Διπλά γενέθλια

Στις 20 Μαρτίου του 2020 βρισκόμουν στην Ιρλανδία· όχι για να θαυμάσω τα όμορφα φυσικά της τοπία (δυστυχώς), αλλά προκειμένου να αλλάξω εκεί πτήση και να πετάξω για Ελλάδα. Θυμάμαι ακόμα πόσο ανάλαφρη ένιωσα καθώς το αεροπλάνο απογειωνόταν. Ο στρεσογόνος παράγοντας τότε ήταν συγκεκριμένος και οι λύσεις που μπορούσαν να δωθούν στοχευμένες: οι πτήσεις ακυρώνονταν η μία μετά την άλλη λόγω της επερχόμενης πανδημίας (που τότε ακόμα τη λέγαμε επιδημία – αθώα χρόνια) και η μόνη αντιμετώπιση της ακυρωμένης σου πτήσης ήταν να βρεις και να κλείσεις εκείνη την άλλη πτήση που φαινόταν πιο απίθανο να ακυρωθεί (ή άλλες πτήσεις, σε περίπτωση που οι απευθείας είχαν εξαλειφθεί). Έτσι από την Σκωτία βρέθηκα για λίγο στο Δουβλίνο και από εκεί πέταξα για Αθήνα. Βρισκόμενη ανάμεσα στα σύννεφα στην πτήση προς Ελλάδα, είπα στον εαυτό μου πως πρέπει να επιστρέψω κάποια στιγμή στην Σκωτία για να σβήσω τις δυσάρεστες εικόνες των τελευταίων ημερών, αλλά και να επισκεφτώ κανονικά την Ιρλανδία (δηλαδή την επόμενη φορά να δω κάτι παραπάνω από το αεροδρόμιο και το ξενοδοχείο του αεροδρομίου). Το βράδυ της 20ης Μαρτίου 2020 έφτασα σπίτι μου μετά από δύο μέρες ταξιδιού και, χωρίς ιδιαίτερους εορτασμούς και γενέθλιους ενθουσιασμούς, κοιμήθηκα ήσυχα για πρώτη φορά μέσα σε μία εβδομάδα (ή και παραπάνω). Λίγες μέρες μετά, στις 23 Μαρτίου, εφαρμόστηκε η πρώτη απαγόρευση κυκλοφορίας πανελλαδικά. Λίγες εβδομάδες αργότερα, ακολούθησαν και το Ηνωμένο Βασίλειο και η Ιρλανδία.

Ένα χρόνο μετά και επιστρέφοντας στο σήμερα, γιορτάζω (επί γης και χωρίς την ψυχή στο στόμα) τα γενέθλιά μου γνωρίζοντας πως πλέον συμπίπτουν με κάτι ακόμα. Σχεδόν ένα χρόνο μετά την απαγόρευση κυκλοφορίας, βρισκόμαστε ακόμα σε απαγόρευση κυκλοφορίας! Και όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά υπό διαφορετικές μορφές και στην Σκωτία και στην Ιρλανδία, κλπ. κλπ. Το επόμενο ταξίδι στο εξωτερικό, όποτε και όπου και αν είναι αυτό, έχει εξοβελιστεί σε ένα μέλλον που μοιάζει μακρινό και κάπως άγνωστο. Διότι ένα χρόνο μετά οι στρεσογόνοι παράγοντες είναι πλέον πολλαπλοί και οι λύσεις κάθε άλλο παρά στοχευμένες.

Δεν είναι πολιτικό το σχόλιο εδώ (θα μπορούσε, αλλά δεν είναι). Είναι κυρίως μία στιγμή στάσης, αναστοχασμού και αναγνώρισης ενός χρόνου που πέρασε και που ίσως όλοι να προτιμούν να ξεχάσουν. Αλλά ας μην βιαστούμε να τον ξεχάσουμε ακόμα. Ας σβήσουμε και τα κεράκια του ενός χρόνου πανδημίας και – one way or another – απαγόρευσης κυκλοφορίας και ας γιορτάσει ο καθένας αυτά που κατάφερε (ή και που δεν κατάφερε) μέσα σε αυτό το χρόνο· γιατί μέσα στις απαγορεύσεις και την αβεβαιότητα, η ζωή συνεχίστηκε (όπως γίνεται πάντα).

Με άλλα λόγια, μιας και χθες (20/03) ήταν η Εαρινή Ισημερία και σήμερα (21/03) η Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης:

Ξημερώνει.

Η αχλύ παραμερίζει.

Τα πράγματα

σκληρά λαμπερά κι αδιάψευστα.

Πόσους μήνες κοιμηθήκαμε.

Ξεχασμένοι ξεχαστήκαμε

σ΄ ένα θάμβος πυκνό

από νύχτα κι από ήλιο.

[…]

Καλοί μου άνθρωποι

πώς μπορείτε

να σκύβετε ακόμη;

Πώς μπορείτε

να μη χαμογελάτε;

Ανοίχτε τα παράθυρα.

Νίβομαι στο φως

βγαίνω στον εξώστη

γυμνός

ν΄ αναπνεύσω βαθιά

τον αιώνιο αγέρα

με τ΄ αδρά μύρα

του νοτισμένου δάσους

με την αλμύρα

της απέραντης θάλασσας.

Αστράφτει ο κόσμος

ακούραστος.

Κοιτάχτε.

– Γιάννης Ρίτσος, Εαρινή Συμφωνία (απόσπασμα), 1986, εκδ. Κέδρος, σς. 51-53.

Φωτογραφία: αεροδρόμιο Δουβλίνου, 19.03.2020.

Comments

Τι σχέση έχει ο Πάνακτος Βοιωτίας με τον Λουτρόπυργο Νέας Περάμου; Η κατάρρευση της οικειότητας

Καμία. Τα χωρίζουν 32 χιλιόμετρα, ένα όρος, ένα τεράστιο δάσος και τα “σύνορα” νομών Βοιωτίας και Αττικής. Απ’ όσους οδηγούς έχουν σταματήσει ανά τα χρόνια έξω από το εξοχικό μας στον Κάτω Λουτρόπυργο για να ζητήσουν οδηγίες, κανείς ποτέ δεν κατευθύνθηκε προς τον Πάνακτο, ή προς τα Δερβενοχώρια. Κι εμείς ποτέ δεν θεωρήσαμε ότι ο Πάνακτος ή τα Δερβενοχώρια είναι κοντά προκειμένου να πάρουμε το αυτοκίνητο και να πάμε βόλτα προς τα εκεί. Πώς γίνεται λοιπόν μία φωτιά που είχε ξεκινήσει στον Πάνακτο Βοιωτίας να βρίσκεται δύο μέρες μετά στον Άνω Λουτρόπυργο, και συγκεκριμένα δίπλα στην Ολυμπία Οδό; Και πως γίνεται άλλες δύο μέρες μετά από αυτό η φωτιά να έχει σχεδόν κάνει κύκλο περνώντας από τα Μέγαρα και να έχει επιστρέψει στην Οινόη; Βρισκόμαστε μπροστά στην κατάρρευση της οικειότητας, αντιμέτωποι με την αδυναμία πλέον να ορίσουμε τι μας είναι γνώριμο. Το γνώριμο γίνεται γρήγορα άγνωστο, ακόμα και άγονο. Οι αναμνήσεις δεν βρίσκουν τόπο να σταθούν · μετά από κάθε οριοθέτησή του

The desert island of Samothraki

Samothraki, a remote island in Northeastern Greece... 3 days without electricity as a result of the supply station in the mainland across having been damaged by the fires blazing across the East Macedonia &Thrace Region (now known to be the largest wildfire recorded on European soil in years). There used to be an independent electric station on the island which 20 years ago was closed down on the grounds of the island's population reducing. Since then, the electric supply on the island has deteriorated. Evidently, it is harder for people to remain or move to an island were electricity is not a given. See how the circle goes? 3 days with restricted access to telecommunications due to the local antennas being electrically powered. On the first day, large parts of the island had no access to water due to water pumps being electrically powered. On the first day, and while Samothraki had been for days on Amber alert for fire hazard, the sole ferry connecting the island with the m

Έγκλημα στο Κάμπινγκ

Α πρίλης 1988 – Σαμοθράκη Η άνοιξη στο κάμπινγκ έβγαζε πρωτόγονα συναισθήματα στους λ ιγοστούς ενοίκους του. Τα ξεραμένα φύλλα που είχαν συσσωρευτεί έμοιαζαν με λόφους, που οι σκιές τους στο σκοτάδι της νύχτας τους έκαναν απειλητικότερους. Αυτοί οι μικροί και από τον αέρα φερόμενοι λοφίσκοι ξεραΐλας έρχονταν σε πλήρη αντίθεση με τα πράσινα χορτάρια και τις μαργαρίτες που φύτρωναν άναρχα, σχεδόν οργασμικά, όπου έβρισκαν χώρο. Εάν άφηνες την φαντασία σου ελεύθερη, τότε εκείνη μπορούσε να σου παίξει τα πιο περίεργα παιχνίδια, ιδίως τις ώρες που γεφύρωναν τα μεσάνυχτα με το ξημέρωμα. Με τον καιρό ακόμα νεφελώδη και ενίοτε βροχερό, το κάμπινγκ της Σαμοθράκης δεν προσφερόταν για κατασκηνωτές Απρίλη μήνα. Για όσους είχαν τροχόσπιτα στον χώρο, τα πράγματα ήταν πιο εύκολα. Ωστόσο, λίγοι έμεναν για πάνω από μία εβδομάδα συνεχόμενα. Οι περισσότεροι προτιμούσαν να πηγαινοέρχονται Παρασκευοσαββατοκύριακα από την Αλεξανδρούπολη ή την Κομοτηνή ή και την Καβάλα. Είχε μόλις περάσει

Οιωνοί

Στα φύλλα των πλατάνων που χάνουν τη δύναμή τους και πέφτουν πρώιμα, στα φύλλα το φθινόπωρο που βιάζεται. Στα κύματα που αδιάκοπα χτυπούν το σώμα τους ενάντια σ’ αυτό της γης, στα κύματα οι μέρες που χάνονται. Στα μαλλιά μου που ασπρίζουν - και στα δικά σου – το χιόνι που θα πέσει, το χιόνι που θα λιώσει στην θάλασσα. Τα βράδια του καλοκαιριού αεροπλάνα διασχίζουν τον ουρανό μ’ ιλιγγιώδεις ταχύτητες κι εγώ τα καταλαβαίνω · καταλαβαίνω τον χρόνο που κυνηγούν τους αστερισμούς που έχουν να προσπεράσουν τα σύνορα που οφείλουν να διαγράψουν – τα καταλαβαίνω. Ο άντρας που στέκεται εδώ και ώρα στην ακροθαλασσιά έχει ξεχάσει να κινηθεί, και το βλέπω τώρα πως τα πέλματά του τα έχουν καταπιεί τα βότσαλα, οι αστράγαλοί του δεν ξεχωρίζουν στην σκοτεινή στεριά, και τώρα που το φως έχει επιτέλους χαθεί φαίνονται όλα πεντακάθαρα – το κάθε χιλιοστό που η θάλασσα τον τραβά μέσα της, το κάθε μικρό κύμα στ’ ανοιχτά που διογκώ

Time

Warm earth homecoming warm body a storm beyond the sea warm hands – your hands are warm at summer’s end. Your hands are warm amidst the ashfall your hands are real. Warm earth cold water – the goats descend . Sept. – Oct. 2023, Kipoi, Samothraki.

Έγκλημα στη Σαμοθράκη

Συγκλονιστικές είναι οι εξελίξεις σχετικά με το μέχρι στιγμής ανεξιχνίαστο έγκλημα στη Σαμοθράκη. Η σωρός του Μολδαβού επιχειρηματία βρέθηκε τελικά σε δύσβατο κομμάτι του βράχου Βρυχού, περιφερειακά του οικισμού της Χώρας. Η αστυνομία κάνει λόγο για δολοφονία, αλλά δεν έχει δώσει προς το παρόν λεπτομέρειες για τυχόν υπόπτους ή για τον τρόπο που αφαιρέθηκε η ζωή του θύματος! Ρίγος στην τοπική κοινωνία εν μέσω καλοκαιριού! Θα επιστρέψουμε κοντά σας μόλις έχουμε νεώτερα... Ο αστυνόμος Μακρής έκλεισε το ραδιόφωνο με αργές, σχεδόν θεατρικές κινήσεις. Όχι πως ήταν λάτρης του σανιδιού · μάλλον το αντίθετο. Τον επιβράδυνε περισσότερο η σκέψη της τελευταίας φράσης που άκουσε. Θα επιστρέψουμε κοντά σας μόλις έχουμε νεώτερα... Ήξερε τι σήμαινε αυτό. Το τηλέφωνο θα χτυπούσε σύντομα. Στην Αλεξανδρούπολη επικρατούσε πνιγηρή ζέστη. Ο απογευματινός παραλιακός περίπατος περισσότερο είχε αυξήσει παρά ανακουφίσει τη δυσφορία που ήδη ένιωθε. Βέβαια δεν ήταν μόνο ο καιρός. Στην πρα

Bosphorus

In their cracky voices the seagulls talked – they truly did talk – about things that parted continents and seas. The crowd moved in a mass dance a choreography of nothing momentarily interrupted by streetcars. And the waters howled underneath they howled like a heartbeat soon (any moment now) to cease. Souls passed me by; some lost some wandering and some mine. Jan. 2024, Istanbul.

April’s fools

I All our traumas sat around the table to dine courteously and with crooked smiles (too civilised for their own good). They exchanged words superfluous and untherapeutic. They drank until it was late and memory appeared to dissolve into nothingness. II Sometimes even after all this time, when the restaurant is empty and the music has stopped, I hear them trying to re-emerge from the surfaces that surpassed them the flowers that outlived them the lights that fooled them – intoxicated and vindicated by no one – into the shadows. I ask myself, sometimes, what will happen if they ever escape the shadows only to find that the dining table has since been replaced and most of their torturous attachments have ceased to be? What hidden and unresolved traumas will we have then? April 2024, Athens. Photograph: March 2024, Loutropyrgos.

Mountain stars (a collection of irregular haikus)

I Your dreams are lately red. In the defiant light of the sun we appear less clean. What if I hide underneath the surface of the sea? Love was supposed to be effortless at start. Same songs same rain all the things you are doing with others. Storms unleashed threads pending cuts; your dreams are red. II Night butterflies fill the room night flowers drop tears reflections of us populate the walls underneath the sky I inhale the stars. The sea will expand to the world’s end (I know now) mountains will for once retract is it possible is it thinkable to stand here still? May 2024, Samothraki.

Sharp objects

Incapacitated words as spoken hit fully unequipped against the hard surfaces of objects across the room. They roll each surface until they meet the floor, or are forced by their velocity to an abrupt, deep fall. Some – very few – cling on to sharp edge s where accidentally they made contact and attempt to stand breathless and silent expecting this to postpone their demise. But the edges are cutting so the words become torn apart as they hang helplessly above the ground and letter by letter they lose the fabric of their sense. Poor words, the poorest words ever spoken, result demolished on the floor their letters illogically spread across space, their meaning irreparably deranged. Athens, July 2023. Photograph: words colliding against each other; Dundee West End, Scotland, June 2022.

Poetic Movements

Search This Blog