Διπλά γενέθλια

Στις 20 Μαρτίου του 2020 βρισκόμουν στην Ιρλανδία· όχι για να θαυμάσω τα όμορφα φυσικά της τοπία (δυστυχώς), αλλά προκειμένου να αλλάξω εκεί πτήση και να πετάξω για Ελλάδα. Θυμάμαι ακόμα πόσο ανάλαφρη ένιωσα καθώς το αεροπλάνο απογειωνόταν. Ο στρεσογόνος παράγοντας τότε ήταν συγκεκριμένος και οι λύσεις που μπορούσαν να δωθούν στοχευμένες: οι πτήσεις ακυρώνονταν η μία μετά την άλλη λόγω της επερχόμενης πανδημίας (που τότε ακόμα τη λέγαμε επιδημία – αθώα χρόνια) και η μόνη αντιμετώπιση της ακυρωμένης σου πτήσης ήταν να βρεις και να κλείσεις εκείνη την άλλη πτήση που φαινόταν πιο απίθανο να ακυρωθεί (ή άλλες πτήσεις, σε περίπτωση που οι απευθείας είχαν εξαλειφθεί). Έτσι από την Σκωτία βρέθηκα για λίγο στο Δουβλίνο και από εκεί πέταξα για Αθήνα. Βρισκόμενη ανάμεσα στα σύννεφα στην πτήση προς Ελλάδα, είπα στον εαυτό μου πως πρέπει να επιστρέψω κάποια στιγμή στην Σκωτία για να σβήσω τις δυσάρεστες εικόνες των τελευταίων ημερών, αλλά και να επισκεφτώ κανονικά την Ιρλανδία (δηλαδή την επόμενη φορά να δω κάτι παραπάνω από το αεροδρόμιο και το ξενοδοχείο του αεροδρομίου). Το βράδυ της 20ης Μαρτίου 2020 έφτασα σπίτι μου μετά από δύο μέρες ταξιδιού και, χωρίς ιδιαίτερους εορτασμούς και γενέθλιους ενθουσιασμούς, κοιμήθηκα ήσυχα για πρώτη φορά μέσα σε μία εβδομάδα (ή και παραπάνω). Λίγες μέρες μετά, στις 23 Μαρτίου, εφαρμόστηκε η πρώτη απαγόρευση κυκλοφορίας πανελλαδικά. Λίγες εβδομάδες αργότερα, ακολούθησαν και το Ηνωμένο Βασίλειο και η Ιρλανδία.

Ένα χρόνο μετά και επιστρέφοντας στο σήμερα, γιορτάζω (επί γης και χωρίς την ψυχή στο στόμα) τα γενέθλιά μου γνωρίζοντας πως πλέον συμπίπτουν με κάτι ακόμα. Σχεδόν ένα χρόνο μετά την απαγόρευση κυκλοφορίας, βρισκόμαστε ακόμα σε απαγόρευση κυκλοφορίας! Και όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά υπό διαφορετικές μορφές και στην Σκωτία και στην Ιρλανδία, κλπ. κλπ. Το επόμενο ταξίδι στο εξωτερικό, όποτε και όπου και αν είναι αυτό, έχει εξοβελιστεί σε ένα μέλλον που μοιάζει μακρινό και κάπως άγνωστο. Διότι ένα χρόνο μετά οι στρεσογόνοι παράγοντες είναι πλέον πολλαπλοί και οι λύσεις κάθε άλλο παρά στοχευμένες.

Δεν είναι πολιτικό το σχόλιο εδώ (θα μπορούσε, αλλά δεν είναι). Είναι κυρίως μία στιγμή στάσης, αναστοχασμού και αναγνώρισης ενός χρόνου που πέρασε και που ίσως όλοι να προτιμούν να ξεχάσουν. Αλλά ας μην βιαστούμε να τον ξεχάσουμε ακόμα. Ας σβήσουμε και τα κεράκια του ενός χρόνου πανδημίας και – one way or another – απαγόρευσης κυκλοφορίας και ας γιορτάσει ο καθένας αυτά που κατάφερε (ή και που δεν κατάφερε) μέσα σε αυτό το χρόνο· γιατί μέσα στις απαγορεύσεις και την αβεβαιότητα, η ζωή συνεχίστηκε (όπως γίνεται πάντα).

Με άλλα λόγια, μιας και χθες (20/03) ήταν η Εαρινή Ισημερία και σήμερα (21/03) η Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης:

Ξημερώνει.

Η αχλύ παραμερίζει.

Τα πράγματα

σκληρά λαμπερά κι αδιάψευστα.

Πόσους μήνες κοιμηθήκαμε.

Ξεχασμένοι ξεχαστήκαμε

σ΄ ένα θάμβος πυκνό

από νύχτα κι από ήλιο.

[…]

Καλοί μου άνθρωποι

πώς μπορείτε

να σκύβετε ακόμη;

Πώς μπορείτε

να μη χαμογελάτε;

Ανοίχτε τα παράθυρα.

Νίβομαι στο φως

βγαίνω στον εξώστη

γυμνός

ν΄ αναπνεύσω βαθιά

τον αιώνιο αγέρα

με τ΄ αδρά μύρα

του νοτισμένου δάσους

με την αλμύρα

της απέραντης θάλασσας.

Αστράφτει ο κόσμος

ακούραστος.

Κοιτάχτε.

– Γιάννης Ρίτσος, Εαρινή Συμφωνία (απόσπασμα), 1986, εκδ. Κέδρος, σς. 51-53.

Φωτογραφία: αεροδρόμιο Δουβλίνου, 19.03.2020.

Comments

Έγκλημα στη Σαμοθράκη

Συγκλονιστικές είναι οι εξελίξεις σχετικά με το μέχρι στιγμής ανεξιχνίαστο έγκλημα στη Σαμοθράκη. Η σωρός του Μολδαβού επιχειρηματία βρέθηκε τελικά σε δύσβατο κομμάτι του βράχου Βρυχού, περιφερειακά του οικισμού της Χώρας. Η αστυνομία κάνει λόγο για δολοφονία, αλλά δεν έχει δώσει προς το παρόν λεπτομέρειες για τυχόν υπόπτους ή για τον τρόπο που αφαιρέθηκε η ζωή του θύματος! Ρίγος στην τοπική κοινωνία εν μέσω καλοκαιριού! Θα επιστρέψουμε κοντά σας μόλις έχουμε νεώτερα... Ο αστυνόμος Μακρής έκλεισε το ραδιόφωνο με αργές, σχεδόν θεατρικές κινήσεις. Όχι πως ήταν λάτρης του σανιδιού · μάλλον το αντίθετο. Τον επιβράδυνε περισσότερο η σκέψη της τελευταίας φράσης που άκουσε. Θα επιστρέψουμε κοντά σας μόλις έχουμε νεώτερα... Ήξερε τι σήμαινε αυτό. Το τηλέφωνο θα χτυπούσε σύντομα. Στην Αλεξανδρούπολη επικρατούσε πνιγηρή ζέστη. Ο απογευματινός παραλιακός περίπατος περισσότερο είχε αυξήσει παρά ανακουφίσει τη δυσφορία που ήδη ένιωθε. Βέβαια δεν ήταν μόνο ο καιρός. Στην πρα...

Mountain stars (a collection of irregular haikus)

I Your dreams are lately red. In the defiant light of the sun we appear less clean. What if I hide underneath the surface of the sea? Love was supposed to be effortless at start. Same songs same rain all the things you are doing with others. Storms unleashed threads pending cuts; your dreams are red. II Night butterflies fill the room night flowers drop tears reflections of us populate the walls underneath the sky I inhale the stars. The sea will expand to the world’s end (I know now) mountains will for once retract is it possible is it thinkable to stand here still? May 2024, Samothraki.

Μικρό καλοκαίρι

Ι Η υγρασία της θάλασσας σκεπάζει τη στεριά αντικριστά και μπαίνει μέσα μου. (Βρέχει ανεπαρκώς.) ΙΙ Τα δρομολόγια των πλοίων φεύγουν κανονικά μα δεν επιστρέφουν πια. ΙΙΙ Ο βραδινός ουρανός διαστέλλεται το ίδιο και η κόρη του ματιού · κάθε νύχτα ο ορίζοντας τρώει λίγο ακόμα από τη στεριά και κάθε ξημέρωμα η θάλασσα μας έχει κυκλώσει λίγο περισσότερο. IV Βουλιάζουμε. Σεπτέμβριος 2024, Σαμοθράκη.

Safe place

What it feels like to watch the ferry sail from ashore an island remote urged to absorb and write about all; the smallness of the houses the vastness of the stars the firmness of the mountain and the thriving sun the stove warmth the cricket songs the raven flights the goat bells from within the heights; what it is like looking for the winter in the uncanny light of the dusk and wanting to stop, eat up the day, and again start. Once, I walked at night in the dark crossing the ancient forest and ever since I walk, the forest every night. Samothraki, November 2024.

Bosphorus

In their cracky voices the seagulls talked – they truly did talk – about things that parted continents and seas. The crowd moved in a mass dance a choreography of nothing momentarily interrupted by streetcars. And the waters howled underneath they howled like a heartbeat soon (any moment now) to cease. Souls passed me by; some lost some wandering and some mine. Jan. 2024, Istanbul.

Composition

I Irregular images go by quite naturally. II A pull deep inside the wave plunges before the shore. III A procession of doors shutting firmly behind me. IV A further pull the water mumbles far from the shore. V Gardens how in their beauty spread in front of me. VI Hooded crows paired in the skies time-travellers alike. VII Stairs beneath my feet rise in rambling buildings. VIII A single white feather by the wind carried across horizon deep. IX The train with all its nine coaches drags in tunnels stoically. X Sky creatures bizarrely by me undisturbed in the same sea. XI Words of use written or spoken lavishly, kindly. XII Thick shadows of the olive trees for a moment still unnaturally. XIII In a bookstore’s poetry section we speak for ten minutes then never again. XIV All the sounds finally surrender to the eyes’ silence. Summer 2024, London – Samothraki. Picture: Tavist...

Τι σχέση έχει ο Πάνακτος Βοιωτίας με τον Λουτρόπυργο Νέας Περάμου; Η κατάρρευση της οικειότητας

Καμία. Τα χωρίζουν 32 χιλιόμετρα, ένα όρος, ένα τεράστιο δάσος και τα “σύνορα” νομών Βοιωτίας και Αττικής. Απ’ όσους οδηγούς έχουν σταματήσει ανά τα χρόνια έξω από το εξοχικό μας στον Κάτω Λουτρόπυργο για να ζητήσουν οδηγίες, κανείς ποτέ δεν κατευθύνθηκε προς τον Πάνακτο, ή προς τα Δερβενοχώρια. Κι εμείς ποτέ δεν θεωρήσαμε ότι ο Πάνακτος ή τα Δερβενοχώρια είναι κοντά προκειμένου να πάρουμε το αυτοκίνητο και να πάμε βόλτα προς τα εκεί. Πώς γίνεται λοιπόν μία φωτιά που είχε ξεκινήσει στον Πάνακτο Βοιωτίας να βρίσκεται δύο μέρες μετά στον Άνω Λουτρόπυργο, και συγκεκριμένα δίπλα στην Ολυμπία Οδό; Και πως γίνεται άλλες δύο μέρες μετά από αυτό η φωτιά να έχει σχεδόν κάνει κύκλο περνώντας από τα Μέγαρα και να έχει επιστρέψει στην Οινόη; Βρισκόμαστε μπροστά στην κατάρρευση της οικειότητας, αντιμέτωποι με την αδυναμία πλέον να ορίσουμε τι μας είναι γνώριμο. Το γνώριμο γίνεται γρήγορα άγνωστο, ακόμα και άγονο. Οι αναμνήσεις δεν βρίσκουν τόπο να σταθούν · μετά από κάθε οριοθέτησή...

April’s fools

I All our traumas sat around the table to dine courteously and with crooked smiles (too civilised for their own good). They exchanged words superfluous and untherapeutic. They drank until it was late and memory appeared to dissolve into nothingness. II Sometimes even after all this time, when the restaurant is empty and the music has stopped, I hear them trying to re-emerge from the surfaces that surpassed them the flowers that outlived them the lights that fooled them – intoxicated and vindicated by no one – into the shadows. I ask myself, sometimes, what will happen if they ever escape the shadows only to find that the dining table has since been replaced and most of their torturous attachments have ceased to be? What hidden and unresolved traumas will we have then? April 2024, Athens. Photograph: March 2024, Loutropyrgos.

From Katrina to Samothraki: Another Deluge.

The Chóra of Samothraki two years ago, on Tuesday 20 October 2015. It was two years ago that I was arriving in Samothraki, no longer a tourist but in preparation for my PhD fieldwork application. It was the same days as this year’s floods that I, ambitious and with a questioning spirit, was stepping foot on the island, just two years ago. Two years following those first days everything is so different. Pictures depict a landscape all the sudden alienated, a stranger. Questions bear no longer their fruitful character, but instead awake nightmares. Words do not flow; and experience is a repetitious limbo stuck in mind. Walking amongst the debris and mud last week, in the aftermath of the pouring rain and squall, I could not raise my hands, hold the camera steadily and take pictures. Who would like to remember this anyway? Who would possibly like to store and return to such pictures in time? Four years ago, while taking a semester of my BA course in Social Anthropo...

Before

I shouldn't have said a word to begin with. Because words hit like waves against coastal cliffs; they make an impression and then retreat to the their chaotic origins – be it sea or sin. 26 Jul. 2020 Photograph: Thessaloniki, Oct. 2023

Poetic Movements

Search This Blog