Poetic Movements

Στο πέρασμα της αναπνοής σου ο άνεμος ησυχάζει · και ησυχάζω κι εγώ. Μια εύθραυστη αρμονία βροχής βροντής κι αβεβαιότητας. Μια απλή ζωή. Οκτώβριος 2020, Σαμοθράκη. Φωτογραφία: 20 Οκτωβρίου 2020, Σαμοθράκη.   

Μια φωνή μες στη νύχτα ακούγεται πολύ λίγο για πολύ λίγο δισταχτικά. Ό,τι και να ζητά δεν υπάρχει μες στο βράδυ ούτε μπορεί να βρεθεί. Κάπως αντίστοιχα πριν λίγο σκοτείνιασε ο διάδρομος της απέναντι πολυκατοικίας με τη λάμπα να κρέμεται καμμένη αναντικατάστατη στο μετέωρο βήμα της νύχτας. Καμιά φορά νοητά (και μόνο) κοιτάζω μέσα απ’ το παράθυρό σου, μα έχουν ήδη περάσει πολλά χρόνια και δε διακρίνω τίποτα. Η φωνή ξανακούγεται για πολύ πιο λίγο σχεδόν κοφτά σα να κρατιέται έτσι και μόνο από την ύπαρξη · και θα μπορούσε να μου θυμίζει τη δική σου. Εγώ έχω χρόνια να πω κάτι · μόνο αλλάζω τις λάμπες κάθε όποτε καίγονται να μοιάζουν τα βράδια συντομότερα και τα παράθυρα φωτισμένα λες κι από μέσα ξεχειλίζουν ζωή. 13 Νοεμβρίου 2020, Αθήνα. Φωτογραφία: φως από αντικριστά παράθυρα · Αθήνα, 05.11.20.  

  It’s November again the windows cold on both their ends the fireworks cruelly bright in the dark night your hands absent. Steps cross cobbled streets in a hurry leaving behind nothing but the sound of their echo the same echo that puts you to sleep or that wakes you up in the early morning hours as a handful only of cars can be seen passing by the bridge and suddenly you wonder what the river hides beneath th at bridge as dreams slowly take over again. Phone calls arrive from Georgia never communicating good or at least comforting news and in response you always say you will go for a walk in the woods but you never do. The limited presence of sunlight is welcome because this means you can spend more time observing the lights on the bridge the ones standing and the ones moving from afar without thinking. There’s something so distasteful about Novembers the way they signal endings without really ever delivering one unce...

A man shows at the corner of the street, his back straight, a cap on his head and a surgical mask over his mouth. He is middle-aged; perhaps a bit older. He wears Oxford shoes, trousers and shirt both black, a sleeveless, light autumn jacket zipped on top. He holds in his one hand what looks like a leather gentlemen’s handbag and a plastic bag from the baker’s. He approaches one of the rubbish bins standing by the corner of the street, opens it with his other hand, briefly looks inside and closes again the lid. He crosses the street and opens the lid of another bin, one filled with content. His other hand still holds his leather handbag and plastic bag, and he places his head at the opening of the bin, stopping the lid from closing as he frees his hand of it. With that free hand, he searches the content of the bin. He catches something, as two cars pass by beside him. Closing the bin he stands, takes his mask down, places the retrieved content in his mouth and w...