Σαμοθράκη μετά… / Samothraki afterwards…

[English follows]

 

On Tuesday 26 September, the torrent of Kamára 

was rushing through within the village of Chóra. 

Δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψουν αυτό που συνέβη στη Σαμοθράκη. Ακόμα και η σκέψη είναι σα να έχει μπουκώσει από τα μπάζα και τη λάσπη. Κι ωστόσο, ξεχωρίζει αυτό: η φύση που μας έδωσε ένα γερό μάθημα για τις απερισκεψίες μας, ταυτόχρονα μας λυπήθηκε. Είμαστε όλοι ζωντανοί και γεροί. Άθικτοι από τις πλημμύρες και τον χείμαρρο που πέρασε μέσα από τα σπίτια μας. Σοκαρισμένοι, ίσως τρεμάμενοι ακόμα, αλλά στα πόδια μας.

Τι θα ακολουθήσει; Και τι πρέπει να κάνουμε; Δε μπορώ να γράψω γι’ αυτά ακόμα.

Είμαι ανακουφισμένη που το ρέμα δε χύνεται πλέον μέσα στη Χώρα και που δεν θα ακούμε πια αυτό τον ήχο. Σε κάποιους από εμάς θα πάρει καιρό να συνηθίσουμε και πάλι τον ήχο του τρεχάμενου νερού και της βροχής. Θα πάρει πολύ ΠΟΛΥ χρόνο να ξαναχτιστεί η Χώρα, μα πιστεύω πως θα ξαναχτιστεί. Θα είναι σίγουρα μία άλλη, όχι η ίδια που γνωρίζαμε και αγαπούσαμε. Ίσως να είναι πιο συνειδητοποιημένη και ώριμη, πιο προετοιμασμένη και φρόνιμη. Ίσως να έχουμε πάρει ένα μάθημα∙ μακάρι.      

Χθες στο δρόμο προς Αθήνα, να αντικαταστήσω πράγματα που χάθηκαν, σκεφτόμουν μόνο τους ανθρώπους που είναι στο νησί, που είναι το νησί κι αντικρύζουν τις δυσκολίες κατάματα. Έχουμε πολλή δουλειά, κι απαιτεί πολλή σκέψη. Πού έχουν φτάσει τα πράγματα; Πού τα έχουμε φτάσει εμείς;

Το ξημέρωμα της 26^ης Σεπτέμβρη κοιτούσα το βουνό, όπως και πολλοί άλλοι, περιμένοντας να χαράξει και με την ελπίδα η βροχή να σταματήσει. Με το φως της μέρας είδαμε το βουνό να έχει κυλήσει προς κάθε κατεύθυνση. Καμία εικόνα, κανένα ντοκουμέντο δε μπορεί να το αποτυπώσει επαρκώς αυτό. Ο νους όλων μας δυσκολεύεται ακόμα να το χωρέσει. Τα γατιά της Χώρας έκαναν την εμφάνισή τους πριν τους ανθρώπους, λυσσασμένα από την πείνα. Τα ταΐσαμε. Πολύ δειλά βγήκαμε όλοι έξω. Πολύ δειλά είδαμε τη γη που μας γέννησε να αλλάζει γνώμη και να μη μας κατασπαράζει.  

Πρέπει να ξεμπαζωθεί η Χώρα, να ξεμπουκώσει η σκέψη και να κοιτάξουμε τι απέμεινε και πού στεκόμαστε. Ποια περιθώρια μας άφησε η φύση. Και να τα σεβαστούμε.  

«Μικρά γεγονότα»:

·         Από το απόγευμα της 25^ης Σεπτέμβρη έως το ξημέρωμα της 26^ης Σεπτέμβρη, στη Σαμοθράκη έπεσαν 330-340 χιλιοστά βροχής. Ενδεικτικά, στους τυφώνες που προηγήθηκαν στις ΗΠΑ τις προηγούμενες εβδομάδες, η ποσότητα της βροχής ήταν λιγότερη.

·         Το ρέμα της Καμάρας δημιούργησε έναν καταρράκτη κατά μήκος της κεντρικής σκάλας της Χώρας και μικρές βάθρες σε διάφορα σημεία της.

·         Σκάλες, τοίχοι, μάντρες και κομμάτια παλαιών χτισμάτων κατέρρευσαν, συμπεριλαμβανομένων του Δημαρχείου και των περισσότερων δημοτικών υπηρεσιών της Χώρας.

·         Ενσύρματο και ασύρματο δίκτυο τηλεφωνίας δεν υπήρχε από τις πρώτες πρωινές ώρες μέχρι περίπου τις 8 το πρωί.

·         Η υδροδότηση κόπηκε για 1,5 μέρα περίπου στη Χώρα και την Καμαριώτισσα, ενώ σε πιο απομονωμένα χωριά δεν έχει επανέλθει ακόμα.

·         Δρόμοι φούσκωσαν και η παλιά χωματερή της Χώρας κατρακύλησε σε μία από τις δύο εισόδους του χωριού.

·         Τα χώρια Αλώνια και Λάκκωμα είναι μέχρι και τώρα αποκομμένα∙ ο δρόμος έχει σπάσει στα δύο.

·         Το ρέμα της Καμάρας δημιούργησε ένα χείμαρρο που, κατεβαίνοντας από τη Χώρα, φτάνει μέχρι την παραλία της Παλαιάπολης και, με μία πρώτη ματιά, φαίνεται σα να την έχει σκάψει σε γκρεμό.  

·         Ο μισός Πύργος του Φονιά έχει καταρρεύσει.

·         Οι εργασίες αποκατάστασης ξεκίνησαν άμεσα και προχωρούν γρήγορα χάρη στην αλληλοϋποστήριξη της κοινότητας. 

The water moving towards the central alleys of the village; 26/09.

There are no words good enough to describe what has happened in Samothraki. Thought itself seems stuffed with detritus and mud. And yet, one thing comes up: nature while giving us a lesson well-deserved for our unthoughtful actions, spared us. We all are alive and strong. Safe and sound by the floods and the torrent that rushed through within our houses. Shocked, perhaps shaken for now, but standing on our feet.

What is to follow? And what should we do? I cannot write about these issues yet.

I am relieved that the torrent is no longer rushing through within Chóra and that we do not have to listen to this sound any more. For some of us it will take time to get used to the sound of running water or even the one of rain again. It will take long LONG time to rebuild Chóra, but I believe that it will happen. For sure she is going to be another one, not the one we were used to knowing and loving. Perhaps she is going to be more awaken and mature, more wise and prudent. Perhaps we have actually learnt our lesson; I wish.

Yesterday on my way to Athens, to replace some of my own damages caused by the flooding, I could only think of the people of Samothraki, the people who are Samothraki and who face the difficulties for what they are. There is a lot of work to be done, and it demands a lot of thought. Where is this point we have now reached? Where have we led things to be?

In the morning of the 26^th September I was staring at the mountain, just like many other people, waiting for the sun to rise and hoping that the rain would stop. Under the light of the day we saw the mountain having rolled to every direction. No image, no visual/acoustic document can depict this adequately. Our mind still troubles accepting the fact itself. The stray cats of Chóra made their appearance before the people, starving from hanger. We fed them. Uncertain we all walked out. Uncertain we faced the earth that had given birth to us to have changed her mind and not to have devoured us.

Chóra needs to be rinsed from the detritus and the mud; thought needs to be unclogged and we need to face what has been left and where we are standing. What limits nature has now set for us; and respect these.

“Little facts”:

·         From the evening of 25^th September to the dawn of the 26^th, on Samothraki dropped 330-340 millimetres of rain. In comparison, during the storms that hit the States in the previous weeks the amount of rain dropped was less than that.

·         The torrent of Kamára started rushing like a waterfall across the central set of stairs in Chóra and created little ponds of water in various sites of the village.

·         Stairs, walls, fences and parts of older buildings collapsed, including the Town Hall and most of the administration services of Chóra.

·         Landlines and the mobile network were without any signal from the first morning hours until approximately 8:00 in the morning of the 26^th.

·         Water supply was cut off for a day and a half in Chóra and the port of Kamariótissa, whereas in remote villages it has not been restored so far.

·         Roads have pumped up with water and the old landfill of Chóra collapsed towards one of the two entrances of the village.

·         The villages of Alónia and Lákkoma are up to this point cut off; the road connecting them with the rest of the island has cracked in two pieces.

·         The torrent of Kamára is falling all the way to the seaside of Palaiápoli, which, at a first glance, looks like a cliff; the beach has vanished.

·         Half the Venetian Tower close to the waterfalls of Foniás [Murderer] has collapsed.

·         Clean-up and restoration processes started immediately and are making rapid progress, supported by all members of the community.

Water and parts of the mountain rushing down the central stairs during the rainfall of the 25th September. 

It is estimated that during the first morning hours, 

water reached a height of 4 metres.

                               

                      Up & down: clean-up on the morning of 26/09.