Poetic Movements

Oatcakes from Arran, butter & jam, the cafetiere standing – ground coffee in it –  waiting for the water to boil. School children are always up and out on the streets earlier. Today's news a flash of speculation and analysis dipped in the local accent. Some music on some new British hit from the charts. I forget to wonder when British radio became so self-absorbed. A gale from the west is expected later in the day, minor flooding warnings on - but not for here. The pound is trending lower again. So does the next song on. There has been a scarcity of fruit lately, which I am reminded of as I open the fridge. Perhaps if I make it to the grocer’s before work, I will be luckier…  [In the months to come, more than anything, I will miss these mornings; the hazy eyes the heavy steps outdoors the muscles, still stiff, waking up only as you walk the accidental coffee drops here and there on clothing the passers-by exchanging quick glances and soft smiles; the day launching itself u...

The vibrancy in the atmosphere tonight expands and enters my mind. Cramped within its thin walls sparkles for attention flashy like Christmas lights. I’ve stopped processing details and all there’s left is space to occupy. This vibrancy tonight exploits the vacancy in my mind creeping silently inside now, to be found  omnipresent in all its buzz only when hours have passed and the city will look again a lot like its old self. There’s space tonight and more than before it’s noticeable that the city never went away. December 2020, Athens. Photo: city space detail; 22 November 2020, Athens.

 U nworded.

Στο πέρασμα της αναπνοής σου ο άνεμος ησυχάζει · και ησυχάζω κι εγώ. Μια εύθραυστη αρμονία βροχής βροντής κι αβεβαιότητας. Μια απλή ζωή. Οκτώβριος 2020, Σαμοθράκη. Φωτογραφία: 20 Οκτωβρίου 2020, Σαμοθράκη.   

Μια φωνή μες στη νύχτα ακούγεται πολύ λίγο για πολύ λίγο δισταχτικά. Ό,τι και να ζητά δεν υπάρχει μες στο βράδυ ούτε μπορεί να βρεθεί. Κάπως αντίστοιχα πριν λίγο σκοτείνιασε ο διάδρομος της απέναντι πολυκατοικίας με τη λάμπα να κρέμεται καμμένη αναντικατάστατη στο μετέωρο βήμα της νύχτας. Καμιά φορά νοητά (και μόνο) κοιτάζω μέσα απ’ το παράθυρό σου, μα έχουν ήδη περάσει πολλά χρόνια και δε διακρίνω τίποτα. Η φωνή ξανακούγεται για πολύ πιο λίγο σχεδόν κοφτά σα να κρατιέται έτσι και μόνο από την ύπαρξη · και θα μπορούσε να μου θυμίζει τη δική σου. Εγώ έχω χρόνια να πω κάτι · μόνο αλλάζω τις λάμπες κάθε όποτε καίγονται να μοιάζουν τα βράδια συντομότερα και τα παράθυρα φωτισμένα λες κι από μέσα ξεχειλίζουν ζωή. 13 Νοεμβρίου 2020, Αθήνα. Φωτογραφία: φως από αντικριστά παράθυρα · Αθήνα, 05.11.20.  

  It’s November again the windows cold on both their ends the fireworks cruelly bright in the dark night your hands absent. Steps cross cobbled streets in a hurry leaving behind nothing but the sound of their echo the same echo that puts you to sleep or that wakes you up in the early morning hours as a handful only of cars can be seen passing by the bridge and suddenly you wonder what the river hides beneath th at bridge as dreams slowly take over again. Phone calls arrive from Georgia never communicating good or at least comforting news and in response you always say you will go for a walk in the woods but you never do. The limited presence of sunlight is welcome because this means you can spend more time observing the lights on the bridge the ones standing and the ones moving from afar without thinking. There’s something so distasteful about Novembers the way they signal endings without really ever delivering one unce...

A man shows at the corner of the street, his back straight, a cap on his head and a surgical mask over his mouth. He is middle-aged; perhaps a bit older. He wears Oxford shoes, trousers and shirt both black, a sleeveless, light autumn jacket zipped on top. He holds in his one hand what looks like a leather gentlemen’s handbag and a plastic bag from the baker’s. He approaches one of the rubbish bins standing by the corner of the street, opens it with his other hand, briefly looks inside and closes again the lid. He crosses the street and opens the lid of another bin, one filled with content. His other hand still holds his leather handbag and plastic bag, and he places his head at the opening of the bin, stopping the lid from closing as he frees his hand of it. With that free hand, he searches the content of the bin. He catches something, as two cars pass by beside him. Closing the bin he stands, takes his mask down, places the retrieved content in his mouth and w...

  Βαμβακοφυτείες χιονίζουν την εθνική οδό έξω από την Κομοτηνή και ψήγματα βάμβακος ξεχωρίζουν στο δρόμο σχεδόν λαμπερά σχεδόν σαν άστρα στον αφώτιστο ουρανό που τον σχίζουν μόνο απότομες βουνοκορφές στη μέση του πελάγους. Κοιτάζω τον φθινοπωρινό ήλιο μέσα από το τζάμι που λίγο πριν τη δύση του λαθεύει για φεγγάρι – ή που έστω θα μπορούσε. Κοιτάζω πρόσωπα τριγύρω μου που κι αυτά μοιάζουν με άλλα· τόσο μακρινά όσο κι απρόσιτα. Νυχτώνει νωρίτερα και όλα βυθίζονται σε ένα φιλικό σκοτάδι χάνοντας τις ιδιαιτερότητες και τον σκοπό τους· και καθώς νυχτώνει δεν έχει πια σημασία ποιος θυμίζει ποιον ή αν θα ξημερώσει ξανά. Αλλά από εδώ τα αστέρια δεν ξεχωρίζουν και ο ουρανός είναι θαμπός σχεδόν ποτέ αφώτιστος μοναχικός κι ανέγγιχτος απ’ τα άκρα της γης. Ανέγγιχτες μνήμες ξεπηδούν κάποιες φορές από τον θόλο αυτό και σαν πυροτεχνήματα φωτίζουν μια πόλη αχόρταγη για φώτα. Κρατώ μέσα μου τον σκοτεινό ουρανό τις νησίδες...

We are driving along the coastal road the lights of the mainland brighter than usual across the sea and as they pass us by and I focus my attention on the road’s concrete edge sinking in the dark water, the lights across are different and they happen to belong to another mainland, one I’ve stared at before but you haven’t. Suddenly, we are not together. It’s the second half of September and I let my skin soak between the coarse salt thrown by waves getting stronger and the most perfect sun – not burning, not cooling; just warm. My eyes even when closed are pierced with light and my head falls to the side of the co-driver’s seat airy and yet so heavy with imagery. We are no longer together but you are still beside me. When the wind stops on these odd September days I realise my location its surroundings undeniably specific; the atmosphere clea r ed by the fierce gusts and now transparent like glass exposing the low hills and the extravag...

02.09.20 Άφιξη στο Λιμάνι της Μύρινας...   και πρώτες εικόνες...  03.09.20 Για αρχή...  Ginger lemonade @ Pezoula, Μούδρος. Επίσκεψη στον αρχαιολογικό χώρο της Πολιόχνης. Ο προϊστορικός οικισμός της Πολιόχνης χρονολογείται από το 4.000 π.Χ. και θεωρείται η αρχαιότερη πόλη της Ευρώπης.  Και στον Κοκκινόβραχο, την παραλία με τον κόκκινο βράχο. Προσοχή όμως - στο βράχο έχει αγαπησιάρικα χταπόδια που "αγκαλιάζουν" τα πόδια! 04.09.20 Διαδρομή έως το Ακροτήριο Φαρακλό, το Γεωλογικό Πάρκο της Λήμνου (άσφαλτος ως το Προπούλι κι έπειτα χωματόδρομος). Το σεληνιακό τοπίο πιθανώς είναι αποτέλεσμα ιζηματογενών πετρωμάτων, αν και επίσης λέγεται ότι πρόκειται για λάβα που πάγωσε στην επαφή της με τη θάλασσα. Περισσότερες πληροφορίες, εδώ .  Τη γεωλογική σημασία και ομορφιά του Φαρακλού απειλεί - τι άλλο - η ανθρώπινη δραστηριότητα. Κοινώς, μη αφήνετε τα σκουπίδια σας στις παραλίες, γιατί θα τα βρείτε και πάλι μπροστά σας - αν όχι στην ίδια παραλία, τότε σε κάποια άλλ...