Poetic Movements

Στο σπίτι υπάρχουν ντουλάπες κλειστές, ρούχα σου γεμάτες. Εσύ δεν είσαι εκεί. Δύσκολη ερώτηση το πού είσαι. Παντού και πουθενά, ξύπνια και κοιμισμένη. Σε ψάχνω πότε χαράματα, πότε απογεύματα, πότε στα σκοτάδια της νύχτας. Όταν το σάλιο στεγνώνει κι η αναπνοή σφίγγει. Όταν χάνω κι εμένα. Σε βρίσκω μόνο στο μυαλό, μια ιδέα κρατημένη ζωντανή, μια καρδιά διπλή. Και σε χάνω πάλι. Σα να πετάς, απ’ τη μία μέρα στην άλλη, απ’ τη μία ματιά στην επόμενη, από ‘κείνο το τοπίο σ’ ένα διαφορετικό. Η ποικιλία δεν ταιριάζει στην ανάμνηση, τη φθείρει στις γωνίες, τη στρογγυλεύει, της φέρνει γαλήνη. Μία ανάμνηση πρέπει να φέρνει γαλήνη, αλλά όχι να είναι γαλήνια η ίδια. Ακόμα μία στιγμή, πού χάνεσαι; Μπλέκεσαι με τη ζωή και δεν πρέπει, είσαι πέρα απ’ αυτή. Έτσι γήινη, ξεφεύγεις μονίμως. Πετάς. Και στέκεσαι μπροστά μου ολόιδια, μα αλλιώς. Είσαι σ’ όλα της γης, μα όλα της γης δεν είναι για σένα. Το ίδιο βλέμμα, που συνταράσσει την ανάμνηση και γαληνεύει την ψυχή, το βλέπω τώρα. Σ’ άλλο...

Πρωινές λίγες λέξεις ενός βιβλίου αφημένου στο πάτωμα τα ρούχα τα χορευτικά μια στοίβα για πλύσιμο. Πρωινές μικρές σκέψεις η παράσταση από χθες το ταξίδι αύριο να προλάβεις το σήμερα. Δεν προλαβαίνω ποτέ τον ήλιο στη σωστή του θέση δεν σε προλαβαίνω ποτέ στο άγουρο του ξυπνήματος και αργότερα τα λόγια μοιάζουν ξένα. Ποιήματα του μεσημεριού να περιγράψω πόσο πολύ σε ξέρω και πόσο αγαπώ το φως. Βιβλίο αφημένο στο πάτωμα από χθες και προχθές όσα δε βγήκαν στην σκηνή και όσα το πρωί δεν σου είπα. Βιρτζίνια Γουλφ ψάχνεις στο πατάρι σημειωματάρια σκονισμένα με ποιήματα. Απογευματινά αισθήματα να συνοδεύουν τον καφέ τη μικρή καταστροφή της έμπνευσης. Ραντεβού δίχως τηλεφώνημα πριν δύσει ο ήλιος κι ακουστεί το πρώτο κουδούνι. Με τα πόδια ως το κέντρο στα παρασκήνια η ίδια βαβούρα της αναμονής. Πριν την παράσταση ένα βλέμμα πίσω απ’ την κουρτίνα εσύ στην πλατεία διαβάζοντας.   Πλυμένα ρούχα ...