Poetic Movements

Τα βράδια γεννιούνται οι ιστορίες που χρειαζόμαστε να λέμε για να είναι συγκεκριμένο και αφηγήσιμο το χάος. Και λάμπουν σα τα φώτα κάποιας στεριάς μιας ακόμα πόλης απέναντι απ’ τη θάλασσα, ή σα τα κεριά της μοναχικής εκκλησιάς σχηματίζοντας νοητές διαδρομές με τους αστερισμούς στο χαοτικό σύμπαν. Και τους χειμώνες που η στεριά απέναντι δε διαφαίνεται και η ματιά μας βυθίζεται σε σύννεφα κι ομίχλες, περπατούμε στους δρόμους και στο χνώτο που ξεπηδά από γδαρμένες χορδές στις πλάκες που σκεπάζει η υγρασία, ορίζουμε το χάος. 17.09.18, Σαμοθράκη (επιστρέφοντας απ’ την Καμαριώτισσα στην Χώρα). Φωτογραφία: φθινοπωρινός ορίζοντας, Σαμοθράκη και ηπειρωτική χώρα, 12.09.18.

Θα παραστήσει ο ουρανός τα σωθικά μας Και θα χτυπήσει τον κόσμο η αθωότητα. Και κανείς κηπουρός δεν ευτύχησε σ' άλλους καιρούς Μιλημένα τα σώματα και οι βάρκες που έκρουσαν γλυκά τη Γοργόνα με τα ξέπλεκα μαλλιά Και δε γίνεται ν' ανθίσει αλλιώς Το λουλούδι αυτό της καταιγίδας Μέσ' από φεγγερά περάσματα και κρυφές της θάλασσας στοές Πάντα εμείς το φως κι η σκιά Πάντα εσύ το πέτρινο άγαλμα και πάντα εγώ η σκιά που μεγαλώνει. Από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες, μ' ακούς Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί, μ' ακούς Με σπηλιές και με κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς Άκου, άκου θέλω της ξέσκεπης όρθιας θάλασσας τον καλπασμό Πιο δω, πιο κει, προσεχτικά σ' όλο το γύρο Το σώμα σου στη στάση του πεύκου του μοναχικού να η αρχαία μας γη Που βρίσκει μες στο σώμα και που τρυπάει τη θύμηση.  Είναι νωρ...

I’ ve seen you in your smiling face in the sea’s cyan world in those nights the nights turning into days in the warmest colours and the earnest feelings. My breath is the water and my body the steep rock; & now now that the sea and the sky - rested and un-heavenly embracing their physical discomfort and finally un-living expectations - have touched closely again and the atmosphere is an assembly of exhaling yellowish leafs letting go giving in gravity and time; now the world feels complete. And now we can set for the stars the Moon or humble little talks and quiet thoughts passing by the cosmos elegantly as if this is an end or a beginning, depicted in some landscape hanging carelessly in the Versailles. 10 September 2018, Samothraki. Photograph: Samothraki coastline landscape, 03 July 2018.

Πέρα απ’ τις σκεπές αστερισμοί κι οι δικοί τους σχηματισμοί · τ’ αγγίγματα και τα χάδια των χεριών από κάτω τους. Πέρα απ’ τις θάλασσες η ησυχία που απλώνεται στην αρχή δειλά κι έπειτα καθολικά. Στεριά με στεριά απρόσιτοι όγκοι κι ένα λευκό μαντήλι στης νύχτας το βαθύ σκοτάδι το σιωπηλό · λικνιστός λυρικός φανοστάτης. 3-4 Σεπτεμβρίου 2018 Χώρα – Φονιάς Σαμοθράκης. Φωτογραφία: ηλιοβασίλεμα, ΒΑ Σαμοθράκη, 12 Αυγούστου 2018.