Poetic Movements

  Βαμβακοφυτείες χιονίζουν την εθνική οδό έξω από την Κομοτηνή και ψήγματα βάμβακος ξεχωρίζουν στο δρόμο σχεδόν λαμπερά σχεδόν σαν άστρα στον αφώτιστο ουρανό που τον σχίζουν μόνο απότομες βουνοκορφές στη μέση του πελάγους. Κοιτάζω τον φθινοπωρινό ήλιο μέσα από το τζάμι που λίγο πριν τη δύση του λαθεύει για φεγγάρι – ή που έστω θα μπορούσε. Κοιτάζω πρόσωπα τριγύρω μου που κι αυτά μοιάζουν με άλλα· τόσο μακρινά όσο κι απρόσιτα. Νυχτώνει νωρίτερα και όλα βυθίζονται σε ένα φιλικό σκοτάδι χάνοντας τις ιδιαιτερότητες και τον σκοπό τους· και καθώς νυχτώνει δεν έχει πια σημασία ποιος θυμίζει ποιον ή αν θα ξημερώσει ξανά. Αλλά από εδώ τα αστέρια δεν ξεχωρίζουν και ο ουρανός είναι θαμπός σχεδόν ποτέ αφώτιστος μοναχικός κι ανέγγιχτος απ’ τα άκρα της γης. Ανέγγιχτες μνήμες ξεπηδούν κάποιες φορές από τον θόλο αυτό και σαν πυροτεχνήματα φωτίζουν μια πόλη αχόρταγη για φώτα. Κρατώ μέσα μου τον σκοτεινό ουρανό τις νησίδες...