μου έδειξαν πώς να το χρησιμοποιώ. Ήταν από αυτά τα παλιά και πολύ βαριά μικροσκόπια, που ρυθμίζεις τα πάντα με το χέρι και δεν έχουν λαμπάκι αλλά γυαλί για να αντικατοπτρίζεται το φως. Ποτέ δεν σκέφτηκα να γίνω γιατρός – απορίας άξιο – αλλά το μικροσκόπιο δεν ξέχασα ποτέ να το χρησιμοποιώ, αν και στέκεται ανέγγιχτο πια και σκονισμένο, σα μουσειακό έκθεμα, δίπλα στην τραπεζαρία. Κι αν θυμάμαι κάτι, είναι πώς είχα πάρει φύλλα από κάθε φυτό που είχαμε στο σπίτι, τρίχες και χνούδια απ’ τα πατώματα, και τα είχα τοποθετήσει ανάμεσα σε μακρόστενα τζαμάκια, τα είχα δέσει με ταινία και τα είχα βάλει κάτω από το πλαστικό, παιδικό μικροσκόπιο που τώρα σκονίζεται σε κάποιο άλλο δωμάτιο.

Η μνήμη μου πάντα διαρκούσε περισσότερο από εμένα. Και πάντα μ’ έφτανε εκεί που δεν μπορούσα. Όπως σήμερα.

Οι τουλίπες, που άνοιξαν σαν αγκαλιά στο φως του ήλιου, θα έχουν αρχίσει να μαραίνονται τώρα. Και καθώς θα αφήνουν τις τελευταίες τους αναπνοές στον αέρα που ξαναφύσηξε, σκόρπια στο βουνό ίσως αρχίσουν να φυτρώνουν ανεμώνες…

Comments

Έγκλημα στη Σαμοθράκη

Συγκλονιστικές είναι οι εξελίξεις σχετικά με το μέχρι στιγμής ανεξιχνίαστο έγκλημα στη Σαμοθράκη. Η σωρός του Μολδαβού επιχειρηματία βρέθηκε τελικά σε δύσβατο κομμάτι του βράχου Βρυχού, περιφερειακά του οικισμού της Χώρας. Η αστυνομία κάνει λόγο για δολοφονία, αλλά δεν έχει δώσει προς το παρόν λεπτομέρειες για τυχόν υπόπτους ή για τον τρόπο που αφαιρέθηκε η ζωή του θύματος! Ρίγος στην τοπική κοινωνία εν μέσω καλοκαιριού! Θα επιστρέψουμε κοντά σας μόλις έχουμε νεώτερα... Ο αστυνόμος Μακρής έκλεισε το ραδιόφωνο με αργές, σχεδόν θεατρικές κινήσεις. Όχι πως ήταν λάτρης του σανιδιού · μάλλον το αντίθετο. Τον επιβράδυνε περισσότερο η σκέψη της τελευταίας φράσης που άκουσε. Θα επιστρέψουμε κοντά σας μόλις έχουμε νεώτερα... Ήξερε τι σήμαινε αυτό. Το τηλέφωνο θα χτυπούσε σύντομα. Στην Αλεξανδρούπολη επικρατούσε πνιγηρή ζέστη. Ο απογευματινός παραλιακός περίπατος περισσότερο είχε αυξήσει παρά ανακουφίσει τη δυσφορία που ήδη ένιωθε. Βέβαια δεν ήταν μόνο ο καιρός. Στην πρα...

Μετά τα μεσάνυχτα

Κι αν έρθει το φως αργότερα απ' το ξημέρωμα αν έρθει το φως και δεν είσαι εσύ μαζί του, τι φως σκοτεινό θα είναι αυτό; Γενάρης 2025, Αθήνα. Φωτογραφία: Σπιανάδα, Κέρκυρα, Δεκέμβρης 2024.

Solace

The city swirls and swirls undoing itself, in all the ways possible. From this side, the sun warms the skin differently and as I walk deeper in the gardens I am not sure what year I find myself in, or if it matters. I borrow someone else's face as I am allowed and I am confidently another, or maybe many at once, while the square circles me and around me; the only thing that makes sense in the moment. The trees have stored the memory of you, their roots absorbing the pace of your walk, their leaves reflecting your, likewise, many faces. A woman who resembles me stares from the surface of a pond sprouting next to my feet; and she also looks like you, the many versions of you that are all me now. Tavistock square, London, 25 April 2025.

Safe place

What it feels like to watch the ferry sail from ashore an island remote urged to absorb and write about all; the smallness of the houses the vastness of the stars the firmness of the mountain and the thriving sun the stove warmth the cricket songs the raven flights the goat bells from within the heights; what it is like looking for the winter in the uncanny light of the dusk and wanting to stop, eat up the day, and again start. Once, I walked at night in the dark crossing the ancient forest and ever since I walk, the forest every night. Samothraki, November 2024.

Στοές

Μια σπάνια παχύρρευστη ησυχία κουτρουβαλά τα σκαλιά της παλιάς πόλης · σα μουσική που δεν ακούστηκε ποτέ. Μόλις τελειώσουν οι γιορτές και πήξει το σκοτάδι θα πέσουμε στη χειμερία μας νάρκη. Και θα βλέπω πάλι σκιές γνώριμες να ξεπροβάλλουν από υπόγειες διαδρομές, και να χάνονται πάλι μέσα τους. “ Δε φταίει ο χειμώνας. Φταίει ότι στο τέλος του έχουμε ήδη μεγαλώσει.”* Κέρκυρα, Γενάρης 2025. * Ευριπίδης Κλεόπας, Ατέρμονη θάλασσα (2020), εκδ. Μελάνι.

Iranian auras

As the eastern sky fills with explosions and smoke I try to reach you, my dear friend, through interrupted phone lines and networks cut off, at times unsuccessfully. I try to mark your last known location on the map measure its distance from the latest bombings and conclude that you are far from this all, far enough for me to pretend I sleep at nights. The weather warms up fast and in my uneasy sleep I dream about planes crashing and bombs hiding underneath our feet. I wake up upset in the middle of the quietest night; Iran is 30 minutes ahead of Athens summer time, still no word from you. June 2025, Athens. Picture: Cloud formations above Ch ó ra, Samothraki; May 2025.

Μικρό καλοκαίρι

Ι Η υγρασία της θάλασσας σκεπάζει τη στεριά αντικριστά και μπαίνει μέσα μου. (Βρέχει ανεπαρκώς.) ΙΙ Τα δρομολόγια των πλοίων φεύγουν κανονικά μα δεν επιστρέφουν πια. ΙΙΙ Ο βραδινός ουρανός διαστέλλεται το ίδιο και η κόρη του ματιού · κάθε νύχτα ο ορίζοντας τρώει λίγο ακόμα από τη στεριά και κάθε ξημέρωμα η θάλασσα μας έχει κυκλώσει λίγο περισσότερο. IV Βουλιάζουμε. Σεπτέμβριος 2024, Σαμοθράκη.

Where the world ends

I drag my senses, exhausted and washed up, to the furthermost shore as the horizon turns for the last time until the windy air tastes like salt and my mind is confused enough to let go. The waves return every time like a promise of what's yet to come, but don't make it close enough. Sometimes this place feels ready to collapse right into the sea - as if this is the only rational sequence of things. The chirps of the evening birds stand out in the deafening wind coming from where the mountain starts rising somewhere far behind; an observer of the scene. Surely, the birds will fly away and won't be devoured by the sea; unless they decide to change their songs. May 2025, Kipoi – Samothraki.

The desert island of Samothraki

Samothraki, a remote island in Northeastern Greece... 3 days without electricity as a result of the supply station in the mainland across having been damaged by the fires blazing across the East Macedonia &Thrace Region (now known to be the largest wildfire recorded on European soil in years). There used to be an independent electric station on the island which 20 years ago was closed down on the grounds of the island's population reducing. Since then, the electric supply on the island has deteriorated. Evidently, it is harder for people to remain or move to an island were electricity is not a given. See how the circle goes? 3 days with restricted access to telecommunications due to the local antennas being electrically powered. On the first day, large parts of the island had no access to water due to water pumps being electrically powered. On the first day, and while Samothraki had been for days on Amber alert for fire hazard, the sole ferry connecting t...

Composition

I Irregular images go by quite naturally. II A pull deep inside the wave plunges before the shore. III A procession of doors shutting firmly behind me. IV A further pull the water mumbles far from the shore. V Gardens how in their beauty spread in front of me. VI Hooded crows paired in the skies time-travellers alike. VII Stairs beneath my feet rise in rambling buildings. VIII A single white feather by the wind carried across horizon deep. IX The train with all its nine coaches drags in tunnels stoically. X Sky creatures bizarrely by me undisturbed in the same sea. XI Words of use written or spoken lavishly, kindly. XII Thick shadows of the olive trees for a moment still unnaturally. XIII In a bookstore’s poetry section we speak for ten minutes then never again. XIV All the sounds finally surrender to the eyes’ silence. Summer 2024, London – Samothraki. Picture: Tavist...

Poetic Movements

Search This Blog