Poetic Movements

Along the lines antennas rise; the reddish smog clogs the thought; the smell of wood burning in the atmosphere that never entirely clears away throughout the year; across the skies concealed stars & in the air flies a silk scarf; on those oceanic shores it lands I already visualise our promenades. January 2020, Athens. Photograph : past its full phase, the moon escapes through the antennas raised on terraces; January 2020, Athens.

Στην απέραντη νύχτα που απλώνεται από ορίζοντα σε ορίζοντα πασπαλίζεις λίγη κανέλα – την ίδια που η γεύση της πικρίζει στον καφέ που μόλις πάγωσε – ν’ αποχτήσει χρώμα το σύννεφο και μια οικειότητα η αποπνικτική μυρωδιά του. Κάθε μέρα νυχτώνει λίγο περισσότερο κάθε μέρα πασπαλίζεις λίγο ακόμα κανέλα στις στάχτες σαν αλάτι στις πληγές μόνο και μόνο να φανούν να μη μπορεί κανείς να πει πως δεν τις είδε και πως δεν ήξερε. Κι όταν η νύχτα γίνει όλα και φτάσει παντού κι η κανέλα ποτίσει τις στάχτες που τώρα ταξιδεύουν αποπροσανατολισμένες, θα πικρίσει ξανά αφήνοντας στη γλώσσα αυτή την επίγευση που δε μπορείς να σβήσεις · σαν τη φωτιά. Ιανουάριος 2020, Αθήνα (με το βλέμμα στην Αυστραλία που δεν θα γνωρίσουμε ποτέ). Φωτογραφία: σύννεφα ταξιδεύουν την αυγή · 26 Νοεμβρίου 2019, Πειραιάς.